Εθισμός

της Βάνας Χαραλαμπίδου

Η δια της επαναλήψεως κτηθείσα τάσις να ενεργεί κανείς κατά τον ίδιο τρόπο.
Έχουμε εθιστεί να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα παιχνίδια των ισχυρών που αιματοκυλούν ολόκληρους λαούς στη γειτονιά μας, δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε ότι 200.000 νεκροί ή πρόσφυγες δεν είναι ένας απλός αριθμός, είναι διακόσιες χιλιάδες ψυχές, αντίστοιχα δράματα, που το καθένα ξεχωριστά είναι μια ανθρώπινη τραγωδία, είναι διακόσιες χιλιάδες απώλειες, και άλλα τόσα χαμένα όνειρα.
Έχουμε εθιστεί να χάνουμε ανθρώπους με τη συνδρομή ανεπαρκών, ανεύθυνων και αδιάφορων με λευκές μπλούζες, σε δωμάτια νοσοκομείων που θυμίζουν Κωσταλέξι. Να συμβιώνουμε απαθείς με τις ακραίες φασιστικές βιαιοπραγίες εναντίον συνανθρώπων, που το έγκλημά τους είναι το χρώμα της επιδερμίδας τους. Να περιμένουμε μια πενταετία για να δικαιωθούμε από τα δικαστήρια, για να διαπιστώσουμε πως η δικαστική απόφαση που δικαιώνει τον πολίτη είναι κουρελόχαρτο για την κρατική αυθαιρεσία. Μάθαμε να υπομειδιούμε απλώς με το σκοταδισμό που αναπαράγεται κάθε εβδομάδα από άμβωνος. Να χρηματοδοτούμε αγόγγυστα την κυρίαρχη παραπαιδεία. Να συμπράττουμε σιωπώντας και συγκαλύπτοντας τη διάχυτη διαφθορά.
Έχουμε εθιστεί να εκλέγουμε μεγαλοσχήμονες οφικιούχους, που ο ένας μετά τον άλλο αναδεικνύονται σε κοινούς μιζαδόρους. Να μη μας εκπλήσσει πια ούτε και το πιο ακραίο σκάνδαλο, όλα να είναι αναμενόμενα, και ο πλέον υπεράνω υποψίας μεγαλόσχημος να μην αποκλείεται αύριο να εξευτελιστεί στα πρωτοσέλιδα. Να υφιστάμεθα την καθημερινή ανελέητη τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων ή καλύτερα δελτίων χειραγώγησης. Να αναγνωρίζουμε ως κήνσορες οφθαλμοφανώς μειωμένης αντίληψης και ακόμη χειρότερα εγκάθετους τηλεοπτικούς καθοδηγητές.
Έχουμε εθιστεί να υποκύπτουμε στη βία μιας ανελέητης γραφειοκρατίας και την αυθαιρεσία ενός ανάλγητου κράτους. Έχουμε εθιστεί να πληρώνουμε φόρους και τέλη, έμμεσα και άμεσα, χωρίς ποτέ να απολαμβάνουμε την ανταποδοτικότητά τους, γεγονός καθοριστικό για τους δείκτες της φοροδιαφυγής.
Έχουμε εθιστεί σε πολύωρες αναμονές στις ουρές σε υποτίθεται κοινωφελή ιδρύματα και υπηρεσίες, απ’ αυτά που συντηρούνται και υπάρχουν χάρη στην εξωφρενική φορολόγηση μας για να μας εξυπηρετούν. Έχουμε εθιστεί να αποδεχόμαστε την ασχήμια και την ακαλαισθησία ως φυσιολογική. Να αναπνέουμε την ατμοσφαιρική ρύπανση σαν να μην υπάρχει πουθενά καθαρός αέρας. Να επιζούμε στην απερίγραπτη βρωμιά του δημόσιου χώρου, ανάμεσα σε υπερχειλισμένους κάδους απορριμμάτων, την ώρα που οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης εδώ και δεκαετίες αρνούνται να αντιληφθούν ότι πρωταρχική δουλειά τους είναι η αποκομιδή των σκουπιδιών και η καθαριότητα της πόλης και περί άλλων τυρβάζουν.
Έχουμε εθιστεί να υφιστάμεθα αδιαμαρτύρητα την πανταχού παρούσα αγένεια. Να ανεχόμαστε την επιβράβευση των ευέλικτων τιποτένιων που πάντα επιπλέουν. Να παρακολουθούμε αμέτοχοι τα σχέδια ιθυνόντων που καθορίζουν τις τύχες μας, με τη συνδρομή ανέμελων που δεν αναρωτιούνται, αδίστακτων που απλώς επωφελούνται, ακόμη και καλόπιστων που δεν αντιλαμβάνονται.
Μάθαμε να προσπερνούμε την οικονομική καταστροφή, την πείνα, την ανεργία, την έλλειψη στέγης, την ανέχεια, την απελπισία, τη δυστυχία του διπλανού, του γείτονα, του γνωστού, του φίλου, του συγγενή, του ξένου, του άλλου.
Έχουμε εθιστεί σε μια υποβαθμισμένη ζωή, σε μια άχαρη καθημερινότητα που αναλώνεται σε μάχες για τα αυτονόητα, στην αποδοχή της υποτίμησης, στο φόβο για το αβέβαιο αύριο, στη μόνιμη κατήφεια, στην παθολογική απάθεια.
Και είναι απόλυτη ανάγκη να καταφύγουμε άμεσα σε διαδικασίες απεξάρτησης.
*H φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα της Stereosis