Οι εκλογές του μέλλοντος
Τα αποτελέσματα της 6ης Μαϊου ήταν το τέλος μιας εποχής: της μεταπολίτευσης του εναλλασσόμένου δικομματισμού. Τα χθεσινά αποτελέσματα αποτελούν την αφετηρία της νέας εποχής που πολλοί αναφέρουν ως «νέα μεταπολίτευση».
Αξίζει να επισημάνουμε ορισμένα συστατικά στοιχεία αυτής της εποχής, όπως προκύπτουν από την ανάγνωση του χθεσινού αποτελέσματος:
Η εκλογική συμπεριφορά βρέθηκε σε στενή συνάρτηση με την κοινωνική θέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που (θέλει να) εκφράζει τη μισθωτή εργασία, τους ανέργους, και τα προλεταριοποιούμενα (μικρο)μεσαία στρώματα, πέτυχε συντριπτική νίκη στις «λαϊκές συνοικίες» (όπως φαίνεται στην παραπάνω εικόνα ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη στις εργατικές γειτονιές όπως το Περιστέρι, το Αιγάλεω, το Πέραμα, η Νίκαια, η Καλαμαριά κ.α ενώ η ΝΔ στις μεσοαστικές όπως η Πεντέλη, η Κηφισιά, η Βούλα κ.α). Οι πληττόμενοι περισσότερο από το μνημόνιο καταδίκασαν τους εκφραστές του.
Η ψήφος πήρε ηλικιακά χαρακτηριστικά: οι νεότεροι, περισσότερο ανεπηρέαστοι από την κινδυνολογία, στήριξαν το ανατρεπτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ ενώ οι μεγαλύτερες ηλικίες (συντηρητικότερες παραδοσιακά ως προς την εκλογική συμπεριφορά) υπερψήφισαν τη «σταθερότητα» της ΝΔ.
Η ελληνική Δεξιά ανασυγκροτείται μετά την πύρρειο νίκη και λεηλατώντας το ανοργάνωτο ακόμη Κέντρο (όπου δεσπόζει, με τη διαφαινόμενη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Αριστερά) θα αποτελέσει το κύριο πυλώνα του Κόμματος του Μνημονίου με την αμέριστη στήριξη των συγκροτημάτων mediaκής εξουσίας.
Η θολή επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου που ευαγγελιζόταν κάτω από τη λαϊκή πίεση και τον προηγούμενο εκλογικό καταποντισμό ο Αντώνης Σαμαράς, μάλλον αποδεικνύεται προεκλογικό πυροτέχνημα, από τα γνωστά του παλαιού δικομματισμού. Πόσο όμως θα αντέξει ακόμα και μια ευρύτερης συνεργασίας Κυβέρνηση (με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) αν συνεχιστεί η πολιτική της ακραίας λιτότητας; Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν καταφέρει να σταθεί ως σοβαρή και «προγραμματική» αντιπολίτευση και διευρύνει την κοινωνική γείωση του προγράμματός του, θα γίνει ο υποδοχέας των αντιστάσεων που σίγουρα θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα.
Η Χρυσή Αυγή, παγιώθηκε στη συνείδηση αρκετών, πολιτικά αναλφάβητων (νέων και απελπισμένων) ψηφοφόρων ως «αντισυστημική» επιλογή. Παρά την προβολή των εγκληματικών και ρατσιστικών της πράξεων, μεγάλη μερίδα, υπό την αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, την ξαναέβαλε στη Βουλή. Υπάρχει ο φόβος πως θα αποτελέσει τον στρατιωτικό βραχίονα μιας (ενδεχομένως) αυταρχικής κυβέρνησης. Ανησυχία πρέπει να προκαλεί και η «ασυλία» που απολαμβάνουν τα μέλη της από τους πιο φανατικούς της ψηφοφόρους (κατά επαγγελματικό κλάδο): τους αστυνομικούς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία στο χώρο της Αριστεράς. Οι αριστεροί αποδοκίμασαν την ανθενωτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, το οποίο θα πιεστεί μετά την πτώση των ποσοστών του σε επίπεδα του 1993. Ίσως οι εξελίξεις στο φαινομενικά σταθερό καράβι του Περισσού, να είναι κατακλυσμιαίες.
Με τα παραπάνω δεδομένα και με μια παγίωση του πολιτικού – κομματικού χάρτη, αναμένεται το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο (και εφόσον ο Σαμαράς δεν κάνει παρά επιδερμικές αλλαγές στα ήδη αποφασισμένα μέτρα) να σχηματοποιηθεί με τον εξής τρόπο: ριζοσπαστική αντίθεση στο μνημόνιο με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ (μια αριστερή στροφή που θυμίζει την ΕΔΑ του 1958) και σκληρή εφαρμογή χωρίς συναίνεση (με φορείς, συνδικάτα, δυναμικά κοινωνικά στρώματα, μια συναίνεση που εξασφάλιζε παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ) με πυρήνα τα συγκολλημένα κομμάτα της «δεξιάς πολυκατοικίας».
Η υψηλή πυκνότητα του πολιτικού χρόνου, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις (με την κρίση να εξαπλώνεται στις κραταιές οικονομίες, απειλώντας σιγά - σιγά ακόμη και τη Γαλλία) προδιαγράφουν ραγδαίες εξελίξεις, για τις οποίες οι πολίτες πρέπει να επαγρυπνούν. Τα μηνύματα της κάλπης είναι σημαντικά, αλλά η απροθυμία (και αδυναμία) των ελίτ να κερδίζουν πλέον κοινωνική νομιμοποίηση μας υποχρεώνει από σήμερα κιόλας να διευρύνουμε το δημοκρατικό πεδίο δράσης μιας ενεργητική κοινωνίας πολιτών. Οι πλατείες ίσως ξαναγεμίσουν σύντομα…
