Ο Λένιν στη Βιέννη

Σε ένα γνωστό ανέκδοτο, κάποιος μανιώδης συλλέκτης αντικειμένων που έχουν σχέση με τον Β. Ι. Λένιν, ας πούμε ένα μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ, ανακαλύπτει ότι υπάρχει ένα έργο που δεν έχει στη συλλογή του. Πρόκειται για τον πίνακα «Ο Λένιν στη Βιέννη», για την απόκτηση του οποίου, ο συλλέκτης θα κάνει ένα περιπετειώδες ταξίδι. Όταν φτάνει μπροστά στον πίνακα ανακαλύπτει ότι απεικονίζεται μια γυμνή γυναίκα σε ερωτικές στιγμές με έναν άνδρα (και πουθενά ο Λένιν). Ρωτάει, τότε την ηλικιωμένη κάτοχο του πίνακα:

 "Ποια είναι αυτή η γυναίκα".
" Η γυναίκα του Λένιν " απαντά αυτή .
" Και αυτός ο άντρας από πάνω της ποιος είναι ; " ξαναρωτά ο συλλέκτης .
" Ο εραστής της " απαντά ξανά η γριά .
" Καλά και ο Λένιν που είναι ; " απορεί ο συλλέκτης .
" Ε , δεν είπαμε ; Στην Βιέννη ! "

Κάπως έτσι και το ΚΚΕ είχε εξαφανιστεί από τη μνημονιακή Ελλάδα. Όταν το ρωτούσε κανείς για το Μνημόνιο και τη συγκυρία, τα παρέπεμπε όλα στην ασαφή «λαϊκή εξουσία» και βάφτιζε κάθε πρόταση για την ακύρωση του Μνημονίου «καλλιέργεια αυταπατών» αφού μόνο η υπέρβαση του Καπιταλισμού θα απάλυνε ουσιαστικά τα λαϊκά στρώματα.

 Και ενώ η Κ.Ε του κόμματος συνεχίζει να θεωρεί σωστή τη γραμμή (παρά την τιμωρία για αυτή τη γραμμή από τους μισούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ), η Κοινοβουλευτική Ομάδα, σαν άλλος Λένιν που επιστρέφει απροειδοποίητα από τη Βιέννη, ήρθε να πιάσει στα πράσα την ελληνική κοινωνία. Εκεί που η τελευταία είχε «πειστεί» ότι το Μνημόνιο είναι σχεδόν ασήμαντη πολιτική εξέλιξη και περίμενε την προλεταριακή Επανασταση για να γλιτώσει την αφαίμαξη, είδε την πρόταση για «κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, των εφαρμοστικών νόμων και της δανειακής σύμβασης».

Κάποιος καλόπιστος θα πει πως έστω και καθυστερημένα το ΚΚΕ, πάντα με τη γνωστή βραδυπορία που χαρακτηρίζει τις ζυμώσεις στο εσωτερικό του, άλλαξε τακτική και έκανε ένα δειλό βήμα για τη συγκρότηση αντιμνημονιακού – αριστερού μετώπου, υπό την πίεση και της εκρηκτικής εκλογικής ανόδου του δεύτερου αριστερού πόλου στην Ελλάδα.

Όμως, περισσότερο αυτή η πρόταση, που έρχεται μετά από την  προαναφερθείσα απόφαση της Κ.Ε  (στην οποία συνεχίζεται η ανθενωτική στάση προς το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η άρνηση της σημασίας που έχει η διχοτόμηση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο»), αποτελεί "επικοινωνιακή" επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος θεωρείται ακόμη «αστική εφεδρεία») παρά ειλικρινή πρόταση για κατάργηση του μνημονίου που θα εκθέσει την τρικομματική κυβέρνηση και θα ανοίξει δρόμο για την ανατροπή της (όπως θα έλεγε και ο Λένιν, στην ανατροπή αυτή θα χρειαστούν και πολιτικές συμμαχίες, ακόμα και με «ρεφορμιστές», συμμαχίες που το ΚΚΕ αδυνατεί να φανταστεί).

Παρ’ ότι η Αλέκα Παπαρήγα, η θεματοφύλακας στην Ελλάδα του λενινισμού, κάλεσε το ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ, είναι φανερό ότι η στόχευσή της είναι η κυριαρχία στο εσωτερικό κομματικό πεδίο παρά το άνοιγμα στη κοινωνία με τη λογική των μετώπων και των συμμαχίων. Έτσι, ο Λένιν θα συνεχίσει να "είναι στη Βιέννη" και η λαϊκή πλειοψηφία να υφίσταται την ασέλγεια από το «αστικό μπλοκ»…