Μάθε παιδί μου μπάλα!
Μια μπάλα φτάνει! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.
Το ποδόσφαιρο το συναντάς παντού. Σε τόπους που μαστίζονται από πολιτικές και οικονομικές κρίσης, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις πιλοτές των πολυκατοικιών της δεκαετίας του 80', στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε παρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών, στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με τη μπούρκα, στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά τον νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι, θα έρθει η ώρα που θα τους το πάρουμε πίσω.
Σήμερα όμως θα εστιάσω στον πατέρα της μεγαλούπολης που παράλληλα με το άγχος αν θα έχει αύριο δουλειά τον τρώει και η αγωνία για να φτάσει ο γιος σε ηλικία κατάλληλη για ποδόσφαιρο και να απευθυνθεί στις περιβόητες σχολές ποδοσφαίρου.
Συχνά - πυκνά γίνεται λόγος για το πόσο καλά οργανωμένο δίκτυο σχολών ποδοσφαίρου έχουν αναπτύξει ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός αλλά και ο ΠΑΟΚ που κινείται επεκτατικά στη βόρειο Ελλάδα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για πολύ καλά οργανωμένο πράγματι δίκτυο, ΟΧΙ όμως σχολών ποδοσφαίρου, αλλά μαγαζιών που πληρώνεις για να φοράει το παιδί σου την φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας.
Έτσι όπως είναι δομημένες είναι αντικειμενικά αδύνατο να λειτουργήσουν ως σχολές ποδοσφαίρου: δηλαδή να δουλεύουν με τον κατάλληλο τρόπο για να μαθαίνουν τα παιδάκια ποδόσφαιρο. Στην ουσία δεν πρόκειται για σχολές που δημιούργησαν οι ΠΑΕ, αλλά για «σχολές» που προϋπήρχαν σε χώρους που στεγάζονται γήπεδα 5x5 και αγόρασαν το δικαίωμα να ονομάζονται σχολές ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού κτλ. Το χρηματικό τίμημα για μια τέτοια διαδικασία είναι κατά μέσο όρο περίπου 4.000 ευρώ. Και η εμποροπανήγυρη δεν σταματάει εδώ, αφού ο ιματισμός που υποχρεωτικά πρέπει να φοράνε τα παιδιά προμηθεύεται αποκλειστικά από την εκάστοτε ΠΑΕ. Αν υπολογίσουμε ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν ήδη 120 τέτοια μαγαζιά και συνεχίζουν καταλαβαίνουμε για τί έσοδα μιλάμε και γιατί δεν τους νοιάζει που σε αυτόν τον χαμό δεν μπορείς να δώσεις την προσοχή που απαιτείται στους μικρούς αθλητές.
Μιας και πιάσαμε τις ακαδημίες θέλω να γράψω δυο λόγια για τον Χρήστο Αραβίδη που διακρίνεται φέτος με τη φανέλα του Πανιώνιου, ο οποίος εκδιώχθηκε σε ηλικία 14 ετών (!!!) από τις ακαδημίες της ΑΕΚ γιατί κάποιοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: «δεν κάνει μωρέ το παλικάρι». Ο Χρήστος δεν είναι από τους χαρακτήρες που ζουν για την ώρα της εκδίκησης, ποτέ δεν θα έβλεπε έτσι την ΑΕΚ. Ακόμα και τώρα που η ομάδα μας βρίσκεται στα «τάρταρα», η μεγάλη του καψούρα είναι η ΑΕΚ.
Ας διδαχτούν από την ιστορία του Χρήστου Αραβίδη όσοι ασχολούνται με ακαδημίες ποδοσφαίρου. Ειδικά όσοι έχουν την τεράστια ευθύνη να μαθαίνουν ποδόσφαιρο σε παιδάκια 6 - 7 έως 10 ετών και με την ευκολία του κριτή αποφασίζουν ποιος «κάνει» και ποιος δεν «κάνει».
Τα ραμφίσματα του αετού: 27-12-2012
1) Αυτοί που ονειρεύονται για την ΑΕΚ
την ημέρα, αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα που διαφεύγουν από αυτούς που
ονειρεύονται για την ΑΕΚ, μόνο τη νύχτα.
2) Είναι ευκολότερο να πεθάνω για την
ΑΕΚ, παρά να ζήσω ενωμένος και αγαπημένος με αυτούς που την εκμεταλλεύονται.
3) Κανένας ποδοσφαιριστής δεν κάνει
τόσα πολλά λάθη, όσο εκείνος που ενεργεί ΜΟΝΟ με τη λογική.
4) Μόνο αν προσεγγίσουμε την στάση που
κρατάμε σαν λαός της ΑΕΚ τόσα χρόνια, από λάθος σε λάθος θα ανακαλύψουμε
ολόκληρη την αλήθεια.
5) Πόσο πολύ τους λυπάμαι όλους
εκείνους τους οπαδούς που αισθάνονται πιο ασφαλές όταν είναι αλυσοδεμένοι από
το να είναι ελεύθεροι.
6) Ο λαός της ΑΕΚ πιστεύει περισσότερο
τα αφτιά του παρά τα μάτια του. Περισσότερο το Μύθο παρά τα γεγονότα.
Περισσότερο τη φαντασία παρά την κρίση του.
7) Μήπως είναι η ΑΕΚ ένας προσωπικός σου
θησαυρός; Αν ναι, που τον έχεις φυλαγμένο; Γιατί είναι πολλοί που τον
ορέγονται. Και αλήθεια τι κάνεις για να τον προστατέψεις;
8) Κι εσείς που προσπαθείτε να φτιάξετε
μια νέα ΑΕΚ, με ψέματα, μετά μην απορείτε γιατί ούτε αυτή τη φορά θα ζήσετε μια
αληθινή ΑΕΚ. Τώρα οι περισσότερο ψαγμένοι θα πουν: «ποια νέα ΑΕΚ ρε φίλε; Μια νέα
εταιρεία θέλουν να φτιάξουν» Έτσι είναι. Μόνο που το σύστημα δεν είναι πια
ικανό να φτιάξει μια εταιρεία που να μοιάζει στην ΑΕΚ!
9) Θέλω να απαντήσω στο φίλο μου, που
έστειλε μήνυμα για να μου επισημάνει ότι έχω μείνει... πίσω!!! Θα του πω το
εξής: η βλακεία μπαίνει μπροστά για να τη βλέπουν όλοι, ενώ η Σοφία μένει πίσω,
για να τους βλέπει όλους.
10) Κανείς και ποτέ δεν θα είχε φορέσει
αλυσίδες στην ΑΕΚ, αν εμείς δεν του είχαμε δώσει την ευκαιρία να της πάρει τα
μέτρα.
ΥΓ. Η
τελευταία σου ελπίδα στον κόσμο αυτό είναι να καταλάβεις ότι δεν είσαι
επενδυτής, αλλά άνθρωπος. Και που' σαι φιλαράκο, επενδυτές είναι και αυτοί που
επενδύουν τα όνειρα τους σε… επενδυτές!
Παναγιώτης Αλιατάς
