Δεν είναι θέμα πολιτικής επιλογής το αν θα ψηφίσεις κόμμα εξουσίας

Αύριο ψηφίζουμε όλοι. Επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα έχουν τη δυνατότητα να μας οδηγήσουν στο "Ισραήλ". Την "Αίγυπτο" τη μάθαμε, την είδαμε, τη βιώσαμε.

 Οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων που διεκδικούν παραδοσιακά την εξουσία έχουν μόνο δύο λόγους για να επιλέξουν τα εν λόγω κόμματα. Σαφώς και δε θα μπορούσαν παρά να είναι σεβαστοί. Αφενός έχουν ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με το κόμμα της καρδιάς τους, αφετέρου οι ίδιοι ή κάποιος κοντινός τους διορίστηκε στο δημόσιο και δε θέλουν να φανούν "αχάριστοι".

Από εκεί κι έπειτα, όμως, παύει η επιλογή κόμματος να είναι πολιτική. Το να επιλέξεις ΠαΣοΚ ή Νέα Δημοκρατία, επειδή φοβάσαι τα άλλα κόμματα, είναι τουλάχιστον αφελές. Κι εκεί στηρίζεται το βασικό επιχείρημα των δύο μνημονιακών κομμάτων. Σου λένε, εμείς ξέρουμε, οι εποχές απαιτούν σταθερότητα, οι άλλοι είναι επικίνδυνοι.

Μιλάμε για θράσος στο μέγιστο βαθμό. Αυτοί που έφεραν το μισθό στα 500 ευρώ κι έθεσαν τις άδειες, τα δώρα, τα φάρμακα, το οχτάωρο υπό αμφισβήτηση, λένε ότι οι άλλοι που ουδέποτε εξουσίασαν ή έλαβαν αποφάσεις ενυπόγραφα είναι επικίνδυνοι.

Είναι σαν τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου. Επειδή φοβόμαστε τους έξω, μένουμε μέσα, προτιμάμε την απομόνωση και την αιμομιξία, προκειμένου να μη γνωρίσουμε τον έξω κόσμο που ίσως είναι... επικίνδυνος. Δηλαδή επιλέγουμε το κακό, γιατί δικεδικώντας το καλό, μπορέι να πέσουμε στο χειρότερο. Και μόνο που το σκέπτομαι νιώθω πως για χαζό με περνούν.

Αν ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία ή ΠαΣοΚ χωρίς να είσαι διορισμένος ή χωρίς να νιώθεις - το χαζό, ανούσιο, ασύμφορο, αλλά ψυχικά υπαρκτό - συναίσθημα της ύπαρξης δεσμών με το κόμμα, τότε η αυριανή ψηφοφορία δεν είναι θέμα πολιτικής επιλογής, είναι θέμα νοημοσύνης.