Νέο mediaκό παραμύθι: ο Άγιος Κώστας ο νταβατζηδομάχος

(με αφορμή το πρωτοσέλιδο του Τύπου της Κυριακής)

Προσπάθεια αγιοποίησης πολιτκών σκελετών για χάρη της Μνημονιακής συνέχειας. 

Μετά τη δειλή επανεμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη στο πολιτικό προσκήνιο, το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μία συντονισμένη επιχείρηση αγιοποίησης του εκ Ραφήνας ορμώμενου καταστροφέα Κ. Καραμανλή του νεότερου.

Στην προσπάθεια αναβάπτισης της ΝΔ, τα media που στηρίζουν το Ενιαίο Κόμμα των Αγορών, χωρίς προσχήματα, παρουσιάζουν τον Καραμανλή σαν τον αδικημένο πατριώτη πρωθυπουργό που θα έπαιρνε διαφορετικές αποφάσεις από τους «προδότες» Παπανδρεόυ και Παπακωνσταντίνου. Οι αποκαλύψεις, νεφελώδεις και ατεκμηρίωτες, περί σχεδίου δολοφονίας του Καραμανλή ενισχύουν την αναδρομική οικοδόμηση ενός «αντιαμερικανικού» και «ασυμβίβαστου» προφίλ. Ένα προφίλ, τη «συνέχεια» του οποίου φιλοτεχνούν τα ίδια επιτελεία για το Σαμαρά (ξεχνώντας και στη δική του περίπτωση το πολιτικάντικο παρελθόν του) σαν να πρόκειται για τον φυσικό διάδοχο (ως προς την πολιτική στρατηγική) που θα δείξει την ίδια αφοσίωση στα «εθνικά θέματα».

Στο βωμό της τόνωσης του νεοδημοκρατικού κομματικού πατριωτισμού (και προκειμένου η ΝΔ να παραμείνει κόμμα εξουσίας πριν την περάσει ο…  Καμμένος), εκτυλίσσεται μια ανήθικη εκστρατεία. Ανήθικη όχι με όρους ψεύδους ή παραποίησης. Άλλωστε στην πολιτική επικοινωνία όπως την αντιλαμβάνονται οι επικοινωνιολόγοι  («spin doctors») της εξουσίας, όλα επιτρέπονται. Αλλά διότι υποτιμά την αντίληψη της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η τελευταία, σαν να έχει μνήμη χρυσόψαρου, καλείται ακροατής και θεατής στη νέα αφήγηση των διαπρεπών «διαμορφωτών της κοινής γνώμη»: ο Καραμανλής, αν ξεχάσουμε τα σκάνδαλα, την εύνοια στους νταβατζήδες που υποτίθεται θα πολεμούσε, την προσπάθεια αγοραιοποίησης της Παιδείας, τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, τους Πραίτορες του Πολύδωρα, τις δολοφονικές πυρκαϊές... είχε «εθνικά υπεύθυνη» στάση. Παλιά (και πετυχημένη) η συνταγή για την Δεξιά (και ο Σαρκοζί στη Γαλλία παίζει το «χαρτί» της ασφάλειας κερδοσκοπώντας στην πρόσφατη τραγωδία της Τουλούζης) αλλά μοιάζει με φάρσα.

Διότι η ΝΔ παραμένει στην ανυποληψία μετά την καταστροφική πενταετία Καραμανλή (για την οποία την τιμώρησαν εμφατικά οι ψηφοφόροι), η «εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας» έγινε με την δική της συμφωνία, το Μνημόνιο 2 αποτελεί το κοινό της προεκλογικό πρόγραμμα με το ΠΑΣΟΚ (πετώντας στον ιστορικό κάδο ανακύκλωσης το τεχνητό προεκλογικό δίπολο του παρελθόντος)  και ο Σαμαράς πατάει στα αγριότερα ένστικτα των ανθρώπων υποσχόμενος «τάξη και ασφάλεια» (αντί ενός δημοκρατικού σχεδίου υπεράσπισης της κοινωνίας). Όσα ψελλίζει στα διαλείμματα των επιθέσεων στην Αριστερά, για «σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία», «ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ» και «ανάπτυξη» εντάσσονται στην ίδια κλίμακα ανηθικότητας. Γιατί ξέρει και ο ίδιος πως με τη θέση της Ελλάδας μετά τα Μνημόνια και την αύξηση του χρέους (= διαρκή υποτέλεια), μόνο ισχυρές διαπραγματεύσεις δεν θα μπορεί να κάνει στο γεωπολιτκό πεδίο, ενώ με την κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων (στην οποία θα πάρει τη σκυτάλη από Σημίτη – Καραμανλή – Παπανδρέου) η «ανάπτυξη» θα πατήσει επί πτωμάτων.

Οι πολώσεις, οι εξιδανικεύσεις «ηγετών» και οι πατριωτικές κορώνες (ως επικοινωνιακά υλικά του πολιτικού παρελθόντος) δεν αρκούν πλέον για να αποπροσανατολιστούν οι «ιθαγενείς». Οι επικλήσεις στο θυμικό του «συντηρητικού ακροατηρίου» είναι μάταιες όταν η κοινωνική θέση των ανθρώπων προκαλεί ανα-στοχασμό και πολιτικο-ιδεολογικές μετατοπίσεις. Ας παραμείνουν, λοιπόν, οι διάφοροι αυλοκόλακες, «σεμνοί και ταπεινοί», όπως θα τους συμβούλευε και ο ίδιος ο Καραμαναλής στο μεζεδοπωλείο της Ραφήνας.

ΥΓ Το ενδεχόμενο το «ξέπλυμα» Καραμανλή να αποσκοπεί στην «ολική του επαναφορά» ως εφεδρείας αν αποτύχει ο Σαμαράς δε το εξετάζω, αν και ο κυνισμός των ελίτ μπορεί να φτάσει, κατά  τη ρήση του Μαρξ και στην τραγωδία…