Γιατί δεν υπάρχουν πια εντυπωσιακές διαμαρτυρίες;
της Αθηνάς Καλαϊτζόγλου
Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας καλούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ
σήμερα,Τρίτη, με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα. Για να καταδικασθεί «η
νεοφιλελεύθερη πολιτική της κ. Μέρκελ και του ηγετικού πυρήνα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης». Πόσοι θα ανταποκριθούν; Μόνον μερικές χιλιάδες. Οι συνήθεις που
διαμαρτύρονται τον τελευταίο καιρό για την τιμή των όπλων. Και οι υπόλοιποι;
Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που έχουμε πληγεί από τη σκληρή πολιτική της λιτότητας;
Κλεισμένοι στα σπίτια, θα παρακολουθήσουμε τα τυχόν επεισόδια από την ασφάλεια
του καναπέ και της τηλεόρασης μας.
Προσπαθώ να σκεφθώ τους λόγους αυτής της απαξίωσης σε κάθε
μορφή διαμαρτυρίας. Της αυτό-ακύρωσης της ίδιας της δύναμης των πολιτών. Πού
είναι οι εκατοντάδες εκείνες του κόσμου που συγκεντρώνονταν στο Σύνταγμα ως και
πριν από τις διπλές εκλογές, που αναμετριόταν με τα χημικά της Αστυνομίας, που
δεν έχαναν καμιά λαϊκή συνέλευση, που πίστευαν ότι μπορούν να ανατρέψουν
πολιτικές και πολιτικούς;
Ένα κομμάτι είναι κυβέρνηση, μέσω της ψήφου του.
Ένα άλλο κομμάτι απογοητεύθηκε, γιατί είδε ότι καμιά
διαμαρτυρία δεν μπορεί να φέρει την ανατροπή.
Ένα τρίτο κομμάτι διαθέτει ακόμη κεκτημένα, έστω κι αν είναι
κουτσουρεμένος μισθός ή μειωμένη σύνταξη και φοβάται να μην χάσει κι αυτά
μπροστά στην «απειλή» της ολικής κατάρρευσης.
Ένα τέταρτο κομμάτι έχει αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία,
«μέσο», «δόντι», με άλλα λόγια, και έχει τον τρόπο να βολευτεί.
Ένα πέμπτο κομμάτι πιστεύει ακόμη στην «ευκαιρία»
αναδιοργάνωσης της κρατικής μηχανής, μέσα από τα επώδυνα μέτρα που φέρνουν τα
μνημόνια.
Ένα έκτο κομμάτι δεν έχει διαβάσει ελληνική ιστορία ή την
αγνοεί ηθελημένα.
Η ελληνική κοινωνία έχει γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Άνεργοι
εναντίον εργαζομένων, πλούσιοι εναντίον φτωχών, δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον
ιδιωτικών υπαλλήλων, προνομιούχοι εναντίον αδικημένων, νοικοκυραίοι εναντίον
επαναστατών.
Δεν υπάρχει πλέον συλλογική συνείδηση, ο «κακός» δεν είναι
κοινός για όλους, τα συμφέροντα είναι τόσο διαφορετικά, οι επιδιώξεις δεν έχουν
όμοια στόχευση. Ο φόβος έχει κάνει τη δουλειά του. Ενδεχομένως, να βοηθά σε
αυτό και το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια πειστική, συνεπής και αδιαπραγμάτευτη
πολιτική ηγεσία, που θα αναλάβει να κινητοποιήσει το συλλογικό μας ασυνείδητο.
Η λογική του ώριμου φρούτου έχει κουράσει και απογοητεύσει τον κόσμο.
Βεβαίως, το δικό της μερίδιο στην εξέλιξη αυτή έχει και η
αποτελεσματική «πλύση εγκεφάλου» από διάφορα Μέσα Ενημέρωσης, που
διαχειρίζονται άριστα τους κώδικες της επικοινωνίας.
Τα δια ταύτα είναι απογοητευτικό. Ένας ολόκληρος λαός όμηρος
μιας κατάστασης που πάει από το κακό στο χειρότερο, χωρίς ελπίδες διαφυγής. Που
ανέχεται τα λίγα γιατί τρέμει ότι θα τα χάσει όλα. Που έχει κλειστεί στο
καβούκι του, προσπαθώντας να περιχαρακώσει το μικρόκοσμο του. Που ελπίζει ακόμη
στα θαύματα.
Να γιατί δεν περιμένω να σειστεί το Σύνταγμα την Τρίτη για
την έλευση της Μέρκελ. Άσε που κάποιοι θεωρούν την καγκελάριο και «σωτήρα».
Να γιατί δεν προσβλέπω πια ότι θα υπάρξουν στο εξής
εντυπωσιακές μαζικές διαμαρτυρίες.
Η όποια αλλαγή, δραματική ή όχι, αν και όποτε συμβεί, θα
αποφασισθεί χωρίς εμάς και έξω από εμάς. Αποδειχθήκαμε καλοί θεατές.
