Το συναμφότερον

Η αλληλεξάρτηση της ύπαρξης.

του Δημήτρη Κωνσταντάκου

Για φαντάσου την Ελένη,του Ομήρου ,την γυναίκα εκείνη που για χάρη της έγινε ο Τρωικός πόλεμος, πιο όμορφη από τις όμορφες ,πιο υπέροχη από τις υπέροχες, και όμως άπιαστη,εξαφανισμένη,άυλη,και από την άλλη σκέψου την Πηνελόπη,την γυναίκα  ηρωίδα,στην Οδύσσεια ,που περίμενε 20 χρόνια τον  άντρα της ,δίνοντας τη δική της μάχη στο σπίτι,αναδεικνύοντας την εσωτερική της ομορφιά και καθαρότητα,συγκεκριμένη και περιορισμένη χωρικά.Δυο διαφορετικές γυναικείες  μορφές  και περιγραφές αλλά ταυτόχρονα και συμπληρωματικές.

Για σκέψου την Λακωνική Σπάρτη της πρακτικότητας και των δοκιμασιών ,της πολεμικής εκπαίδευσης και της σκληρής διαπαιδαγώγησης και ανατροφής,αλλά και της ισότητας,και απέναντι της την Αθήνα του Περικλή,της Κλασσικής Παιδείας,της φιλοσοφίας , της επιστήμης των επιστημών και της τέχνης των τεχνών,της αρχιτεκτονικής και των μαθηματικών,αλλά και την Αθήνα των έντονων διακρίσεων,των δούλων και της περιορισμένης θέσης της γυναίκας.Δυο ακραίες μορφές πολιτισμών που συνυπήρχαν, όχι πάντα ειρηνικά(βλ. Πελοποννησιακό Πόλεμο),μια παράλληλη ανάπτυξη δύο διαφορετικών συμπάντων,που το τέλος του ενός ,ήταν η αρχή του άλλου.

Ναι,η απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία,τη σύνθεση και την εξέλιξη,είναι η δημιουργία και η σύγκρουση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων τάσεων.Αλλά ταυτόχρονα και μια επαρκώς ολοκληρωμένη προσπάθεια οριοθέτησης ,ταυτοποίησης και τεκμηρίωσης της διαφορετικότητας και της εξέλιξης των πραγμάτων,των οντοτήτων και των οργανισμών.

Με μια αρχή και ένα τέλος,μια γραμμική σχέση μεταξύ δύο σημείων, ένα δίπολο που επεκτείνεται και μορφοποιείται.Ισχυρό και ασθενές ,διαρκές και στιγμιαίο,λογαριάζοντας το μηδέν με το άπειρο που λέει και ένας στίχος , παρατηρώντας το,στο κάθε σημείο,εξελίσσεται η ζωή.