Το κόμμα που κατοικώ
Συντηρητισμός, νεοφιλελευθερισμός και κωλοτούμπα
Δύο (και μία τρεις) προεκλογικές μεταγραφές έκανε ο Αντώνης Σαμαράς για το κόμμα του. Το κόμμα του. Με τη γενική κτητική 100%. Παραγράφει (αμαρτίες του), διαγράφει (στελέχη), μεταγράφει (Έλληνες, άρα τους κορυφαίους στον πλανήτη των πιθήκων).
Την επομένη των εκλογών του 2009, που η Νέα Δημοκρατία συνετρίβη, ο χρησμός της Πυθίας για την προεδρία του κόμματος έλεγε Ντόρα Μπακογιάννη. Οι δημοσκοπήσεις το ίδιο. Στο συνέδριο της ΝΔ, η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε λόγο για κοινωνικό φιλελευθερισμό και για ένα κόμμα που δεν πρέπει να περιχαρακώνεται φοβικά γύρω από τον εαυτό του. Ο Αντώνης Σαμαράς έλεγε πως η ΝΔ οφείλει να πάψει να κρύβει τις ιδέες της και να φέρει πίσω εκείνους που την εγκατέλειψαν, αλλά απείχαν και δεν ψήφισαν Πα.Σο.Κ. Τα πράγματα (ο εξής Αβραμόπουλος), όμως, αλλάξανε άρδην. Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρόεδρος, θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και σιγά-σιγά σταματάει να κρύβει τις ιδέες του.
Σκοπός, λοιπόν, του εκλεγέντα ήταν να ενώσει τη δεξιά. Δηλαδή, να επαναφέρει στη Νέα Δημοκρατία πρόσωπα και ιδέες που, στην κλίμακα αριστεράς/δεξιάς, βρίσκονταν στα δεξιά της. Να εφαρμόσει μία πολιτική πιο δεξιά. Σε αντίθεση, βέβαια, με τη Ντόρα Μπακογιάννη που έθετε ως στόχο της το "κέντρο" και μία πολιτική περισσότερο κοινωνική. Άρα, η Νέα Δημοκρατία αφήνει στην άκρη το προοδευτικό και κοινωνικό προφίλ της και δίνει βάση στο συντηρητικό και εθνικό προφίλ της de facto.
Εύλογα προκύπτει η απορία: Γίνεται ένα κόμμα να είναι ταυτόχρονα και συντηρητικό και προοδευτικό; Πρακτικά δε γίνεται. Όμως, ο πολυσυλλεκτισμός που χαρακτηρίζει τη Νέα Δημοκρατία, όπως και το Πα.Σο.Κ., στηρίζεται σε μία σούπα που ανακτεύεται. Ένα ευρύ φάσμα πολιτικών προσώπων που μεταξύ τους διαφωνούν ιδεολογικά, αλλά συμπράττουν στο όνομα του κόμματος και των ψήφων που θα φέρουν εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας θα "ξενέρωσαν" μόλις άκουσαν την ενσωμάτωση των κυρίων Γεωργιάδη, Βορίδη και - πολύ πιθανόν - Πλεύρη στη Νέα Δημοκρατία.
Η Νέα Δημοκρατία θα εκλεγεί νέα κυβέρνηση. Έστω και από το μικρό (ή μισό) ποσοστό του εκλογικού σώματος που δε θα απέχει των εκλογών. Επομένως, αυτή τη χρονική στιγμή, το 5.6% που πήρε το Λα.Ο.Σ. στις εκλογές του 2009 δεν της είναι απαραίτητο. Οπότε η πράξη του Αντώνη Σαμαρά γίνεται για λόγους ιδεολογικούς κι όχι εκλογικούς. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Η Νέα Δημοκρατία ζητάει απεγνωσμένα εκλογές. Παράλληλα, με την προσχώρηση Γεωργιάδη και Βορίδη, που είπαν "ναι" στο μνημόνιο της Κυριακής, δείχνει και τις προθέσεις της στους Ευρωπαίους που ζητούν δέσμευση για τήρηση των συμφωνηθέντων ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται σα να προσφέρει "αντάλλαγμα" για να "επιτραπούν" οι εκλογές και να πάρει την εξουσία. Κι αυτό είναι που φοβίζει.
Θα βρίσκονται στην εξουσία άτομα όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο γιος του Κωνσταντίνου Πλεύρη, Αθανάσιος που στοχοποιούν θρησκείες και χώρες, ενώ πιστεύουν πως ο Έλληνας υπερέχει των άλλων. Αυτό είναι το χειρότερο.
Γιατί η φτώχια φέρνει εθνικισμό, η φτώχια φέρνει δίψα για οράματα και στόχους που το "ωραίο" παραμυθάκι του εθνικισμού εξυπηρετεί απόλυτα. Μόνοι μας, εκλεκτοί από το Θεό και εναντίον όλων των άλλων, των βαρβάρων.
Ο πολυσυλλεκτισμός του κυρίου Σαμαρά οδηγεί εκ του ασφαλούς στην αιμομιξία. Μία κυβέρνηση που δε θα έχει ταυτότητα και θα δώσει προτεραιότητα στην απομόνωση, τους τύπους και τη συντήρηση.
Υ.Γ. Οι Γεωργιάδης και Βορίδης ψήφισαν υπέρ του μνημονίου. Οπότε συντάσσονται με τον Αντώνη Σαμαρά που διέγραψε όσους είπαν "όχι" (την ώρα που ο ίδιος επαίρεται για την "πολιτικά ευσυνείδητη" επιλογή του να καταψηφίσει τον κύριο Μητσοτάκη και να τον ρίξει). Ο κύριος Πλεύρης όμως, "όχι" δεν είπε; Στην περίπτωση του κυρίου Πλεύρη δε φταίει μόνο ο κύριος Σαμαράς, αλλά φταίει και ο ίδιος ο βουλευτής του Λα.Ο.Σ. Η συμπεριφορά του θυμίζει Αλκιβιάδη. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι ο Αλκιβιάδης - κατά το Σωκράτη - είχε κι ένα ταλέντο που χαράμιζε.
