Η "ιστορία" μιας φωτογραφίας
Η μοναξιά ενός ηλιοβασιλέματος.
Είναι αργά το απόγευμα και καθώς γυρίζω από μια παραλία, το βλέμμα μου θα γοητευθεί και συνάμα θα αποσπαστεί σε κάτι μαγικό που εκτυλίσσεται εκεί που το μάτι χάνει την αίσθηση της απόστασης. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψω την ομορφιά της δύσης του ηλίου. Αποφασίζω να κάτσω στην άκρη του δρόμου εκμεταλλευόμενος την μοναδικότητα της στιγμής αλλά και την μοναξιά που μου προσφέρουν το μέρος και οι καταστάσεις. Μια σκέψη ουτοπική θα περάσει από το μυαλό μου, πως όλο αυτό γίνεται για τα μάτια μου και μόνο. Το χέρι μου θα σηκωθεί αυθόρμητα, λες και δεν το ελέγχω και με την μηχανή ανα χείρας θα τραβήξω μια φωτογραφία που θα την θαυμάζω μετά από καιρό. Όμως κάτι έλειπε...
Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, στιγμές που ο καθένας αναζητά για να σκεφτεί, να ηρεμήσει και ίσως δει πιο "καθαρά" καταστάσεις που οι ρυθμοί της καθημερινότητας τσιγκουνεύονται να χαρίσουν. Μετά από χρόνια και βλέποντας πάλι εκείνη την εικόνα, σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου και συναισθήματα την ψυχή μου. Όλα με οδηγούν στο να καταλάβω, τι πραγματικά έλλειπε για να ολοκληρωθεί η ομορφιά εκείνου του Αυγουστιάτικου απογεύματος...
Ευτυχώς που η "παράσταση" επαναλαμβάνεται καθημερινά!
