Το τελευταίο μέγα θέμα που απασχόλησε τον ελληνικό μικρόκοσμο ήταν η παραίτηση του υφυπουργού εργασίας. Οι μισοί έκαναν λόγο για προσωπικές φιλοδοξίες και οι άλλοι μισοί έσπευδαν να του αποδώσουν το ανιδιοτελές κίνητρο της καθαρής συνείδησης απέναντι στο απεχθές μνημόνιο.

Το πραγματικό πρόβλημα πέρασε στα ψιλά. Ο άνθρωπος αυτός απλά δε θα έπρεπε ποτέ να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Ο «στρατιώτης της παράταξης» είναι καλός για τις καταγγελίες, μπορεί να φέρει ψήφους αλλά σε μια κυβέρνηση είναι σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό. Όπως στην κυβέρνηση του Παπαδήμου έτσι και στην κυβέρνηση του Σαμαρά, οι κομματικές ισορροπίες καθόρισαν το τελικό- κι απογοητευτικό- αποτέλεσμα.

Κι όμως. Πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν -ξανά- για το τέλος της μεταπολίτευσης. Αμφίβολο. Και για να ακριβολογούμε ούτε καν στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Αν χαρακτηρίζει κάτι τη μεταπολίτευση είναι το «αντιπολιτευτικό σύνδρομο». Όλοι ανεξαιρέτως, μικροί και μεγάλοι, δεξιοί και αριστεροί βολεύονται πρώτα στον καταγγελτικό λόγο και έπειτα στις πελατειακές σχέσεις.

Εκτός απ’ τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα –πρότυπα πελατειακών σχέσεων, δύο παραδείγματα. Από τη μία η Αριστερά. Δε θέλει τίποτα να αλλάξει κι επιπλέον επιθυμεί- μέχρι και τις εκλογές του Μαΐου ο Σύριζα- άλλους τόσους στο δημόσιο. Κι από την άλλη η Χρυσή Αυγή. Πελατειακό σύστημα με μπράτσα την είπανε.

Δεν αρκεί ούτε η συρρίκνωση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, ούτε η οργή της Χρυσής Αυγής ή η ψήφος της ελπίδας στο Σύριζα και τον Καμμένο για να τελειώνουμε με τη μεταπολίτευση. Αν κάτι χρειαζόμαστε σήμερα είναι ηγεσίες. Και μάλιστα αντισυμβατικές. Εκείνες που εκφράζουν τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, θαρρετά μπορούν να μας λένε ακόμα και «όχι» αλλά εμείς εκεί, να τους εμπιστευόμαστε. Όσο και να τους ψάξουμε, αυτούς σίγουρα δε θα τους βρούμε ανάμεσα στους Νικολόπουλους, ό,τι χρώμα ταμπέλα κι αν φοράνε.

* Ο Γιάννης Σφήκας είναι δικηγόρος