Ευθύνη...

"Πολλοί αναρωτιούνται εάν είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουν για τη θέση του Πρωθυπουργού. Όσον αφορά το θέμα της επιλογής αυτό που προκύπτει είναι ότι Ν Α Ι είναι πολύ δύσκολο να γίνει μία τέτοια πολιτική επιλογή σε επίπεδο πολιτικής διαπραγμάτευσης και για άλλους λόγους."

 του Πολιτικού Επιστήμονα Βαγγέλη Ταλιούρη

Tο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα βρίσκεται σε πολιτική σύγχυση, ιδεολογική...
αποσταθεροποίηση και αυξημένη ανησυχία. Τα γεγονότα την τελευταία εβδομάδα, ειδικά μετά την πρόταση δημοψηφίσματος από τον Πρωθυπουργό έχουν πάρει τέτοια τροπή που η μεταπολιτευτική ζωή του τόπου δεν έχει ξαναζήσει τόσο έντονα. Τα γεγονότα αυτά είναι πλέον ιστορία και θα ήθελα πολύ, όπως και πολλοί άλλοι πιστεύω, να μάθουν τι ακριβώς έγινε τις μέρες αυτές στο πολιτικό παρασκήνιο.

Πολλοί αναρωτιούνται εάν είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουν για τη θέση του Πρωθυπουργού. Όσον αφορά το θέμα της επιλογής αυτό που προκύπτει είναι ότι Ν Α Ι είναι πολύ δύσκολο να γίνει μία τέτοια πολιτική επιλογή σε επίπεδο πολιτικής διαπραγμάτευσης και για άλλους λόγους. Ο κυριότερος είναι γιατί η χώρα αυτή δεν έχει κουλτούρα πολιτικής συνεργασίας. Δεν μπορεί η Ελλάδα μας από ώρα σε ώρα και λεπτό σε λεπτό να γίνει Δανία ή ακόμα Ιταλία που την Κυβερνάει τη στιγμή αυτή Κεντροδεξιός Συνασπισμός και πριν τρία χρόνια Κεντροαριστερός. Αυτό εκτός από τραγικό διαψεύδει και άλλο ένα μύθο για τον Έλληνα το “una φάτσα una ράτσα” που είναι made in Greece και που στο άκουσμα του ο Ιταλός ανατριχιάζει μόνο στην υπόνοια.

Η αδυναμία αυτή στο πολιτικό σύστημα δεν είναι σημερινή και εντοπίζεται στο εκλογικό σώμα και την ψυχοσύνθεση του Έλληνα ψηφοφόρου πολλά χρόνια τώρα. Η Μεταπολίτευση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα αλλαγής για την ελληνική κοινωνία, η οποία όμως μαζί με την πολιτική ζωή δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει ίσως και σκόπιμα, στο όνομα αυτοδύναμων μονοκομματικών Κυβερνήσεων και της λογικής του άσπρου ή μαύρου. Αφού το γκρι ή το ανθρακί στη χώρα αυτή δεν είναι λύσεις αλλά προπαγανδίζεται ως ημίμετρο, προδοσία και αποτυχία.

Η απαξίωση, επίσης, της πολιτικής ουσίας από τον έντονο κομματισμό στη Βουλή δεν αποτελεί κάτι καινούργιο αλλά κάτι που ίσχυε πάντοτε με αποτέλεσμα την αποδιοπομπή οποιασδήποτε πολιτικής φυσιογνωμίας που είχε κάτι να πει. Η απαξιωτική άλλωστε δήλωση του κ. Καρατζαφέρη για όχι Πρωθυπουργό λέκτορα ή τεχνοκράτη είναι χαρακτηριστική του φόβου και της χαμηλής ποιότητας του πολιτικού συστήματος. Ο κ. Κακλαμάνης ανέφερε πολύ εύστοχα σε δήλωση τους προς δημοσιογράφους στη Βουλή ότι υπάρχει σύγχυση ρόλων και ότι οι δημοσιογράφοι ασκούν πολιτική ενώ οι πολιτικοί δημοσιογραφία. Πραγματικά, δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν στη Βουλή τα κατάλληλα άτομα, ώστε να εμφανιστούν έστω και προσωρινά ως λύση στο αδιέξοδο αυτό.

Συγκεκριμένα, την τελευταία εβδομάδα μετά και τις απειλές της Ευρώπης ότι θα τεθούμε εκτός Ένωσης, πολλοί έχουν σκεφτεί διαφορετικά. Οι ρητορείες και οι εύκολες πολιτικές λύσεις φαίνονται πλέον πολύ λίγες στη παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί και τα κόμματα θα πρέπει να ξεπεράσουν έστω και για λίγο τον πραγματικό τους εαυτό τους, να προωθήσουν τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και του εσωτερικό τους, ώστε οι εγωισμοί να μην πάρουν την ελληνική κοινωνία στο λαιμό τους. Αυτό δεν είναι κάτι απλό δεδομένης της κατάστασης, αφού αποτελεί το μεγαλύτερο φόβο πολλών στη Βουλή και στις ομάδες πίεσης. Η σημερινή πραγματικότητα είναι αμείλικτη τόσο για εκείνους όσο και για εμάς και καλώς ή κακώς μαζί οι πολίτες και οι πολιτικοί θα πρέπει να απαντήσουμε υπεύθυνα στο ερώτημα για το εάν θέλουμε, ποια θέλουμε και πόση ακριβώς Ευρώπη θέλουμε;

Τέλος μου αρέσει που στο δημόσιο διάλογο για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα συμμετέχουν οι ειδικοί κοινωνικοί επιστήμονες, Καθηγητές και καθημερινοί άνθρωποι της πραγματικής οικονομίας. Οι τυχάρπαστοι παραμένουν αλλά τουλάχιστον ακούμε και κάποια σοβαρή ανάλυση ανεξάρτητα από το εάν διαφωνεί κάποιος ή όχι. Πολύς κόσμος βέβαια δυσκολεύεται να τα καταλάβει όλα, αλλά ίσως εκεί είναι και η ουσία, ότι δηλαδή η κατάσταση της Ευρώπης και της Ελλάδας δεν είναι κάτι απλό που έχει ιστορικό προηγούμενο και που μπορεί να το εξηγήσει ένας απλός παρουσιαστής. Το «με απλά λόγια» δεν υπάρχει και οτιδήποτε είναι συνήθως εύπεπτο είναι μια επικίνδυνη υπεραπλούστευση. Είναι δύσκολο αλλά είναι αναγκαίο να καταλάβουμε επιτέλους ποιο είναι το πρόβλημα και θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι η κοινωνία της Ακαδημαϊκής Κοινότητας, της επιστήμης και της πραγματικής οικονομίας έχει πάρει για τα καλά θέση στο δημόσιο διάλογο και εύχομαι και στην πολιτική ζωή του τόπου στο άμεσο μέλλον .