Βυθισμένοι στη μετριότητα

του Μιχάλη Ταστσόγλου

Άλλος ένας εξισωτισμός προς τα κάτω

Μεγάλο πράγμα ο φθόνος. Ο αδικημένος να θέλει να αδικείται κι ο ευνοημένος. Πως τα φέρνει η ζωή καμία φορά ομως;

Επί χρόνια στην Ελλάδα γίνονταν και εξακολουθούν να γίνονται συζητήσεις γύρω από τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και τις ανέσεις που έχουν και εκμεταλλέυονται στο έπακρο. Κάνοντας δουλειές λευκού περιλαιμίου και λόγω κυρίως των πολλών συναδέλφων τους, ασκούν τα καθήκοντά τους χωρίς ιδιαίτερες πιέσεις και ως εκ τούτου τα εγχειρήματά τους είναι βατά.

Όλα αυτά ήταν δικαιώματα. Η λέξη δικαίωμα σαφώς και σχετίζεται ετυμολογικά με τη δικαιοσύνη. Το να δουλεύεις σε ένα περιβάλλον κατανόησης και άνεσης είναι κάτι το οποίο ο οποιοσδήποτε θα ήθελε για το εργασιακό του περιβάλλον.

Δε μιλάω για γραφειοκρατία, ούτε για πελατειοκρατία. Αυτά είναι θέματα της κρατικής μηχανής και ουδεμία σχέση έχουν με το εργατικό δυναμικό του κράτους. Δε φταίει ο δημόσιος υπάλληλος που ο νόμος απαιτεί χ δικαιολογητικά και αυτά μπορείς να τα λάβεις από ψ φορείς που βρίσκονται σε ν πόλεις. Η οργάνωση του κράτους ευθύνεται.

Επί χρόνια, λοιπόν, άκουγες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να μην αναλώνονται στην αναξιοκρατία και τη γραφειοκρατία, αλλά να συνεχίζουν παραπέρα τις κριτικές τους. Να λένε πως "γιατί να αμείβονται τόσο", ή "γιατί να δουλεύουν επτά ώρες", "γιατί να μη δουλεύουν Σάββατο", "γιατί να συνταξιοδοτούνται τόσο νωρίς".

Και ρωτάω εγώ. Ποιος φταίει που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δε δουλεύουν σε υγιή περιβάλλοντα; Ποιος φταίει που πολύ συχνά δεν πληρώνονται υπερωρίες; Ποιος φταίει που σύνταξη θα δουν στα 70 τους; Το ζήτημα είναι πολύπλοκο. Πάντως, σίγουρα, για αυτά δεν ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Έτσι, λοιπόν, όλη η κριτική, αντί να πηγαίνει στα "αφεντικά", αντί να πηγαίνει στο οικονομικο σύστημα, αντί ο ιδιωτικός τομέας, τότε που υπήρχαν δουλειές, να είναι στο δρόμο και να διαμαρτύρεται, αναλωνόταν στην εύνοια των δημοσίων υπαλλήλων.

Ακόμα κι όταν οι μισθοί των δημοσιών υπαλλήλων περικόπηκαν, πάλι κάποιοι του ιδιωτικού "χάρηκαν". Αγνοούσαν, όμως, πως η μπάλα θα έπαιρνε και αυτούς. Κι αν το κράτος, ακόμα και να θέλει, δυσκολεύεται λόγω διατάξεων να κόψει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ή να τους απολύσει, οι επιχειρηματίες δε δυσκολεύονται καθόλου. Ίσα που διευκολύνονται.

Αντί να κοιτάμε προς τα πάνω, κοιτούσαμε πως θα έρθουν οι άλλοι προς τα κάτω. Και ας έχουμε υπ' όψιν μας, ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν πολύ λιγότερα από τους δυτικούς ομολόγους τους. Όμως έτσι είναι. Η μία αδικία φέρνει την άλλη. Και σε ένα σύστημα άδικο, όλοι εν τέλει έιναι ριγμένοι.