Γιατί κάποιοι ελεεινολογούν κατά Παπαδήμου;
"...Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα που από το ΠΑΣΟΚ διέρρεαν στα ΜΜΕ το όνομά του ως μεταβατικού πρωθυπουργού, στέλεχος της κυβέρνησης, είπε πως “πρόκειται για επιλογή που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, καθώς θέλουν να τον επιβάλλουν τα μεγάλα συμφέροντα...”
του Τάκη Σπηλιόπουλου
Ο μεγάλος κίνδυνος του πολιτικού συστήματος σήμερα θα ήταν η απόλυτη αναίρεσή του, η αποδόμηση και εν τέλει η γελοιοποίηση του! Θεωρητικά η σοβαρότερη απειλή...
, κυρίως σε ότι αφορά την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για την κατάρρευση και τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας, θα ήταν η βελτίωση της κατάστασης από μια κυβέρνηση συνεργασίας. Φανταστείτε το θεωρητικό ενδεχόμενο, μια κυβέρνηση χωρίς τους κυρίους Παπανδρέου και Βενιζέλο, να πετύχαινε στον μικρό χρόνο του βίου της, την αντιστροφή του εις βάρος μας κλίματος και τη βελτίωση, έστω και κατ’ ελάχιστο, των όρων δανεισμού μας! Θα ήταν το Βατερλό της εμπροσθοφυλακής του ΠΑΣΟΚ. Η απόλυτη απαξίωση, αλλά και η αφορμή για αναζήτηση πολιτικών ευθυνών που μπορούσαν να οδηγήσουν σε σοβαρές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.
Ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος, διαπρεπής προσωπικότητα, με κύρος, αναγνώριση, γνώση του αντικειμένου και ασφαλώς υψηλές γνωριμίες. Προσόντα που τον καθιστούσαν εν δυνάμει απειλή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως είχε συμμετάσχει σε περισσότερα από εκατό (!) συμβούλια ecofin, συμβούλια υπουργών, συνεδριάσεις των G 20 κλπ!
Ήταν ο μοναδική αποτελεσματική λύση στις παρούσες συνθήκες. Ικανός ο ίδιος να αλλάξει την εικόνα της χώρας και, κυρίως, να βάλει σε μια τάξη τις εκκρεμότητες που έχουμε με τους δανειστές μας. Αυτό στην παρούσα φάση ήταν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο και έτσι κάποιοι φρόντισαν να τον βγάλουν από το παιγνίδι, προσδίδοντάς του μάλιστα ανεύθυνη συμπεριφορά και προκλητικές απαιτήσεις. Ότι δήθεν ζητούσε την απομάκρυνση προσώπων, μεταξύ αυτών του κυρίου Βενιζέλου, ή ότι απαιτούσε την υπουργοποίηση “δικών” του ανθρώπων, όπως ο κ. Ράπανος.
Απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες που δεν επιδέχονται διάψευση, λένε πως ουδέποτε τέθηκαν στο τραπέζι από την πλευρά του κυρίου Παπαδήμου ονόματα, απαιτήσεις, όροι ή προϋποθέσεις. Αντιθέτως δεν υπήρξε οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση. Είχε μεν ειδοποιηθεί για τις προθέσεις του πρωθυπουργού και κλήθηκε να επιστρέψει εσπευσμένως στη χώρα, αλλά μέχρι εκεί. Πέραν τούτου ουδέν!
Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα που από το ΠΑΣΟΚ διέρρεαν στα ΜΜΕ το όνομά του ως μεταβατικού πρωθυπουργού, στο υπουργικό συμβούλιο, στέλεχος της κυβέρνησης, από αυτά που έχουν λόγο στις εξελίξεις, είπε, πως “πρόκειται για επιλογή που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, καθώς θέλουν να τον επιβάλλουν τα μεγάλα συμφέροντα”. Ήταν προφανές πως ο κ. Παπαδήμος έπρεπε να βγει από το κάδρο και, μάλιστα, στιγματισμένος. Διέρρεαν το όνομά του από τη μία πόρτα ως τη λύση για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και από την άλλη, επίσης με διαρροές, έκαιγαν το χαρτί του. Αυτή για πολλούς ήταν και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα! Και μαζί η απόδειξη πως τα πολιτικά παιγνίδια μπορούν να παίζονται ακόμη και επάνω από το βαριά λαβωμένο σώμα της χώρας. Ο λαός δεν θα τους το συγχωρήσει ποτέ!
Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει και επιβεβαίωση είναι η ένδεια προσωπικοτήτων που να εμπνέουν κύρος και εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Είναι όλοι αυτοί που με σκυμμένο το κεφάλι παρακολουθούσαν τον κ. Σόιμπλε να χαχανίζει δημοσίως και να διακωμωδεί τις παράλογες εξελίξεις στη χώρα μας ή διάβαζαν τους αδιανόητους χαρακτηρισμούς των κυρίων Σαρκοζί και Ομπάμα για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Άραγε, θα συνέβαινε το ίδιο αν σήμερα στα πράγματα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου; Όχι ασφαλώς…
, κυρίως σε ότι αφορά την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για την κατάρρευση και τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας, θα ήταν η βελτίωση της κατάστασης από μια κυβέρνηση συνεργασίας. Φανταστείτε το θεωρητικό ενδεχόμενο, μια κυβέρνηση χωρίς τους κυρίους Παπανδρέου και Βενιζέλο, να πετύχαινε στον μικρό χρόνο του βίου της, την αντιστροφή του εις βάρος μας κλίματος και τη βελτίωση, έστω και κατ’ ελάχιστο, των όρων δανεισμού μας! Θα ήταν το Βατερλό της εμπροσθοφυλακής του ΠΑΣΟΚ. Η απόλυτη απαξίωση, αλλά και η αφορμή για αναζήτηση πολιτικών ευθυνών που μπορούσαν να οδηγήσουν σε σοβαρές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.
Ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος, διαπρεπής προσωπικότητα, με κύρος, αναγνώριση, γνώση του αντικειμένου και ασφαλώς υψηλές γνωριμίες. Προσόντα που τον καθιστούσαν εν δυνάμει απειλή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως είχε συμμετάσχει σε περισσότερα από εκατό (!) συμβούλια ecofin, συμβούλια υπουργών, συνεδριάσεις των G 20 κλπ!
Ήταν ο μοναδική αποτελεσματική λύση στις παρούσες συνθήκες. Ικανός ο ίδιος να αλλάξει την εικόνα της χώρας και, κυρίως, να βάλει σε μια τάξη τις εκκρεμότητες που έχουμε με τους δανειστές μας. Αυτό στην παρούσα φάση ήταν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο και έτσι κάποιοι φρόντισαν να τον βγάλουν από το παιγνίδι, προσδίδοντάς του μάλιστα ανεύθυνη συμπεριφορά και προκλητικές απαιτήσεις. Ότι δήθεν ζητούσε την απομάκρυνση προσώπων, μεταξύ αυτών του κυρίου Βενιζέλου, ή ότι απαιτούσε την υπουργοποίηση “δικών” του ανθρώπων, όπως ο κ. Ράπανος.
Απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες που δεν επιδέχονται διάψευση, λένε πως ουδέποτε τέθηκαν στο τραπέζι από την πλευρά του κυρίου Παπαδήμου ονόματα, απαιτήσεις, όροι ή προϋποθέσεις. Αντιθέτως δεν υπήρξε οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση. Είχε μεν ειδοποιηθεί για τις προθέσεις του πρωθυπουργού και κλήθηκε να επιστρέψει εσπευσμένως στη χώρα, αλλά μέχρι εκεί. Πέραν τούτου ουδέν!
Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα που από το ΠΑΣΟΚ διέρρεαν στα ΜΜΕ το όνομά του ως μεταβατικού πρωθυπουργού, στο υπουργικό συμβούλιο, στέλεχος της κυβέρνησης, από αυτά που έχουν λόγο στις εξελίξεις, είπε, πως “πρόκειται για επιλογή που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, καθώς θέλουν να τον επιβάλλουν τα μεγάλα συμφέροντα”. Ήταν προφανές πως ο κ. Παπαδήμος έπρεπε να βγει από το κάδρο και, μάλιστα, στιγματισμένος. Διέρρεαν το όνομά του από τη μία πόρτα ως τη λύση για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και από την άλλη, επίσης με διαρροές, έκαιγαν το χαρτί του. Αυτή για πολλούς ήταν και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα! Και μαζί η απόδειξη πως τα πολιτικά παιγνίδια μπορούν να παίζονται ακόμη και επάνω από το βαριά λαβωμένο σώμα της χώρας. Ο λαός δεν θα τους το συγχωρήσει ποτέ!
Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει και επιβεβαίωση είναι η ένδεια προσωπικοτήτων που να εμπνέουν κύρος και εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Είναι όλοι αυτοί που με σκυμμένο το κεφάλι παρακολουθούσαν τον κ. Σόιμπλε να χαχανίζει δημοσίως και να διακωμωδεί τις παράλογες εξελίξεις στη χώρα μας ή διάβαζαν τους αδιανόητους χαρακτηρισμούς των κυρίων Σαρκοζί και Ομπάμα για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Άραγε, θα συνέβαινε το ίδιο αν σήμερα στα πράγματα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου; Όχι ασφαλώς…
Πηγή adianoito.blogspot.com
