Σταμάτα να αναπολείς, γιατί σύντομα θα πεθάνεις

Η αναπόληση στην ζωή των γέρων

Η αναπόληση των χρυσών εποχών του παρελθόντος ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο σπορ κάθε γριάς ανά τον κόσμο. Ειδικά όμως σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, με τόσο ένδοξη πολιτιστική κληρονομιά από τη μία και τόσο άδοξο οικονομικό παρόν από την άλλη, η αναπόληση των ξεχασμένων μεγαλείων πέφτει σύννεφο στα ΚΑΠΗ και όχι μόνο. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες να είναι άραγε οι γραίες που συνέχεια μελαγχολούν και παραπονιούνται, πρήζοντας τα...συκώτια των νεότερων, ότι τα παλιά τα χρόνια ήταν καλύτερα από τα σημερινά;

Η νόσος της αναπόλησης, όπως και θα την ονομάζω από δω και πέρα, είναι η ολοένα και αυξανόμενη τάση των ανθρώπων που γερνούν να γαντζώνονται σε όμορφες παρελθοντικές αναμνήσεις, ως άμυνα στην απώλεια των κοινών τους σημείων με την σύγχρονη εποχή. Κάτι η νέα τεχνολογία, κάτι τα μαστάρια αγελάδας που φυτρώνουν στον γερασμένο σύντροφο (άνδρα ή γυναίκα) κάτι οι ξεβράκωτες στα σήριαλ, κάτι το σάκχαρο, κάτι η αδυναμία αντίληψης της μουσικής βιομηχανίας μετά τον Χιώτη, την Λίντα και την Βίσση, κάτι η παράξενη νεολαία και κάτι... κοντοί τεχνοκράτες υπουργοί οικονομικών (ονόματα δε λέμε) που θα τους πετσοκόψουν πάλι την σύνταξη, κάνουν τις γριές να παθαίνουν λαλά και εν τέλει να σταματούν τα updates με την εποχή στο λογισμικό του μυαλού τους. Τότε είναι η στιγμή που κρασάρουν και αρχίζουν να μιλάνε για το παρελθόν με την επιλεκτική μνήμη που τους έχει απομείνει από το Recovery Disk.


Παραδείγματα γεροντικής αναπόλησης

Τα παραδείγματα γεροντικής αναπόλησης είναι πάμπολλα, και αν συναναστρέφεστε με ανθρώπους της τρίτης ηλικίας τότε σίγουρα κάποια φορά θα έχετε υπάρξει αυτήκοος μάρτυς ή συνομιλητής σε κάποιο από τα παρακάτω:
"Θυμάσαι τότε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή; Όχι του χοντρού με την Νατάσα καλέ, του παλιού, του θείου του. Όλα στην Ελλάδα δούλευαν ρολόι. Ωραία χρόνια..." θα πει η συντηρητική γιαγιάκα που ζει από τα απομεινάρια της σύνταξης του αείμνηστου συζύγου της. Προφανώς οι εκλογές βίας και νοθείας του '61 της ήταν ξεχασμένες.
"Θυμάσαι τότε επί Ανδρέα; Επί ΠΑΣΟΚ λάδωσε το αντεράκι μας! Διόρισαν τα παιδιά μου στο δημόσιο, μου ανέβασαν την σύνταξη... Ποιός άλλος τα έχει κάνει αυτά τόσα χρόνια; Μόνο το ΠΑΣΟΟΟΚ" θα ισχυριστεί απειλητικά η πασοκόγρια, που κάποιος γιός της ξέχασε να την κλειδώσει στο σπίτι την ημέρα των εκλογών. Βλέπετε οι γέροι δύσκολα αλλάζουν προτιμήσεις...
"Θυμάσαι τότε επί Παπαδόπουλου; Είχαμε λεφτά να φάμε, γίνονταν έργα, έφτασε το ρεύμα στο χωριό μας, είχαμε ασφάλεια...μόνο καλά έκανε η Χούντα!" θα πει και η φασιστόγρια που κρατά ακόμα την φωτογραφία του Κοκού (τέως βασιλέα) μέσα στην ντουλάπα της. Ίσως βέβαια ξεχνάει να μας πει ότι κάποιος αριστερός νέος από την γειτονιά της θα καταδόθηκε από ρουφιάνους της επταετίας στην Αστυνομία για να βασανιστεί ή και να εξοριστεί στην Μακρόνησο...

Και οι παππούδες βέβαια γκρινιάζουν, αλλά όχι ακριβώς για τα ίδια θέματα με τις γιαγιάδες.

"Θυμάσαι τότε που κάναμε σεχ;" θα ρωτήσει ο πλακατζής παππούς την γυναίκα του για να λάβει την πληρωμένη απάντηση:"Ναι, ναι, θυμάααμαι, θυμάμαι. Μόνο που τότε μπορούσες να κάνεις σεχ και είχες και κάνα φράγκο!". Κάπου εκεί όμως, με ένα δολοφονικό βλέμμα γριάς, το αστείο θα λήξει άδοξα και, με ένα μαγικό τρόπο, η συζήτηση θα ξαναγυρίζει στις συντάξεις και το ΕΚΑΣ. Βλέπετε οι γριές, ακόμα και εκείνες που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους, πάντα σκέφτονται το χρήμα πάνω απ΄όλα, την ώρα που οι παππούδες είναι πιο...του συναισθήματος.


Η "νόσος της αναπόλησης" επεκτείνεται στους νέους!

Δυστυχώς, η νόσος της αναπόλησης δεν είναι σαν τις ρυτίδες για να καταπολεμηθεί με μπότοξ. Όσες πλαστικές και να αποτολμήσει μία γραία για να δείχνει νέα, ακόμα και αιδοιοπλαστική να κάνει, σπάνια καταφέρνει να διατηρήσει αξεχείλωτο το μυαλό της. Όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά ένας φίλος που ήταν πρώην μιας γνωστής καλοδιατηρημένης γριάς cougar της ελληνικής τηλεόρασης, "εκείνη όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ γουστάρει πιπίνια, αλλά εκείνα τόσο περισσότερο την αποφεύγουν." "Αυτή η έλλειψη πιπινιών την αναγκάζει να βαφτίσει τους σαραντάρηδες για πιπίνια, αναπολώντας όμως με πίκρα τα σφριγηλά κορμιά των εικοσιπεντάρηδων." Τελικά, ακόμα και μια γεροντομπεμπέκα που προσπαθεί να μείνει πάντα νέα φορώντας Tally Well φούστες και μπραζίλ μαγιό στα 60 της, τραβάει instagram photos, τουιτάρει μανιωδώς μέσω iphone, και αναζητά το θήραμά της σε γνωστά μπαρ της παραλιακής, δεν αποφεύγει ούτε εκείνη την βάσανο της αναπόλησης, εκτός του ότι πάντα έχει έναν βουβό πόνο για τα χαμένα νεανικά της χρόνια.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι η νόσος της αναπόλησης χτυπά πλέον και τα νεανικά κοινά 15 - 44 εξαιτίας της κρίσης. Σε αντίθεση με τις γριές και τις...γεροντομπεμπέκες που αντιμάχονται τον χρόνο τον αλήτη, οι νεότεροι δεν συνήθιζαν να έχουν προβλήματα χρόνου. Και όμως, έτσι τα έφερε η εποχή και η κρίση, που το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας σκοτίζει πολύ περισσότερο τα μυαλά του με το βαρύ άγχος της επιβίωσης απ'ότι έκανε στο παρελθόν. Στα '90s, ένας εικοσιπεντάρης νόμιζε ότι με ένα πτυχίο πανεπιστημίου θα κατακτήσει τον καπιταλισμό. Σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση, καταλήγει ως τσουλίτσα κάποιου μεσαίου εκμεταλλευτή που δεν τον νοιάζει γρι για τις νέες τακτικές ικανοποίησης των υπαλλήλων από τον κλάδο του Human Resources. Έτσι, μία γενιά γαλουχημένη με τα στήθη της Jennifer Anniston από "τα φιλαράκια", σταμάτησε να αντιπαλεύει τα υλιστικά κατορθώματα των προκατόχων της, περνώντας στην κατάθλιψη, σταματώντας να ονειρεύεται και υποκύπτοντας σαν τους γέρους στο αμάρτημα της γκρινιάρικης και μίζερης αναπόλησης του ένδοξου παρελθόντος :

"Θυμάσαι τότε που πηγαίναμε εκδρομή με το νέο μας αμάξι;"
"Θυμάσαι τότε που με πήγαινες σε όλα τα σκυλάδικα της Πειραιώς και μου τραγούδαγες με περίσσια χαζή χαρά σαν άλλος Αντύπας ότι είσαι στα χάι σου όταν μ' έχεις πλάι σου;"

"Θυμάσαι τότε που μου με φωτογράφιζες στην Σαντορίνη με μιά Polaroid;"

"Θυμάσαι τότε που μου έκανες δώρο μία σέξυ πλισέ φούστα και μετά μου την έσκισες;"

"Θυμάσαι τότε που η ελληνική τηλεόραση είχε ελληνικά σήριαλ;"
"Θυμάσαι τον Ρόναλντ Ριγκαν που δήθεν ανέστησε την Αμερική και τον Σαμαρά που ήθελε να γίνει σαν και αυτόν;"
"Θυμάσαι τότε που ο Βορίδης έβγαινε παγανιά στους δρόμους κρατώντας ανέμελα το τσεκούρι του;"
"Θυμάσαι τότε που ο Σαμαράς τα είχε με την Βίσση;"
"Θυμάσαι τότε που ο Σαμαράς άνοιξε τα σύνορα βοηθώντας στην...εξωστρέφεια της Ελλάδας;"
"Θυμάσαι τότε που ο Σαμαράς έριχνε με εντολή του... αγνού πατριωτισμού του... την τότε κυβέρνηση διαλύοντας την συμφωνία για το Σκοπιανό;"
"Θυμάσαι τότε που χαζογελάγαμε βλέποντας Ευαγγελάτο, Πάνια και Ερωτοδικείο και μετά τα κοροϊδεύαμε;"
"Θυμάσαι τότε που μιλάγαμε για τον φασισμό μόνο μία μέρα τον χρόνο, την 28η Οκτωβρίου, και τις υπόλοιπες μιλάγαμε για αγάπη, εκδρομές και την ωραία μας δουλειά;"



