Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

Μετά την ανέλπιστη εκλογική επιτυχία (από το 4,6% του 2009 στο 27% του 2012), ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ καλείται, πέρα από τα καθήκοντα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να φέρει σε πέρας και μια ακόμη αποστολή: την ανασυγκρότησή του ώστε να ανταποκρίνεται στα νέα (κοινωνικά και πολιτικά) δεδομένα.

Οι περισσότεροι στο χώρο προκρίνουν τη σταδιακή μετατροπή του σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό (ουσιαστικά ενιαίο κόμμα) που θα υπερβεί τη σημερινή «χαλαρή» συνεργασία των «συνιστωσών». Η διαδικασία οργανωτικού μετασχηματισμού θα λάβει χώρα (αρχής γενομένης από τη σημερινή επικύρωση της εισήγησης της Γραμματείας) όχι σε συνθήκες εσωστρέφειας, αλλά με την όσο το δυνατόν μαζικότερη συμμετοχή του κόσμου που βρέθηκε κοντά στην Αριστερά. Στόχος είναι η δημιουργία ενός μαζικού (με μέλη, δραστήριες Τοπικές Επιτροπές, πανελλαδική δικτύωση), δημοκρατικού (με οριζόντιες -  αντιιεραρχικές δομές) αριστερού (με διατήρηση των ιδεολογικών αναφορών που έχουν αποτυπωθεί στη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ) κόμματος, το οποίο θα εκφράζεται ενιαία (ενοποίηση στο συνδικαλιστικό χώρο, ενοποίηση σε επίπεδο νεολαίας, ενοποίηση των ΜΜΕ του χώρου ή ίδρυση νέων μέσων του ενιαίου φορέα).

Όπως τόνισε στη χθεσινή του εισήγηση και ο Αλέξης Τσίπρας, στόχος είναι η διαδικασία των ανοικτών συνελεύσεων να οδηγήσει σε μια εθνική συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο, από την οποία θα προκύψει ένα Εθνικό Συμβούλιο. Το Εθνικό Συμβούλιο θα δρομολογήσει το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου φορέα, πιθανότατα την άνοιξη του 2013.

Τα γοργά βήματα φέρνουν και κάποιες επιφυλάξεις από ορισμένες οργανώσεις (Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ) που δεν επιθυμούν την αυτοδιάλυση των συνιστωσών. Οι περισσότεροι όμως συμμετέχοντες στο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συμφωνούν, έστω και μετά από ένα μεταβατικό στάδιο (εφόσον διοικητικά δεν είναι δυνατή η διάλυση οργανώσεων χωρίς τη θέλησή τους), να καταστεί περιττή η ύπαρξη των συνιστωσών, εφόσον βέβαια στο νέο φορέα (που θα διατηρήσει την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ) θα κατοχυρώνονται τάσεις και ρεύματα ιδεών. Αρκεί οι τάσεις να μη λειτουργούν, υπογραμμίζουν πολλοί, με το διασπαστικό τρόπο της τέως "ανανεωτικής πτέρυγας" του Συνασπισμού (νυν ΔΗΜΑΡ), του μεγαλύτερου δηλαδή κόμματος που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και είχε ήδη κατοχυρωμένη στο καταστατικό του την ύπαρξη «τάσεων» στο εσωτερικό του.