Η ασέβεια

Γράφτηκαν πολλά κατά των Γερμανών. Πολλά δίκαια, πολλά τραβηγμένα από τα μαλλιά, πολλά υβριστικά, πολλά εμπρηστικά, πολλά νόστιμα. Όμως, ξεχάσαμε κάτι. Ότι επρόκειτο περί ποδοσφαίρου. Και ποδόσφαιρο και εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου και πανηγύρια και χαρές, όλα αυτά μαζί συνδυασμένα έχουν όνομα και επώνυμο. Κι αυτά είναι γερμανικά.

Από μικρούς ακούω διάφορους να λένε "εγώ έχω τιμή", ή "εμείς έχουμε τιμή"... Στην πλειονότητα των περιπτώσεων έχω καταλάβει πως οι συγκεκριμένοι που το λένε είναι συνήθως καχύποπτοι και συνωμοτικοί. Γιατί λέγοντας πως εσύ έχεις τιμή, εννοείς πως ο άλλος δεν έχει. Απλά τα πράγματα. Κι αξιοπρέπεια έχουν όλοι.

Μέσα στο τεταμένο πολιτικοοικονομικό κλίμα ακούστηκαν πολλά. Όμως, εγώ στέκομαι σε αυτό που μας διέφυγε: Ότι εκτός των άλλων, η Ελλάδα βρισκόταν στις 8 καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.

Κι αυτό που οφείλεται; Στην πολύ καλή ομάδα μας; Δεν το νομίζω και τόσο. Μία νίκη στο Ισραήλ, μία νίκη καθαρή με τους Κροάτες στο Φάληρο και μία νίκη με τους Ρώσους στα τελικά. Και βρεθήκαμε στους 8.

Εγώ δεν ξεχνάω. Δεν ξεχνάω την εθνική Σκωτίας που μας πέταξε έξω από το Euro 1996, ούτε τη Λετονία του... Βερπακόφσκις που μας πέταξε έξω από το Euro 2000. Ομάδες κακές, αλλά καλύτερες ημών. Τότε δεν ήθελε πολύ ο αποκλεισμός. Η πρώτη θέση ήταν καλυμμένη από τη "μεγάλη ομάδα" του ομίλου κι εμείς παλεύαμε για να βγούμε από δεύτεροι έως τέταρτοι. 

Με την επιτυχία της Εθνικής στο Euro 2004, η Ελλάδα στις κληρώσεις έμπαινε εκείνη ως "μεγάλη ομάδα", με αποτέλεσμα να παλεύει από εκεί κι έπειτα για να βγεί από πρώτη έως τρίτη, αφού δεν υπήρχαν και τόσες σοβαρές ομάδες στον όμιλο και η παρουσία των πρωτεργατών του 2004 εγγυόταν έναν επαγγελματισμό.

Κι από τότε έχουμε βγει τρίτοι στο δρόμο για το μουντιάλ του 2006, πρώτοι στο δρόμο για το Euro 2008 και Euro 2012 και δεύτεροι στα προκριματικά του μουντιάλ 2010. Σε προκριματικούς αγώνες που η Ελλάδα ξεκινούσε ως η πιο ισχυρή ομάδα του ομίλου.

Όλα αυτά τα οφείλουμε σε έναν Γερμανό. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Γιατί εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου δεν... υπήρχε μέχρι το 2003, όταν η ομαδάρα του Ρεχάγκελ κέρδισε 0-1 στη Σαραγόσα τους Ισπανούς και κατάφερε να βγει πρώτη και να πάει κατευθείαν στο Euro 2004.

Ό,τι κι αν κάνει η Μέρκελ, δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Γερμανούς. Που αρκετοί εξ αυτών "τρώνε" το παραμύθι της Μέρκελ κι αναπαράγουν διάφορα στερεότυπα. Όμως, εχθές επρόκειτο για ποδοσφαιρικό αγώνα. Και συγχωρήστε με, αλλά χωρίς τον Όττο Ρεχάγκελ, ούτε ο Σάντος θα γινόταν μάγκας, ούτε ο Μαλισιώβας κι ο κάθε Μαλισιώβας, ούτε ο πειρατής του εμπορίου, Χελάκης.

Μπορεί οι Γερμανοί ισχυριζόμενοι πως τους χρωστάμε να σφάλλουν, ωστόσο τους χρωστάμε κάτι. Και αυτό έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Τους χρωστάμε γιατί ο Όττο Ρεχάγκελ είναι Γερμανός. Κι αυτά που μας προσέφερε έχουν αξία ανεκτίμητη.