Το θέατρο της φρικίασης

ΕΝΑΣ ΕΚΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕΝΑ ΚΑΝΤΑΦΙ

του Παντελή Μπουκάλα

Παλιά συνήθεια η σκύλευση των νεκρών και ο εξευτελισμός του σώματός τους με πράξεις βάρβαρες. Οταν μάλιστα πρόκειται για εχθρούς ηττημένους και σκοτωμένους στο πεδίο της μάχης, κανένας συγκρατημός δεν υπάρχει, παρεκτός και αγανακτήσουν οι θεοί.

Ετσι όρισε τα πράγματα ο Ομηρος στην πρότυπη «Εκτορος αναίρεση» της «Ιλιάδας» του. Κι έτσι φαίνεται πως γίνονται, όποιος κι αν είναι ο νικητής, όποιος ο θεός του και η ηλικία του πολιτισμού του.

Ας θυμηθούμε την ιλιαδική σκηνή (εδώ σε μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη) κι ας την αντικρίσουμε με τις εικόνες που έφεραν τα κανάλια ώς το ασφαλές σαλόνι μας, εικόνες από τη Λιβύη, σχεδόν ίδιες, χιλιετίες μετά, με τις εικόνες της Τροίας, αν αντικαταστήσουμε προς στιγμήν το άρμα με το φορτηγό και τον Εκτορα με τον Μουαμάρ Καντάφι: «Μιλώντας, έργα ανήκουστα έβαλε ο νους του Αχιλλέα / για τον μεγάλο Εκτορα: στα δυο του πόδια πίσω / τα νεύρα τρύπησε από τη φτέρνα ώς τα σφυρά, / τους πέρασε λουριά βοδίσια μέσα, / και τα ’δεσε / στο αμάξι, αφήνοντας να σέρνεται στο χώμα το κεφάλι. / Ανέβηκε μετά στο αμάξι ο ίδιος, τραβώντας πάνω / και τα φημισμένα όπλα, βίτσισε τ’ άλογα να τρέξουν, / κι αυτά πετούσαν πρόθυμα. / Φούντωνε η σκόνη σέρνοντας τον νεκρό, πετούσαν / τα μελανόχρωμα μαλλιά, όλο του το κεφάλι στη σκόνη / βουτηγμένο».

Προς Θεού - ή προς θεών. Δεν ήταν Εκτορας ο τύραννος Καντάφι. Και δεν ήταν Αχιλλέας ο νικηφόρος όχλος των διωκτών του, που τον διαπόμπευσαν, εκδικούμενοι τη βαριά Ιστορία τεσσάρων δεκαετιών (ποιος ξέρει ωστόσο πόσοι από τους μανιασμένους κανταφοκυνηγούς ήταν μέχρι πρότινος κανταφικά τσιράκια;). Αλλά ο τύραννος αυτός ήταν, επίσης μέχρι πρότινος, φίλος καλός της ομοίως καλής μας Δύσης, που τώρα φρικιά, ανατριχιάζει και δηλώνει εμβρόντητη και σκανδαλισμένη από την κατακρεούργηση του νεκρού και τη μετατροπή του σε ατραξιόν. Είναι βλέπετε κι οι κάμερες στη μέση, που έφεραν τις σοκαριστικές εικόνες στα μάτια των κατοίκων της ενάρετης Δύσης, που καμαρώνει για την ανωτερότητα του πολιτισμού της. Αν όλα είχαν γίνει στο σκοτάδι, να, όπως με την τόσο πολιτισμένη μεταχείριση που υπέστη ο νεκρός Οσάμα μπιν Λάντεν, δεν θα υπήρχε φρικίαση. Δεν θα υπήρχε δηλαδή λόγος να παιχτεί (πάλι μπροστά στις κάμερες) το θέατρο του αποτροπιασμού.

Ανώτερος ο δυτικός πολιτισμός μας; Αθώος του αίματος και της βαρβαρότητας; Mα βέβαια. Υπό την προϋπόθεση ότι ξεχνάμε τις φωτογραφίες των Αμερικανών κομάντος με τρόπαια στα χέρια ή στα πόδια τους κομμένα μέλη σκοτωμένων Ταλιμπάν. Υπό την προϋπόθεση επίσης ότι δεν ακούσαμε την κ. Χίλαρι Κλίντον να δηλώνει, με ύφος αυτοκράτειρας, «ήρθαμε, είδαμε κι αυτός πέθανε», ο Καντάφι δηλαδή. Χαμογελαστή τα έλεγε όλα αυτά. Και σκέφτεσαι ότι ένα τέτοιο χαμόγελο μπορεί να είναι χειρότερο κι από το άρμα του Αχιλλέα ή από το φορτηγό των αντικανταφικών.

Καθημερινή