Βουλή, όπως Ράιχσταντ
Ελλάδα, 7 Φεβρουαρίου 2012. Δύο εικόνες:
Α) διαδηλωτές επιχειρούν να κάψουν τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό μπροστά στη Βουλή.
Β) η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή εμφανίζεται, ακόμη μια φορά, δημοσκοπικά έτοιμη να αφήσει τα μαχαίρια και να φορέσει βουλευτική γραβάτα.
Μια κοινωνία σε σύγχυση, με αντίρροπες τάσεις και αντιφατικές αντιλήψεις. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο ανταγωνισμός για την ηγεμονία είναι σε όξυνση και αντίθετες αντιλήψεις και πολιτικές προοπτικές «παλεύουν» για την ιδεολογική κυριαρχία. Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία ομόθυμα καταδικάζει τον περιορισμό τη εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και συντάσσεται πίσω από το αίτημα καταβολής των γερμανικών (δηλαδή της ναζιστικής κατοχής!) αποζημιώσεων, αυτή ακριβώς τη στιγμή, κερδίζουν έδαφος οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί. Σε μια χώρα που οι θηριωδίες του ναζισμού κόστισαν περί τους 300.000 νεκρούς και οι κάτοικοί της ανατριχιάζουν στην ιδέα μιας νέας, οικονομικής αυτή τη φορά, υποτέλειας στη Γερμανία (με όσα προβλήματα έχει βέβαια μια τέτοιου είδους, απλουστευτική, ανάλυση), αναδεικνύονται σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη τα εγγόνια των δωσίλογων.
Κάθε εκτίμηση για τη συγκυρία κινδυνεύει να διαψευστεί, ελέω της πολιτικής ρευστότητας, την αμέσως επόμενη μέρα. Όμως διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως ο συρφετός ατόμων του κοινού ποινικού δικαίου, πρακτόρων, καλογυμνασμένων πορτιέρηδων και (δυστυχώς) ριζοσπαστικοποιημένων νέων, που βρήκαν στον εθνικισμό την απάντηση στα αδιέξοδά τους, θα κοσμεί σύντομα με τη μισαλλοδοξία και τον ανορθολογισμό του το ελληνικό κοινοβούλιο.
Ήδη, με την δράση του στο δρόμο, ως κλασσικό φασιστικό κίνημα, κέρδισε έδαφος σε γειτονιές της Αθήνας, καθώς παρά την απροκάλυπτη ρατσιστική βία, αρκετοί κάτοικοι (όχι βέβαια μετανάστες!) ένιωσαν ασφάλεια (;) από την παρουσία της Χ.Α, παρουσία που κατέστη δυνατή από τρεις, κυρίως, παράγοντες:
1. έλλειψη δομών της πολιτείας που θα έλυναν ή θα περιόριζαν το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού πολλών μεταναστών.
2. ανοχή της αστυνομίας (η οποία «φιλοξενεί» ακροδεξιούς θύλακες στις τάξεις της στην παραβατικότητα των ακροδεξιών ομάδων.
3. απουσία οργανώσεων ή φορέων που θα καλλιεργούσαν την κοινωνική αλληλεγγύη ως λύση στο πρόβλημα της υποβάθμισης.
Ως αποτέλεσμα, για πολλούς ανθρώπους, η «λύση» (της αυτοδικίας και της «μηδενικής ανοχής») της Χ.Α κατέστη η μόνη «ρεαλιστική», όταν η κουβέντα πήγαινε στο μεταναστευτικό ζήτημα, και η μελαψή φιγούρα (ασυνήθιστη για μέλος της Αρείας φυλής!) του Ν. Μιχαλολιάκου βρέθηκε σε θέση να προσφέρει κωμικοτραγικά στιγμιότυπα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας.
Η εν λόγω συμμορία («νόμιμο πολιτικό κόμμα» για τους εκπροσώπους της), συνεχίζει, με την «αντισυστημικότητα» (στην οποία της άφησε το μονοπώλιο ο συγκυβερνών Καρατζαφέρης), να πυκνώνει τις γραμμές της και να κατεβάζει αρκετό, για τα δεδομένα τέτοιου είδους οργανώσεων, κόσμο στο δρόμο. Όσο πιο ανοικτά βίαιη γίνεται στο "κινηματικό" πεδίο, τόσο πιο «μετριοπαθής» προσπαθεί να φανεί στον πολιτικό της λόγο. Αφήνοντας τις φυλετικές αναλύσεις και τους ύμνους στο Χίτλερ κατά μέρους, «πουλάει» άφθονο πατριωτισμό και κορώνες κατά της «κατοχής» που φέρνει το μνημόνιο χωρίς να λησμονεί τον αντισημιτισμό με όρους συνομωσιολογικούς (και όχι της παραδοσιακής εβραιοφαγίας του χιτλερισμού) σε μια εποχή που οι κυρίαρχες δυνάμεις «δένουν» διπλωματικά και στρατιωτικά την Ελλάδα με το Ισραήλ.
Χωρίς να ξεχνάμε το ρόλο αρκετών media στην ενίσχυση αντιλήψεων που κατέστησαν τμήματα της ελληνικής κοινωνίας δεκτική στον ακραίο εθνικιστικό λόγο, πρέπει να καταλογίσουμε τις ευθύνες στα κόμματα εξουσίας που πριμοδότησαν κατά καιρούς την ακροδεξιά (με κορυφαία στιγμή τη συγκυβέρνηση με το ΛΑΟΣ) για μικροκομματικούς λόγους. Κλείνοντας, θυμίζω σε όσους ίσως γοητεύονται (ή ανέχονται) από τον δυναμικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα της Χ.Α, πως οι ομογάλακτες με αυτήν οργανώσεις στη Γερμανία, δολοφονούν μετανάστες, μεταξύ των οποίων και Έλληνες που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη μακριά από την πατρίδα τους, ενώ ο γνωστός μακελάρης Μπρέιβικ (μολονότι κυρίως αντιισλαμιστής και λιγότερο οπαδός του ναζισμού) αναφέρει τη Χ.Α ως σύμμαχο στον αγώνα του για την «καθαρή» Ευρώπη…
