Επικίνδυνοι "δωσίλογοι κουκουλοφόροι"

Όχι άλλη πόλωση, όχι άλλους Γρηγορόπουλους

του Γιάννη Λέκκα

Μήπως να πιστέψουμε τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη ο οποίος δήλωσε σήμερα ότι η Νέα Δημοκρατία είναι μία "δράκα επικίνδυνων ακροδεξιών"; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το δικό μου πολιτικό θυμικό διαφωνεί μαζί του. Ακόμα και αν το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποδέχθηκε τελευταία ορισμένους πρώην ή νυν ακροδεξιούς (ξέρετε ποιοι), ακόμα και αν πέρασε κατά καιρούς ιδεολογικές μετατοπίσεις, ακόμα και αν υπέθαλψε διεφθαρμένους πολιτικούς, ακόμα και αν δεν ακολουθεί σήμερα ορθές κυβερνητικές πολιτικές, δεν αποτελεί κόμμα ακροδεξιών και η πλειοψηφία των ανθρώπων που το στήριξαν τόσες δεκαετίες δεν είναι χουντικοί, αντίθετα ίσως από αυτό που θα ήθελαν να πιστεύουν μερικοί στην αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Σκουρλέτη τι είναι όμως; "Πέμπτη φάλαγγα" ή μήπως "δωσίλογοι κουκουλοφόροι" όπως διέτεινε χθες το κόμμα της Συγγρού μέσω της ακραίας του ανακοίνωσης; Και εδώ νομίζω ότι η απάντηση είναι αρνητική. Πρόκειται για ένα κόμμα του δημοκρατικού πολιτικού τόξου, που παρά τα λάθη, τις πολιτικές ακροβασίες και φυσικά την διαχρονική εσωτερική του αυτομαστίγωση, αποτελεί ένα από τα αριστερίζοντα κόμματα με τις πιο διαφανείς και δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες στην Ελλάδα.

Αφού συμφωνήσουμε συνεπώς στο ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι δύο δημοκρατικές παρατάξεις, ας δούμε τώρα και τι δεν είναι, κρίνοντας από τον πρωτοφανή και επικίνδυνο επικοινωνιακό πόλεμο που ξέσπασε χθες με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των ταραχών του 2008. Πρώτον, δεν είναι ψύχραιμες πολιτικές δυνάμεις, γιατί αν ήταν, δεν θα υιοθετούσαν στις ανακοινώσεις τους την εμφυλιακή φρασεολογία της Χρυσής Αυγής. Δεύτερον, δεν είναι αξιόπιστες, διότι εκτοξεύουν βαρείς πολιτικούς ισχυρισμούς χωρίς αποδείξεις. Τρίτον, και ίσως σημαντικότερο όλων, είναι ότι στερούνται σωφροσύνης, αφού επενδύουν στην πολιτική πόλωση για μικροκομματικούς σκοπούς, αντί να προσπαθούν να πείσουν για την ουσιαστική φερεγγυότητά τους.

Την ώρα η κοινή γνώμη ριζοσπαστικοποιεί τις απόψεις της ως αντίδραση στις μνημονιακές πολιτικές, το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα έπρεπε να ανταπαντά στα αιτήματα της εποχής με ριζοσπαστικές πολιτικές και όχι με ριψοκίνδυνες κραυγές. Η στροφή των δύο πρώτων κομμάτων της χώρας σε μία ακραία φρασεολογία που θυμίζει κάτι από αποστασία του '65, κάτι από Χούντα και κάτι από την δίκη των Συνταγματαρχών μπορεί βραχυπρόθεσμα να αποδίδει πολιτικά οφέλη ή και να αναχαιτίζει ολίγον την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ωστόσο μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να αποβεί κακή κληρονομιά στην υπό διαμόρφωση νέα πολιτική ηθική του τόπου.

Από τη μεριά του ο κόσμος, δεν πρέπει να εμπλακεί με κανένα τρόπο σε αυτή την ανούσια ανταλλαγή κομματικών πυρών που τραυματίζει το πολίτευμα. Η διαμορφούμενη όξυνση του  πολιτικού σκηνικού σε αυτή την δύσκολη συγκυρία αποτελεί μία επικίνδυνη πρακτική διχασμού και αυτό είναι ένα από τα τελευταία πράγματα που μας έλειπαν αυτή την στιγμή. Αφού λοιπόν δε "μασήσει" από στημένα επικοινωνιακά παιχνίδια, ας βρει την ευκαιρία μέσα από την κατάσταση που επικρατεί να ξεκαθαρίσει τα ξερά από τα χλωρά, δηλαδή να απομονώσει όλα εκείνα τα ακραία στοιχεία της πολιτικής ζωής του τόπου που στο όνομα της δημοκρατίας στρέφονται εναντίον των δημοκρατικών αξιών. Έτσι, με την προϋπόθεση ότι θα γλιτώσει από τις πολιτικές σφαίρες και τους εξοστρακισμούς τους, θα μπορέσει να ελπίζει βάσιμα ότι ίσως τελικά καταφέρει να μην... διχαστεί.