Η αναπόληση επιφέρει θάνατο

Είναι κοινώς παραδεκτό στην επιστημονική κοινότητα ότι η αναπόληση και άλλες νόσοι όπως το Αλτσχάιμερ,  όσο αυξάνονται, τόσο προϊδεάζουν για την οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού. Μάλιστα, το χειρότερο απ' όλα, είναι ότι δύσκολα υπάρχει γιατρειά. Μόνο φάρμακο είναι η λεγόμενη "σταρχιδίνη" και η αγάπη για την ζωή, όπως και να είναι, αλλά και πάλι οι πιθανότητες επιβίωσης δεν είναι με το μέρος του ασθενή. Για να μιλήσουμε όμως με πραγματικά περιστατικά, η αναπόληση σε εποχές παρακμής σαν την σημερινή, είναι τόσο μεγάλος πειρασμός, όσο και το precious δαχτυλίδι που μετέφερε ο Φρόντο Μπάγκινς σε ολόκληρη την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών∙ ένα γλυκό, μα επικίνδυνο Αλτσχάιμερ μέσα στον χωροχρόνο που εν τέλει όμως ακολουθείται από βιολογικό ή ψυχικό θάνατο.

Εκτός όμως από τους γέρους, πεθαίνουν και οι νέοι που πάσχουν από αναπόληση; Κατ'αρχήν ναι, αλλά εδώ πρέπει να δοθούν διευκρινίσεις. Δεν πεθαίνουν βιολογικά όπως οι γέροντες, αν και η μελαγχολία ως αποτέλεσμα της αναπόλησης, μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο της επιβίωσης. Το χειρότερο είναι ότι αργοπεθαίνουν ψυχικά εξαιτίας αυτού του καλά ριζωμένου εσωτερικού πόνου που προέρχεται από την πτώση της μετανεωτερικής ευμάρειας που παραλίγο να βιώσουν αλλά το ΔΝΤ στο παρατσάκ δεν τους άφησε.  Εν τέλει καταλήγουν να περνούν την ώρα τους σε καναπέδες σπιτιών, καφετέριες, εφήμερες χαμοδουλειές και στο ίντερνετ, ξεχνώντας πως σε μία περίοδο κρίσης η ζωή, ο έρωτας, η δημιουργία και η ανάγκη για ανατροπή του καθεστημένου ποτέ δεν χρεοκοπούν.


Σταμάτα να αναπολείς, ξεκίνα να ονειροπολείς

Για να σωθούν οι νέοι και οι γέροι από την αναπόληση πρέπει να σταματήσουν επιτέλους να σκέφτονται τα μεγαλεία του παρελθόντος και να προχωρήσουν στην ονειροπόληση ενός καλύτερου μέλλοντος. Η δικτατορία του σχετικιστικού καλτ που επιβάλλεται από το σύστημα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας επειδή δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να αναδειχθεί, πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος. Ας κάνουμε επιτέλους update με ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η εποχή μας σε πρόσωπα, ιδέες, αντιλήψεις και πολιτισμό και ας σταματήσουμε να αναπολούμε την κάθε σαβούρα που από τρας των eighties και των ninties μετατράπηκε ύπουλα σε καλτ και ρετρό για να κυβερνήσει φασιστικά τις ζωές μας. Είναι ώρα να αφήσουμε επιτέλους πίσω τις αναμνήσεις, τα σκυλάδικα, τις πολιτικές και τα ήθη του παρελθόντος, δίνοντας ξανά μια ευκαιρία σε κάθε τι νέο. Μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε την πιθανότητα μας να προχωρήσουμε μπροστά ως άνθρωποι και ως κοινωνία.

Ας ζήσουμε επιτέλους τις ζωές μας με την ελπίδα ότι τα καλύτερα είναι αυτά που δεν έχουνε ρθει. Το να σκεφτόμαστε πώς θα επιστρέψουμε στις ουτοπίες του 2004, του 1996 ή του 1984 δεν βγάζει πουθενά. Μόνη γιατρειά στην μαζική νόσο αναπόλησης είναι να σταματήσουμε να αναπολούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ξεκινώντας να ονειροπολούμε και διεκδικώντας για μια φορά στη ζωή μας τα όνειρα που επιμελημένα μας στερούν.

Ονειροπόληση λοιπόν, όχι αναπόληση.