Σε μια άλλη εποχή
του Δημήτρη ΚωνσταντάκουΜια φορά και ένα καιρό,μια φράση της μοναδικότητας,της σύμπτωσης και του παραμυθιού. Συγκεντρωμένη και περιεκτική στη αφετηρία όλων των αναμνήσεων μιας παιδικής ηλικίας.Αλλά και μια φράση παρελθοντική με γεύση νοσταλγική και άρωμα άλλης εποχής,που μάλλον έχει ξεθωριάσει,έχει γίνει πιο μουντή ,γκρίζα και ασπρόμαυρη με το πέρασμα των χρόνων.Γκρίζα σαν το χρώμα της μεγαλουπόλεως που ζούμε,το χρώμα των σπιτιών ,των πεζοδρομίων και των μεγάλων δρόμων,που μόνο σαν νυχτώνει γίνεται πιο ελκυστική και όμορφη,πιο προσιτή σε αυτούς που θέλουν να την αισθανθούν,να της μιλήσουν ή να της γράψουν,αλλά και λίγο πιο επικίνδυνη.
Δεν μιλάω γενικά ,δεν μιλάω σε μια άγνωστη ,στην Αθήνα τα λέω και στον φίλο της τον Πειραιά,που λίγο νεότεροι και λιγότερο ατάκτως δομημένοι έκρυβαν ένα ρομαντισμό ,των ελληνικών ταινιών ,διαχρονικό και έναν ανθρώπινο αέρα,που όμως κάπου χάθηκε. Κόψαμε το όνειρο στην μέση, και αφήσαμε τον καιρό να περάσει χωρίς να αντιδράσουμε για αυτή την μετάλλαξη,και αν υπήρχε κάποια ανησυχία καταλάγιαζε με τον βραδινό ύπνο.
Καιρός δύσκολος ,καιρός μοναχικός που δυσκολεύει και επιδεινώνει την ψυχολογία αλλά και καιρός που ωριμάζει και μεγαλώνει.Και αν τρέφω κάποια ελπίδα για τα επόμενα χρόνια έγκειται εκεί στη συλλογική ωρίμανση και στον επαναπροσδιορισμό των αξιών .Αλλιώς θα καταλήξω να ακούω για την Μεγάλη Ελλάδα και τη συνεισφορά της Πολιτισμό στις Τέχνες και την Επιστήμη,σαν μια παλιά όμορφη Ιστορία χωρίς όμως happy end.
