Το καφέ του μίσους

Με  διάθεση χιούμορ, αρκετοί κατακεραύνωναν τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας για την απαράλλακτη (εδώ και χρόνια) εκλογική τους συμπεριφορά και τη συντηρητική τους τοποθέτηση. Ήταν όμως μεγάλη μερίδα νέων ψηφοφόρων που χωρίς τα «δεσμά» της συλλογικής μνήμης και της ιστορικής γνώσης «εξέπληξαν» αρνητικά στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.

Οι ψήφοι στη νεοναζιστική συμμορία του υποκόσμου, ψήφοι που ήταν όπως αποδείχθηκε συνειδητή επιδοκιμασία των τραμπουκισμών και των μισαλλόδοξων κραυγών, προέρχονται κυρίως από νέους ηλικιακά ψηφοφόρους. Και αυτό είναι το ανησυχητικό. Η δυνατότητα της Χρυσής Αυγής να παγιώσει δομές και να απλώσει το φασιστικό δηλητήριο στα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας.

Αντιπροσωπευτικό (παρά)δειγμα του τρόπου σκέψης των πολιτικά και ιστορικά αναλφάβητων ψηφοφόρων και υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής είναι το πρόσφατο κείμενο στήριξης από την ηθοποιό (;) Ελένη Λιάσκα. Το κείμενό της δεν προκαλεί θλίψη επειδή προέρχεται από άνθρωπο των τεχνών, άλλωστε η εν λόγω δεσποινίς δε θεραπεύει καμία τέχνη μετά την μεγάλη της επιτυχία σε ρόλο κομπάρσου στην κωμωδία χαρακτήρων «Το καφέ της χαράς». Προκαλεί κυρίως τρόμο στη σκέψη ότι με τον γελοιωδώς απλουστευτικό τρόπο της Λιάσκα σκέφτονται πολλοί συνομήλικοί της.  

Η ίδια, έχοντας υποδυθεί μια νέα κοπέλα που προσπαθούσε να σπάσει τα δεσμά του συντηρητικού πουριτανισμού ενός μικρού χωριού της ελληνικής επαρχίας, πιθανότατα αγνοεί τη θέση που επιφυλάσσει ο (νέο)ναζισμός στις γυναίκες. Ίσως αγνοεί ότι αρκετά χωριά, πραγματικά και όχι με σκηνικά τηλεόρασης όπως το δικό της, είχαν γνωρίσει το θάνατο με φόντο τα σύμβολα που τώρα κάνει πως δεν βλέπει. Μέσα στην πνευματική της ένδεια, πρωτοφανή για άνθρωπο που προσεγγίζει έστω και στερούμενος ταλέντο τις τέχνες, μοιάζει να αγνοεί πως το «σύστημα» που εξόντωνε μαζικά ανθρώπους στήθηκε από αυτούς που υμνούν οι πίθηκοι του Μιχαλολιάκου.

Ίσως να αγνοεί πως η τέχνη (την οποία έστω και με πιθηκισμούς προσπαθεί μάταια να υπηρετήσει η Λιάσκα) πρέπει, στα καθεστώτα που φαντασιώνονται οι νέοι της φίλοι με την «εθνική ιδεολογία», να υπηρετεί την προβολή του «Αρχηγού» (Φύρερ) και της «ανώτερης Φυλής» χωρίς να μπαίνει στη βάσανο της κριτικής σκέψης και της συλλογικής αυτογνωσίας. Σήριαλ όπως αυτό που η ίδια χρησιμοποίησε (ανεπιτυχώς) ως σκαλοπάτι ανέλιξης, θα απαγορεύονταν εφόσον δεν προάγουν τα «ιδανικά της Φυλής» και την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα του «Αρχηγού».

Η ιστορική της άγνοια, σχεδόν ακατανόητη για νέα της εποχής μας, με τις τόσες πηγές γνώσης και πληροφόρησης, της επιτρέπει να λησμονά τα δημοκρατικά θεμέλια της νεωτερικότητας, αυτά τα θεμέλια που γκρέμισαν τα φασιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου και διασαλεύουν τα κακέκτυπα των SS με τα ξυρισμένα, άδεια κεφάλια. Θα της συνιστούσα να δει τη "Λευκή Κορδέλα" του Χάνεκε, που προβάλλεται ξανά αυτές τις ημέρες. Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για την ψυχολογία του φασιμού, το οποίο (μάλλον απίθανο) θα της δείξει της αιτίες των φαινομένων που ξεπλένει (απο-ϊστορικοποιεί) με το εμετικό της κείμενο.

Δε βρήκε, η αποτυχημένη ηθοποιός (ανεξαρτήτως καριέρας, το ήθος που προβάλλει μέσα από το κείμενο, την κατατάσσει στους αποτυχημένους στην αδιάκοπη προσπάθεια της Τέχνης να εξημερώσει και να διαπαιδαγωγήσει), μέσα στα κόμπλεξ που τη διακατέχουν, να πει μια κουβέντα για τη χειροδικία εναντίον γυναικών, για τα μαχαιρώματα και τη βία εναντίον αδύναμων ανθρώπων. Μήπως δεν ξέρει; Μήπως όλοι αυτοί που τους ψήφισαν δεν γνωρίζουν;

Ξέρει. Και διάλεξε στρατόπεδο. Δεν έχει δικαιολογία. Τα γεγονότα, τα ιστορικά δεδομένα της ήταν διαθέσιμα.  Με αυτό το κείμενο, δικαιούται κάποιος να πει πως το αίμα που θα χυθεί (αν αφήσουμε να χυθεί) θα είναι και δικό της. Το αίμα κάθε μετανάστη από θρασύδειλα μαχαίρια…Το αίμα κάθε γυναίκας από έναν ελληναρά με υψηλό δείκτη «κασιδιάριου» ανδρισμού…Το αίμα κάθε εργαζόμενου που θα τολμήσει να απεργήσει…Το αίμα κάθε διαδηλωτή που βρέθηκε μόνος με τους λύκους…

Αναλαμβάνετε, με το ανάλογο θάρρος, την ηθική ευθύνη, «κυρία» Λιάσκα;