Λύθηκε το μεταναστευτικό

 

Ο Θάνος Τζήμερος βρήκε τον τρόπο επίλυσης του μεταναστευτικού στην Ελλάδα. Εκπλήσσοντας τους πάντες με τον προοδευτικό τρόπο σκέψης του, ο ηγέτης του κόμματος Δημιουργία Ξανά βρήκε τον τρόπο που οι μετανάστες δε θα έρχονται στη χώρα.

Ο Θάνος Τζήμερος είναι μια ευχάριστη νότα. Πολιτικός αρχηγός με ξεκάθαρη πολιτική σκέψη, σαγηνεύει τα πλήθη και έχει μυριστεί τη δουλειά γενικότερα. Βάζοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου σε μοίρα ανάλογη της θέσης του κόμματός του, πρότεινε τη λύση για το μεταναστευτικό. Μάλιστα, έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ για την ελληνική οικονομία, θέτοντας ως πρωταρχικό του μέλημα τον ανταγωνισμό με τη Βουλγαρία. 

Βρήκε, λοιπόν, τη λύση, επιτρέψτε μου να πω, ο θεωρητικός πολιτικός φιλόσοφος. Έχοντας μελετήσει πολύ καλά Θάτσερ, Μπους Τζούνιορ και Καραμανλή προτείνει τη συντήρηση των μη ορθολογικών δομών της ελληνικής κοινωνίας (αρχαία στο δημοτικό, στρατιωτικοί ιερείς, σκεπτικισμός - τουλάχιστον - απέναντι στους ομοφυλόφιλους) και ως προς τα οικονομικά επιστροφή στο νεοφιλελευθερισμό που ίσχυε προ δεκαετίας, που ήρθε με εκσυγχρονιστικές τάσεις και μας έφτασε στην ευρωπαϊκή κρίση του 2008.Τώρα πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να ηγείται κόμματος που λέγεται Δημιουργία Ξανα, μόνο ένας Θεός ξέρει.

Τώρα, λοιπόν, βρήκε τη λύση του μεταναστευτικού. Θα δημιουργήσουμε, ισχυρίζεται, τέτοιες συνθήκες διαβίωσης για τους μετανάστες στην Ελλάδα, που θα δουλεύουν τόσο σκληρά, ώστε όταν τηλεφωνούν στις πατρίδες τους, να μη λένε ότι περνούν καλά. Επομένως, να λένε οτι η Ελλάδα είναι μία χώρα που δε μπορείς να διεκδικήσεις κάτι ποιοτικότερο. Κι έτσι, λέει ο φιλόσοφος, θα αποτρέπονται οι συγγενείς τους και δεν θα έρχονται στην Ελλάδα, καθώς θα ξέρουν πως δεν ενδείκνυται ως χώρα υποδοχής.

Μάλιστα. όμως, αφού θα λένε ότι δεν είναι ζωή αυτή στους οικείους τους, θα πρέπει η ζωή τους να γίνει -ακόμα- λιγότερο ποιοτική. Δηλαδή, αυτο που θα λένε, να προκύπτει από μία κοινωνική πραγματικότητα. Παράλληλα, χωρίς να προβαίνει στη διάκριση νομίμου / παράνομου μετανάστη, υιοθετεί άλλου είδους διακρίσεις, σαφώς φυλετικές. Και αφού, λοιπόν, οι μετανάστες παίρνουν τη θέση κάποιου Έλληνα εργάτη, ακόμα κι όταν ανταγωνιζόμαστε τη Βουλγαρία και λένε στους δικούς τους τα χειρότερα για μας, πάλι θα παίρνουν τη θέση κάποιου Έλληνα εργάτη.

Επομένως, ο Έλληνας εργάτης θα παραπονιέται που δε δουλεύει στη θέση κάποιου μετανάστη, ο οποίος αμοίβεται τόσο ώστε να μην προκαλεί το ενδιαφέρον ανθρώπων που ζούνε σε χώρες του τρίτου κόσμου. 

Τέτοιο καλτ φαινόμενο δεν πρέπει να έχει ξαναγνωρίσει η ελληνική πολιτική σκηνή.