Ένας ιππότης λίγο πιο σκοτεινός

Ο άνθρωπος - νυχτερίδα είναι πρώτιστα άνθρωπος, γήινος με πάθη και κουλτούρα. Και η ταινία του η τρίτη είναι ανθρώπινη. Διασκεδάζει το λαό. Μπορείς να την πεις ελαφρειά, όμως έχει μέσα τόσα πολλά. Και το κάστινγκ δε σ' αφήνει να αντιμιλήσεις. Κρίστοφερ Νόλαν, κύριοι..,

Πολυαναμενόμενο σαφώς. Ο Σκοτεινός Ιππότης (2008) είχε ανεβάσει τον πήχυ πολύ ψηλά. Και η πολλή αναμονή, που παρατάθηκε, μάλιστα, από τη φρίκη του μακελειού της πρεμιέρας, έγινε εκνευριστική. Πολλοί άρχισαν να αμφιβάλλουν πως η αναμονή δε θα άξιζε.

Η ταινία όμως ξεπέρασε πιστέυω κάθε προσδοκία. Είχε ερμηνείες και σκηνοθέτη. Ο Μπέηλ (Μ. Γουέην)  συνήθης, σε υψηλό επίπεδο έδωσε την εικόνα του Μπρους Γουέην ως γοητευτικού, φιλάνθρωπου και περιπετειώδους πλουσίου. Και σαφώς πιο επικαιροποιημένη: ο άνθρωπος νυχτερίδα έχει την κατάθλιψη που έχουμε όλοι μας σήμερα.

Ο Τομ Χάρντυ (Μάσκμαν) έδωσε το βάρβαρο στοιχείο του. Σίγουρα το υπερφουσκωμένο σώμα του και η κάλυψη του προσώπου του από τη μάσκα δεν του έδωσε πολλά περιθώρια να αναδείξει το ταλέντο του. Ένα ταλέντο που το έχει. Είναι το next best thing του Χόλυγουντ, έχοντας ήδη λάμψει στο Ινσέψιον (2010), το Γουώριορ (2011) και το Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ (2011).

Η Αν Χάθαγουέη (Κατγούμαν) το παίρνει προσωπικά. Μία ερωτεύσιμη κομπιναδόρα αλήτισσα. Μία κατεργάρα αναύτρα με καμπύλες και δερμάτινα. Με εξέπληξε ευχάριστα καθώς πήρε το θρυλικό ρόλο της Κατγούμαν και τον έκανε δικό της, πρωτότυπο και προσαρμοσμένο στην ομορφιά της. Ποιος άνδρας μπορεί να την ξεχάσει πάνω στη μηχανή;

Ο Τζόζεφ Γκόρντον - Λέβιτ (αστυνόμος Μπλέηκ) συνεχίζει την ανοδική του πορεία ως ηθοποιός. Το ότι το σενάριο στο τέλος τον έχρησε Ρόμπιν, ήταν κάπως παράταιρο, αλλά εντάσσεται μέσα στην πλειάδα των συνεχών ανατροπών της ταινίας, Κρίστοφερ Νόλαν γαρ. 

Γκάρι Όλντμαν (Γκόρντον), Μόργκαν Φρήμαν (Φοξ) και Μάικλ Κέην (Άλφρεντ) προσέθεσαν άλλη μία μεγάλη ερμηνεία στο μνημείο που έχουν για βιογραφικό. Η Μαριόν Κοτιγιάρ (Μιράντα) ήταν η πιο μέτρια από τους πρωταγωνιστές, καθώς ο ρόλος της, αν και πολύ ανατρεπτικός και καθοριστικός για το έργο, άφησε χλιαρές εντυπώσεις.

Ο Κρίστοφερ Νόλαν πρέπει να είναι υποψήφιος για βραβείο Όσκαρ. Άλλη μία ταινία του τάραξε τα νερά. Οι ανατροπές που τον διακρίνουν ως σκηνοθέτη, δε σταματούν μέχρι και την τελευταία σκηνή της ταινίας. Και ναι, η ταινία ήταν εύπεπτη, ήταν λαϊκή. Όμως, ο Νόλαν δεν άφησε ούτε καν τις - μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού - υπερβολές που θύμιζαν ότι ο Μπάτμαν είναι υπερήρωας, να υποβαθμίσουν το προφίλ του καλλιτεχνήματός του. 

Η ταινία έχει σασπένς, έχει ανατροπές, έχει μυστήριο, έρωτα και από μηχανής Θεό. Έχει την ελπίδα διάχυτη και στο τέλος το καλό επικρατεί.

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας. Η επανάσταση θέλει προσοχή. Πολλοί θέλουν να παίξουν το ρόλο του επαναστάτη. Όμως συχνά, είτε αναπτύσσουν τις φιλοδοξίες τους υπέρμετρα, είτε προτάσσουν την εικόνα του επαναστάτη για να επιβάλουν τα συμφέροντά τους. Όλοι έχουν καλούς σκοπούς και ο Νόλαν το δείχνει. Όμως, η παράνοια δε γίνεται να επικρατήσει μόνο και μόνο επειδή ο Σωκράτης είπε ουδείς εκών κακός. Οι προθέσεις των ανθρώπων πρέπει να φιλτράρονται. Είτε αυτοί είναι άμαχοι Άραβες της Αφρικής, είτε είναι νεοναζί Έλληνες.