Ξανασκέφτομαι!!

 "...δεν νομίζω ότι η ατομική μας ευθύνη μπορεί να υποσκελιστεί από την αδυναμία του κράτους."    

 του πολιτικού επιστήμονα Βαγγέλη Ταλιούρη

Πραγματικά η περίοδος αυτή στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα κράτη μέλη μαζί με εμάς είναι συγκλονιστική, αφού στην περιπέτεια αυτή δεν...
υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσο στην νεότερη ιστορία την δική μας όσο και της Ένωσης. Αυτό που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πολλές φορές είναι η αφέλεια πολλών όταν ρωτούν για παράδειγμα γιατί η Ελλάδα χρωστάει ή γιατί η Ευρώπη και η Ένωση δεν είναι τόσο καλά οργανωμένη. Προφανώς και οι ερωτήσεις αυτές έχουν απάντηση, όχι όμως με ένα απλό τρόπο που πολλοί απαιτούν λες και είναι το πρόβλημα αυτό μια εξίσωση πρώτου βαθμού. Ένα άλλο πρόβλημα που εντοπίζεται στην ερώτηση αυτή είναι ότι παραπάνω από μία γενιάς άτομα χρειάζονται ένα μαζικό updαte στις γνώσεις του, γιατί μέχρι τότε είτε ζούσαν στον κόσμο τους είτε δεν τους ενδιάφερε συνειδητά.

