Το άγχος της νίκης
Ο ανταγωνισμός που μας μεγάλωσε, κάνοντάς μας μικρότερους
Από μικρός μου άρεσε ο κινηματογράφος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έρχονται σκηνές από ταινίες, κάποιες τόσο ξεφτισμένες, σαν φθαρμένο, γεμάτα γραμμές σελιλόιντ, κάποιες τόσο φωτεινές σαν ταινίες σινεμασκόπ.
Μια τέτοια λαμπερή σκηνή θυμάμαι με τέτοια λεπτομέρεια , κι αυτό γιατί είχε καταντήσει ο εφιάλτης που βασάνιζε πολλές απ τις ανέμελες παιδικές μου νύχτες.
«Μπέν Χούρ», η ταινία λίγο πριν την τελική αρματοδρομία, στο Κολοσσαίο της Ρώμης, όπου ο ήρωας εγκλωβίζει με το άρμα του τον αντίπαλο, αυτός πέφτει, ο ήρωας καλπάζει προς το τέρμα, ενώ τα ιδρωμένα του άλογα καταπατούν τον πεσμένο αναβάτη. Φυσικά το πλήθος ζητωκραυγάζει και επευφημεί τον νικητή.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, στο όνειρο αυτό δεν ήμουν με το μέρος του ήρωα αλλά του πεσμένου αναβάτη, εξ` ου κι ο εφιάλτης.
Μεγαλώσαμε με το άγχος της νίκης, σε όλους τους τομείς, μεγαλώσαμε με το άγχος της επιτυχίας… Σχολείο, στρατός, οικογένεια, κοινωνία, θέλει πρώτους, θέλει νικητές, και μόνον νικητές, οι ιστορία γράφεται γι` αυτούς , γι αυτούς και οι δάφνες, γι`αυτούς και η μνήμη, οι άλλοι καταδικασμένοι στη σκιά και στη λήθη.
Πού εργάζεστε; Πόσα βγάζετε; Τι καταφέρατε στη ζωή σας; Λες κι η ζωή είναι ένα κατοστάρι που βασικός σκοπός της και στόχος είναι το τέρμα , λες και οι δρομείς φορούν παρωπίδες που τους επιτρέπουν να βλέπουν μόνο μπροστά την κορδέλα του τερματισμού, και τους στερούν την πολυτέλεια να χαρούν τη διαδρομή, που διαρκεί δυστυχώς εκατό και μόνο μέτρα.
Αυτό το άγχος της νίκης που μεταφράζεται σήμερα σε άγχος επιβίωσης, μας κάνει να συνηθίζουμε στην εικόνα της δυστυχίας, να την κάνουμε ένα αναγκαίο συστατικό της καθημερινότητας που δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να επεμβαίνουμε. Αυτό το άγχος μας κάνει να προσπερνάμε αδιάφορα τον εξαρτημένο από ουσίες συνάνθρωπό μας, που αργοπεθαίνει στα σκαλιά της πολυκατοικίας, κουνώντας με συγκατάβαση απλά το κεφάλι.
Αυτό το άγχος μας κάνει να ξεχνάμε τους ηλικιωμένους, που νιώθουν ακόμα πιο σκληρά την περιθωριοποίηση και την απαξίωση.
Αυτό το άγχος μας κάνει αρνητικούς στη συνύπαρξη με αυτό που μας βγάζει από τη ρουτίνα μας, το διαφορετικό, και γενικά ό,τι μας θυμίζει πως στη ζωή, εκτός από τη νίκη, ακόμα κι εκείνη τη μικρή καθημερινή νίκη, υπάρχει και η ήττα, θέλουμε να ξεχνάμε πώς η επιτυχία κι αποτυχία χωρίζονται μόνο από ένα μικρό αυλάκι, πως η ζωή είναι γεμάτη από δρομείς που βρέθηκαν στο τέρμα για πάντα, που ο χρόνος τους έληξε, γιατί ο αγώνας θα εξακολουθήσει μόνο για τους πιο δυνατούς, τους διεκδικητές μιας νέας νίκης, που θα διαδεχθεί μιαν επόμενη , κι αυτή μιαν άλλη , αενάως κυνηγώντας τη «φυσική επιλογή».
Αυτό το άγχος μας κάνει να ξεχνάμε αυτούς που έμειναν πίσω ασθμαίνοντας, εκείνους που σκόνταψαν, και τους άλλους που δεν άντεξαν, αυτό το άγχος μας κάνει να ξεχνάμε πώς δίχως τη δική τους συμμετοχή, αγώνας δεν υπάρχει, ούτε επιλογή,
Φυσική ή τεχνητή…
Αυτό το άγχος της νίκης, αμβλύνει τις ευαισθησίες μας, και υπονομεύει την ανθρωπιά μας.
πηγή: aixmi.gr
