"Wake me up when September ends"...

 Αυτός ο Σεπτέμβρης δεν έχει τη συνηθισμένη μετα-θερινή μελαγχολία. Δεν είναι η αναπόληση των διακοπών (;)  και η επιστροφή στην καθημερινότητα που προκαλούν αυτό το (πανθομολογούμενο)  σφίξιμο. Το βλέπει κανείς γύρω του. Το ακούει. Αντιλαμβάνεται τον υφέρποντα λυγμό, την παραίτηση. Διαπιστώνει την κατάσταση της «αποκαρδιωμένης αυτοσυντήρησης»* στην οποία περιέρχεται σταδιακά η ελληνική κοινωνία. Κάθε νέα δυσκολία έρχεται να συσσωρευτεί στις ήδη υπάρχουσες κάνοντας της ανέμελη μελαγχολία περασμένων Σεπτεμβριάτικων πρωινών, χαμένη πολυτέλεια.

Στη θλίψη επικάθεται η οργή.

«Θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας».

 «Η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της».

«Η τήρηση των δεσμεύσεων είναι απαράβατος όρος για την παραμονή στο ευρώ».

 Αυτή η κυνικότητα είναι που τροφοδοτεί την οργή. Είναι ο Σεπτέμβρης που οι «αναλυτές» περίμεναν ως δείκτη για το μέγεθος της πολυθρύλητης οργής. Το «θερμό φθινόπωρο» που οι διάφοροι spin doctors, δημοσιολόγοι, υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες, πολιτικοί ταγοί θα κρίνουν πόσα «ισοδύναμα» αντέχει η οργισμένη «κοινή γνώμη». Αλήθεια, σε τι κλίμακα μετριέται η οργή;

Ίσως μπορεί να βγει αθροιστικά από τα διάφορα νούμερα: 23% ανεργία, 30% κάτω από το όριο της φτώχεια, 7% ύφεση, 11,5 + 2 + 8 δισ. ευρώ το νέο «πακέτο» (συγχωρέστε με για την ανακρίβεια των στοιχείων, οι έγκριτοι προπαγανδιστές σίγουρα θα μπορούν να βοηθήσουν). Είναι, όπως διαβεβαιώνει ο αναμένων μάταια τη «βοήθεια της Παναγίας» Σαμαράς, το «τελευταίο πακέτο μέτρων» (πριν ξεχειλίσει, κατά τους ειδικούς εκτιμητές, η περίφημη οργή). Είναι ο ίδιος που σκηνοθέτησε την «αυθόρμητη» επίσκεψη στην Ομόνοια για να θυμίσει ότι το αντιστάθμισμα στην κοινωνική εξαέρωση θα είναι ένα ξαναζεσταμένο και επικοινωνιακά αναποτελεσματικό «νόμος κα τάξη».

Ένας άλλος,  ίσως κάποιο δειλινό του Σεπτέμβρη, είχε γράψει πως «όπου ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει»**. Χιλιοειπωμένος στίχος, αλλά αποκτά δραματική επικαιρότητα μετά το πρώτο καλοκαίρι συντονισμένης και αναβαθμισμένης δράσης των σύγχρονων «Ταγμάτων Εφόδου». Των «Ταγμάτων Εφόδου» που κάλεσε ο «Αρχηγός» να ακονίσουν τις ξιφολόγχες, για να προσθέσει μια κατάμαυρη πινελιά στο μουντό μας Σεπτέμβρη.

Απεγνωσμένα, κάποιες αχτίδες προσπαθούν να ξεμυτίσουν για να ελαττώσουν  τη μιζέρια. Κοινωνικά ιατρεία που αντιμάχονται τη βαρβαρότητα, δίκτυα αλληλεγγύης που μετασχηματίζουν τις σχέσεις μας με τους γείτονες, παρέες που ξανασμίγουν, αλληλοβοήθεια, επικοινωνία. Φτάνουν; Όχι. Γι’ αυτό, «ξυπνήστε με όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης». Ξυπνήστε με υπό την οργισμένη βοή της Πλατείας, μόνο με αυτή τη βοή μπορούμε πλέον να ξυπνήσουμε. Για να μην ξαναέρθει τέτοιος Σεπτέμβρης…

* Ν. Σεβαστάκης, "Η παράταση του τέλους", περιοδικό Unfollow, Σεπτέμβριος 2012, σ.12.

** Ο. Ελύτης (1978), Μαρία - Νεφέλη, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα.