Οι Αθάνατοι (Immortals)
Στα ρηχά... ύδατα η ταινία
Δε διεκδικεί δάφνες ποιότητας η ταινία του Σινγκ. Δύσκολα διακρίνεται ακόμα και ανάμεσα σε απλές - αμερικανικές - περιπέτειες που ο πρωταγωνιστής τους μιμείται τον Τσακ Νόρρις.
Χειμώνας, κρύο, καλή παρέα, σινεμά και ποπ κορν. Πας να αφεθείς για δύο ώρες. Κι εγώ αφέθηκα εις μάτην. Κατώτερη του αναμενομένου η πολυδιαφημισμένη ταινία, με τον Μίκι Ρουρκ να προσπαθεί να κρατήσει όσο πιο ψηλά μπορεί το επίπεδο, αλλά το όλο - ελληνικό τόσο απ' άποψη μυθολογίας,όσο και από άποψη σεναρίου, καθώς το υπογράφουν οι αφοί Παρλαπανίδης - στόρι δεν τον βοηθούσε. Πάντως, βλέποντάςς τον να παλεύει ως επαναστάτης και να διοικεί τυραννικά, επιτρέψτε μου να τον θεωρώ ως τον πλέον κατάλληλο για να ενσαρκώσει το Μουαμάρ Καντάφι, αν ποτέ η ζωή του γίνει ταινία.
Όσο για τον Χένρυ Κάβιλ, είχε πολύ ωραίο σώμα. Όμως δε διέφερε και πολύ από τον Τομ Κρουζ των Mission Impossible, με τους πιο κακαεντρεχείς να τον παρομοιάζουν με τον... Ηρακλή που βλέπαμε παιδιά στην τηλεόραση σαββατόβραδο στο Star. Γενικά, ο Θησέας έμοιαζε να είναι βγαλμένος από κόμικ της Marvel. Όσο για τη Φρίντα Πίντο, αυτή κι αν δεν είχε ωραίο σώμα. Όμως, όσο όμορφη κι αν είναι η Ινδή καλλονή, το δέρμα της παρά ήταν σοκολατί για αρχαία ελληνίδα και δη ιέρεια. Ωστόσο, δεν την αδικώ. Και στους Αθανάτους και στον Πλανήτη των πιθήκων και στο Slumdog millionaire κέρδιζε της εντυπώσεις με τη μπολυγουντιανή ομορφιά της σύμμαχο. Παρόλα αυτά δε μου άρεσαν δύο πράγματα σχετικά με το ρόλο της: Πρώτον, το ότι φαινόταν εξ αρχής πως θα... δαγκώσει το μήλο και ο σκηνοθέτης δε φρόντισε να μας δείξει την εσωτερική της πάλη. Δεύτερον, τα πολύ κακά αρχαία ελληνικά που μιλούσαν οι ιέρειες.
Κάνοντας μια πιο πολιτική ανάλυση του έργου, πιστεύω πως το νόημα που περνάει καταβαραθρώνεται ως κοινότυπο, αμερικανικό και - πάνω απ' όλα - συντηρητικό. Όλοι οι "έλληνες", ντυμένοι με το πέπλο του "καλού" των παραμυθιών, μάχονταν προκειμένου να διατηρηθεί το status quo στην εξουσία των ουρανών. Να μην ελευθερωθούν οι Τιτάνες και να προστατευτούν οι δώδεκα θεοί τους. Προσωπικά, δεν κατάλαβα ποιο το συμφέρον τους σε αυτήν τους την - ανιστόρητα νωθευμένη με την έννοια έθνος - θυσία.
Στην άλλη πλευρά, αυτήν του "κακού", βρίσκεται η μεγαλύτερη προκατάληψη που ακούγεται στις συζητήσεις των Ελλήνων τη 17η του Νοέμβρη, ένας αναρχικός (Υπερίων, Μίκι Ρουρκ). Ένας αναρχικός και άθεος που ο σκηνοθέτης και οι ανάγκες του σεναρίου τον οπλίζουν με βαρβαρότητα και τυραννικές διαθέσεις. Πάλι καλά που δεν τον έκαναν και τρομοκράτη τον άνθρωπο. Όλα αυτά συμβάλλουν στην ανάδυση μίας μοιρολατρίας ως κεντρικού νοήματος, που πραγματικά είναι το τελευταίο που χρειάζονται οι άνθρωποι του σήμερα. Σε κάποια φάση, η Πίντο ως ιέρεια αναφέρει - όχι επακριβώς - πως "βλέπω όσα πάνε να συμβούν, οι πράξεις των ανθρωπων όμως καθορίζουν τις τελικές εξελίξεις", αλλά ούτε αυτό είναι ικανό να ανατρέψει τη γενικότερη μοιρολατρία που απορρέει η ταινία. Επαναλαμβάνω πως δεν είδα ποιο το συμφέρον των Ελλήνων να υπερασπιστούν τους θεούς έναντι των Τιτάνων.
Τέλος, ο αέναος πόλεμος για εξουσία που υπονοείται στο έργο, μπορεί να συμφωνεί με τα λεγόμενα του Ηρακλείτου, όμως στο έργο δείχνει να έχει μία σαφώς πιο χριστιανική χροιά, που μάλλον προς τον καλβινισμό μοιάζει. Η έννοια του προορισμού, το "δουλέυω όλη μου τη ζωή ασταμάτητα για να ανταμειφθώ μετά θάνατον" θυμίζουν Καλβίνο έντονα. Και μην ξεχνάμε ότι ο καλβινισμός (ως ροπή του προτεσταντισμού) ενθάρρυνε την ανάπτυξη του πρώιμου καπιταλισμού.
Οι "αθάνατοι", όσο αθάνατοι κι αν είναι, σίγουρα δεν είχαν όσα έπρεπε προκειμένου να διατηρηθούν αθάνατοι πρακτικά, μέσα στη μακρόχρονη μνήμη μου.
