Εθνικό είναι το ακριβώς αντίθετο
Τι είναι εθνικό;
Όσο βαθαίνει η κρίση τόσο συχνότερα ακούμε για το εθνικό και το πατριωτικό μας καθήκον το οποίο είναι να κερδίσουμε τον πόλεμο και να σώσουμε την πατρίδα. Μοιραία ανακύπτει το ερώτημα ποιοί είμαστε εμείς και από ποιον πρέπει να σώσουμε την πατρίδα; Με ποιόν έχουμε πόλεμο; Ποιοί είμαστε απο τη μια πλευρά και ποιοί απο την άλλη; Αν πχ είμαστε σε πόλεμο με τη Γερμανία το να κάνουμε ακριβώς ό,τι μας λέει σημαίνει οτι δεν είμαστε σε πόλεμο αλλά τον έχουμε χάσει τον πόλεμο.
Αλλά δεν είμαστε ακριβώς σε πόλεμο με τη Γερμανία αφού αυτα που λέει η Γερμανία – για την ακρίβεια η γερμανική, η γαλλική, η ολλανδική, η φιλανδική Δεξιά- είναι ακριβώς τα ίδια που λέει και εδώ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και ο Καρατζαφέρης και ο Παπαδήμος. Και μάλιστα τα στερεότυπα των διεφθαρμένων, τεμπέληδων κλπ από δω ξεκίνησαν, από τα δελτία των οκτώ, πριν τα πάρουν οι δεξιές φυλλάδες στη Γερμανία και τα κάνουν σημαία και μας τα κουνάνε στη μούρη.
Ωστόσο είναι αλήθεια οτι έχουμε πόλεμο, το βλεπουμε γύρω μας. Αλλά είναι ένας πόλεμος που έχει κηρύξει και διεξάγει το σύστημα που κυβερνάει τη χώρα, ένας πόλεμος των πλουσίων εναντίον των φτωχών. Όταν λέμε “οι αγορές” άλλωστε, τί άλλο είναι παρά οι πλούσιοι που τοκογλυφούν εναντίον των φτωχών; Και οι Έλληνες πλούσιοι ιστορικά πλουτίζουν μέσα από πτωχεύσεις και εξαθλιώσεις του λαού, ας θυμηθούμε τον Συγγρό.
Είναι έτσι συγκροτημένη η “εθνική αστική τάξη” που σχεδόν ποτέ δεν επένδυσε χρήματα στην Ελλάδα, προτιμούσε πάντα να τα παίρνει τζάμπα από τις ελληνικές κυβερνήσεις και να τα δανείζει στο Δημόσιο με υψηλά επιτόκια και μετά να φοροαπαλλάσσεται κιόλας. Αυτό ακριβώς κάνει και σήμερα. Το βλέπουμε ανάγλυφα στις τράπεζες. Χάνουμε μισθούς, συντάξεις, δημόσια υγεία και δημόσια Παιδεία – τα βασικά ευρωπαϊκά μας χαρακτηριστικά- προκειμένου να μαζέψουμε χρήματα για τους δανειστές. Και μετά μας λένε ότι οι μισθοί πρέπει να πέσουν κι άλλο διότι πρέπει να ανταγωνιστούμε τους Βούλγαρους και τους Τούρκους φτωχούς που παίρνουν λιγότερα διότι είναι κι αυτοί σε “πόλεμο” ανταγωνιστικότητας με τους φτωχούς του Πακιστάν και του Μπαγκλαντές.
Όμως τί να κάνουμε, έχουμε πόλεμο. Και αυτοί που μας μιλάνε για τα παράλια της Μικράς Ασίας είναι οι ίδιοι που δίνουν τα παράλια της Αττικής -το Ελληνικό- κοψοχρονιά για να γίνουνε κράτος εν κράτει. Με εμάς εκτός των συνόρων.
