Ο Σαμαράς ηγέτης του ελληνικού Tea Party

Πατρίς - Θρησκεία - Αγορές

Σίγουρα πολλοί μειδιούν με τις κατά καιρούς απόψεις (όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων) του αμερικανικού Tea Party, του φονταμενταλιστικού – σωβινιστικού κινήματος που συγκροτεί την (ακρο)δεξιά πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ο παιδαριώδης σκοταδισμός του μας φαίνεται ξένος σε μια ιδεώδη διαφωτιστική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή παράδοση.

Η φιλελευθεροποίηση της ελληνικής Δεξιάς στη Μεταπολίτευση και η πρόσφατη ενσωμάτωση του Καρατζαφέρη στο «τόξο της υπευθυνότητας» άφησαν το πεδίο του υπερσυνητρητισμού στους νοσταλγούς του Χίτλερ (Χρυσή Αυγή) οι οποίοι όντως κάνουν την ξενοφοβία του ΛΑΟΣ να μοιάζει παιδική χαρά συγκριτικά με τα μαχαιρώματα ανθρώπων σε κεντρικά σημεία της πόλης.  Ίσως έτσι ξεχάσαμε «τι σημαίνει Δεξιά» και πόσα κοινά έχει με τη γραφική (αλλά δεόντως επικίνδυνη) Σάρα Πέιλιν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Η σημερινή ομιλία Σαμαρά για το «μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας» μας θύμισε ότι και στην Ελλάδα, έχει, εσχάτως αποκρυσταλλωθεί το ελληνικό Tea Party που τέμνει οριζόντια τόσο τα (ακρο)δεξιά κόμματα (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ανεξάρτητοι Έλληνες) όσο και άλλα τμήματα του πολιτικού σκέλους του συστήματος εξουσίας.

Εξηγούμαστε με παραδείγματα: η εκμετάλλευση του φόβου στην εγκληματικότητα (χαρακτηριστικό το  σποτάκι της ΝΔ με δραματοποιημένα αποσπάσματα αστυνομικού ρεπορτάζ) και η συνακόλουθη «υπόσχεση» για νόμο κα τάξη, η κινδυνολογία για τους «ξένους» που εγκληματούν, οι διακηρύξεις για γενικευμένη οπλοχρησία (αλά USA), η υπόσχεση για περισσότερες φυλακές, η χυδαία εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος των ανθρώπων και η εικόνα του περιούσιου έθνους είναι θεμελιώδη στοιχεία του ελληνικού υπερσυντηρητικού φάσματος. Φάσμα το οποίο μπορεί να περιλάβει στοργικά και Λοβέρδειες φιγούρες του «εκσυγχρονισμού» που μιλούν για τον κίνδυνο εξάπλωσης νοσημάτων λόγω της παράνομης μετανάστευσης αλλά και φιλελευθέρους που εγκωμιάζουν την αυτοδικία.

Με φόντο την τάξη και την ασφάλεια, τελευταίο καταφύγιο του αδρανοποιημένου από τον μνημονιακό όλεθρο «συντηρητικού ακροατηρίου», όσοι απαρτίζουν την ελληνική εκδοχή του Tea Party συνηγορούν και σε κάτι άλλο με τους αμερικανούς ομογάλακτούς τους: την πλήρη υποταγή στην οικονομική ολιγαρχία. Από τον Καμμένο μέχρι τη ΝΔ και από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον αμερικανοτραφή Τάκη Μίχα, άπαντες προκρίνουν την μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις (και πολλές άλλες παραχωρήσεις στους κάθε λογής επενδυτές) συναγωνιζόμενοι την αμερικανική υπερΔεξιά η οποία έχει δαιμονοποιήσει τους φόρους και το κοινωνικό κράτος.

Όλες οι συνιστώσες του ελληνικού υπερσυντηρητισμού συνασπίζονται όψιμα κατά των νεοναζί (σήμερα βουλευτής του ΛΑΟΣ κράδαινε εξώφυλλα με τον Χίτλερ από το περιοδικό της Χρυσής Αυγής τη στιγμή που ο αρχηγός του κατεβάζει τον πρώην υπαρχηγό της εγκληματικής συμμορίας για βουλευτή), αλλά όλοι υπερθεματίζουν τους χρυσαυγίτες σε αντιμεταναστευτική ρητορεία,  ύμνους για τα σώματα ασφαλείας, έχθρα για το πανεπιστημιακό άσυλο και τους «κουκουλοφόρους» και υστερία για την πάταξη της εγκληματικότητας.

Ο Αντώνης Σαμαράς, μοιάζει ο καταλληλότερος για ηγέτης του χώρου που σκιαγραφήσαμε: υπερβολικά γραφικός, πατριδοκάπηλος (ας θυμηθούμε το παρελθόν του στο «Μακεδονικό») και με επιρροή στο ακροδεξιό κομμάτι της ΝΔ (παλιοί ΟΝΝΕΔίτες, ομάδα Κρανηδιώτη, παλιοί βασιλικοί) , είναι ο ικανότερος για το ρόλο του συνδετικού κρίκου μεταξύ του συμπαγούς ιδεολογικά μπλοκ το οποίο ίσως αποτελέσει την εφεδρεία της εξουσίας αν δεν ευδοκιμήσει συγκυβέρνηση των «υπεύθυνων δυνάμεων»(ΝΔ – ΠΑΣΟΚ).