Η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα δεν προήλθε χθες, ούτε προχθές, ούτε σήμερα, αντίστοιχα και το χρέος της χώρας μας. Είναι ένα φαινόμενο όχι μόνο Ελληνικό, το τονίζω αυτό, αφορά και άλλα κράτη αλλά σε συνδυασμό με την νοοτροπία που σημαδεύει ένα μέρος του λαού μας αποτελεί ένα καταστροφικό συνδυασμό. Το άλλο είναι οι θεσμικές παθογένειες που δεν αντιμετωπίζει μόνο η Ελλάδα αλλά και πιο αναπτυγμένες χώρες από εμάς, οι οποίες όμως το κατάλαβαν νωρίτερα και έκαναν κάτι προς την επίλυση των προβλημάτων τους. Το γεγονός ότι πολλοί αρέσκονται να βρίζουν τους πολιτικούς και τους θεσμούς προσποιούμενοι τους ικανούς διαχειριστές είναι τουλάχιστον υποκριτικό όταν πριν από δύο χρόνια είχαμε εκλογές και κάθε τόσο δημοτικές, ευρωεκλογές κτλ. Αυτό δείχνει για εμένα ένα τεράστιο εγωισμό που έχουμε ο καθένας ατομικά να παραδεχτεί το λάθος του και συνάμα να μεταβιβάζει την ευθύνη σαν την σκυτάλη στους αγώνες, χωρίς να αποδέχεται το έστω και μικρό μερίδιο του σε σχέση με αυτό των πολιτικών. Η άποψη αυτή δεν δικαιολογεί κανέναν και φυσικά δεν σημαίνει ότι οι πολιτικοί που έχουμε σε όλα τα επίπεδα εξουσίας είναι τέρατα ευφυΐας και πολιτικής οξυδέρκειας, Υπάρχει πάντα όμως ένα μέρος των ανθρώπων αυτών ανεξάρτητα από κομματική καταβολή στη Βουλή, τη γειτονιά, το πάρκο, το δημόσιο κτλ που έχει την διάθεση και μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη θέση αυτή.Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ο Έλληνας να καταλάβει την έννοια και την ευθύνη που έχει ως πολίτης σε αυτήν την χώρα μιας και δεν αρκεί να ψηφίζει μόνο κάποιον όποτε του ζητηθεί αλλά να φροντίζει γι’ αυτήν τη χώρα καθημερινά από το σκουπιδάκι στο δρόμο μέχρι το εάν το αυτοκίνητο του είναι πάνω σε μπάρα για άτομα με κινητικά προβλήματα.Θα μου πει κάποιος μα αφού υπάρχει κράτος εγώ γιατί να το κάνω;Δεδομένου, λοιπόν, ότι το κράτος είναι αναποτελεσματικό σε πολλές τους δράσεις όπως ας πούμε το ότι κατάφερε να δημιούργησε ζημίες σε δημόσιες επιχειρήσεις που είχαν και μονοπώλιο, δεν νομίζω ότι η ατομική μας ευθύνη μπορεί να υποσκελιστεί από την αδυναμία του κράτους. Η ατομική ευθύνη και το άθροισμα της είναι ανώτερη από το κάθε τι, γιατί αποτελεί την μαγιά για όλα τα υπόλοιπα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι οι γραφικοί που παριστάνουν τους ορθολογικούς managers στα κανάλια έχουν πάντα δίκιο όταν τα βάζουν με την κοινωνία και την ευθύνη των πολιτών. Δεν είναι ο λογικό ο Έλληνας να γίνει Δανός από την μία μέρα στην άλλη, το λογικό είναι ο Έλληνας να γίνει καλός Έλληνας όπως έχει δείξει πολλές φορές στην ιστορία μας ότι μπορεί.Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η ισορροπία της ατομικής ευθύνης και από την άλλη η διοίκηση δια του παραδείγματος την οποία καλείται να εκπληρώσει το κράτος και το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και θεσμικά αντίβαρα όπως τα δημοψηφίσματα. Αλλά πρώτα από όλα η βασική ευθύνη του κράτους έχει κύριο ρόλο μέσα από την απόδοση της δικαιοσύνης σε ένα παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο αλλά και σε αυτούς που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα, που ώθησαν τα δημόσια ταμεία στη χρεοκοπία, τους μεγάλους δημόσιες οφειλέτες και τους κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες. Η εφεδρεία στους δημοσίους υπαλλήλους δεν ξέρω εάν είναι λύση ούτε με ηθικά, ούτε με γραφειοκρατικά, ούτε με ορθολογικά κριτήρια. Η λύση ξέρω πώς ίσως είναι η γενική ορθολογικότητα του δημοσίου παράδειγμα στην συμπλήρωση των κενών θέσεων από το κατά τόπους πλεονάζον προσωπικό, ο ισοσκελισμός εσόδων εξόδων και η σωστή λειτουργία της ΕΔΕ από ανεξάρτητη αρχή και με άμεση απόλυση όταν το πόρισμα καταλήγει εκεί. Αυτό, ωστόσο, δεν θα φέρει σημαντικά έσοδα στα ταμεία του κράτους και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν οικονομικό εργαλείο αλλά σαν ένα διοικητικό εργαλείο που θα αναδείξει τις απαραίτητες υποδομές ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.Αυτό που θα πρέπει επιτέλους να γίνει είναι να αποδοθούν οι ευθύνες στα πρόσωπα (πολιτικά, επιχειρηματικά κτλ) που έχουν εμπλακεί στο έγκλημα αυτό κατά της χώρας και σε όλους τους παρατρεχάμενους τόσα χρόνια που κρύβονται πίσω από τις πολιτικές ευθύνες. Η δικαιοσύνη εδώ ως τρίτη εξουσία έχει την ευθύνη να αποδώσει το δίκαιο. Παραδείγματα απόδοσης ευθυνών υπάρχουν πολλά σε άλλα κράτη μέλη. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι η εξαίρεση και πάλι εδώ. Δεν μπορεί η χώρα αυτή με τη τόση ιστορία και το πολιτισμό να είναι προϊόν βάρβαρης κριτικής όπως για παράδειγμα το είναι ένα κράτος αναποτελεσματικών και πρωταθλητής στη φοροδιαφυγή. Υπάρχει ένα μεγάλο μερίδιο των Ελλήνων που δουλεύει περισσότερο από κάθε Ευρωπαίο, πληρώνεται με γελοίους μισθούς, καταβάλει τους φόρους του και αναγκάζεται να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας σε άτομα αμφίβολης ποιότητα που είναι στο ρόλο του κριτή. Το χειρότερο από όλα είναι ότι εκτός από την επίθεση στην αξιοπρέπεια τους, οι ακραίες πολιτικές φωνές τοποθετούνται στην πολιτική ατζέντα της χώρας χωρίς ίχνος σοβαρότητας και περιμένουν τυχωδιοκτικά την επόμενη μέρα. Πιστεύω ότι έχουμε χρόνο να διορθώσουμε κάποια πράγματα και δεν πιστεύω ότι το Ευρωπαϊκό θεσμικό σύστημα θα αποδειχθεί αδύναμο να προστατεύσει τον εαυτό της δια μέσου της Ελλάδας, η οποία έχει τις δικές της ευθύνες αλλά χωρίς να είναι το πρόβλημα της Ευρώπης που δεν επιτάχυνε τόσα χρόνια την τόσο αναγκαία πολιτική ενοποίηση.