Περιμένοντας αετούς... επιμήκυνσης
Η συγκυριακή διαφοροποίηση του Δ.Ν.Τ
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την αντίθεση απόψεων που έχει προκύψει μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με έδρα τις... Η.Π.Α. και της υποτιθέμενης Ευρωπαϊκής πλευράς, δηλαδή της γερμανικής.
Η αντίθεση αυτή επισημοποιήθηκε πλέον την Παρασκευή με τον εκπρόσωπο της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να αντιτίθεται και δημοσίως στην πρόταση της γενικής διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ για διετή επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος αποπληρωμής των ελληνικών δανείων προς τους ξένους δανειστές, λέγοντας σε ελεύθερη μετάφραση ότι είναι απαράδεκτο να διατυπώνονται δημόσια...εικασίες.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, η γερμανική πλευρά καθίσταται ως ο κακός της ιστορίας - για την ακρίβεια ο πιο κακός - με την ανένδοτη εθνικοκεντρική στάση κόντρα στην ελληνική επιβίωση. Από την άλλη, το Δ.Ν.Τ. αναλαμβάνει τον ρόλο του "υπερασπιστή" μας, δείχνοντας να αντιλαμβάνεται την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας και επιδιώκοντας να προβεί σε πρωτοβουλίες για την οικονομική στήριξη της χώρας μας.
Πέρα από την πρώτη ανάγνωση, που δεν είναι απαραιτήτως εσφαλμένη, πρέπει να προστεθεί ένας ακόμα παράγοντας: η συγκυρία. Η κα. Λαγκάρντ, πέρα από την δήλωση "στήριξης" της Ελλάδας, δήλωσε και ότι η διεθνής οικονομική κατάσταση δεν είναι πολύ πιο ασφαλής από το 2008, όταν η κατάρρευση της Lehman Brothers πυροδότησε μια παγκόσμια κρίση. Αυτή λοιπόν είναι και η επίσημη ομολογία του Δ.Ν.Τ. περί υπαρκτού κινδύνου επέκτασης της ελληνικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, οδηγώντας χώρες με υψηλό χρέος και έλλειμμα, από τη Νότια Ευρώπη μέχρι και την...Βόρεια Αμερική, στο έλεος του γερμανικού οικονομικού επεκτατισμού.
Η επικείμενη αντίδραση των Η.Π.Α.
Επειδή όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την όποια κρίση διάγουν, δεν είναι πολιτικά πιόνια σαν την Ελλάδα για να καταντήσουν υποχείρια εθνικών συμφερόντων, είναι σαφές ότι θα αντιδράσουν ως πολιτικοί παίχτες. Και μπορεί προς το παρόν η χώρα του αετού να σφυρίζει κλέφτικα λόγω της φιέστας των αμερικανικών εκλογών, ωστόσο η πόρτα της παγκοσμιοποίησης της κρίσης θα την αναγκάσει σύντομα σε ευθείες πολιτικές παρεμβάσεις μέσω των παγκόσμιων οργανισμών, με σκοπό την ευμενή αλλαγή της μεθόδου δημοσιονομικής προσαρμογής υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα.
Η συγκυρία λοιπόν, συνεπικουρούμενη και από μια πιθανή αποχώρηση της καγκελαρίου Μέρκελ από τα ηνία της Γερμανίας το 2013, καθιστούν εξαιρετικά πιθανή την συνέχιση της χρηματοδότηση της Ελλάδας, πόσο μάλλον την διετή επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων μας, έτσι ώστε να επιβιώνουμε για να ...πληρώνουμε. Σίγουρα, αυτή θα είναι μια θετική εξέλιξη για τη χώρα μας, ωστόσο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο για την επιβίωση της Ελλάδας.
Το ζητούμενο για την Ελλάδα
Την ώρα που η ανεργία στη χώρα μας σπάει όλα τα ρεκόρ (τελευταία καταγραφή στο 25%) και το ένα τρίτο του κόσμου ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι ούτε η εξασφάλιση της επόμενης δόσης του δανείου ύψους 31,5 δις εκ των οποίων τα 31(!) θα πάνε στις τράπεζες, ούτε και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής που αποζητά η κα. Λαγκαρντ.
Η Ελλάδα μέσω της πολιτικής της ηγεσίας, αντί να κάθεται να περιμένει τα αποτελέσματα της άρτια γεννηθείσας κόντρας του Δ.Ν.Τ. με την Γερμανία, πρέπει να ξεπεράσει το φοβικό σύνδρομο της υποτέλειάς της προς τους δανειστές, αρχίζοντας να αρθρώνει, σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον, τις επιδιώξεις της, με κεντρικά επιχειρήματα την εξαντλητική ανέχεια του λαού μας και την άμεση απειλή μιας παγκοσμιοποίησης της ελληνικής κρίσης.
Είναι ώρα για τις Έλληνες κυβερνώντες να καταστήσουν κατανοητό, σε κάθε εν δυνάμει σύμμαχο ή μη, τις επιτακτικές πια ανάγκες για ριζική αλλαγή ή και κατάργηση του μνημονίου, για την πραγματική διαγραφή μέρους των χρεών της χώρας μας, την εκπόνηση ενός σχεδίου Μάρσαλ σε συνεργασία με την Ευρώπη για την επανεκκίνηση της αγοράς και, φυσικά, την όλη εκείνη απαραίτητη θεσμική αλληλεγγύη για την σημαντική μεταστροφή του κλίματος στην παγκόσμια αγορά υπέρ της επιβίωσης του ελληνικού λαού.
Η ώρα της πολιτικής πίεσης και από την ελληνική πλευρά είναι τώρα. Η συγκυρία έχει πλέον δημιουργηθεί και η χώρα μας αντί να σπαταλά τα διαπραγματευτικά της όπλα με την τακτική διαπραγματευτικής υποτέλειας που έχει επιλέξει να ακολουθεί, πρέπει να ενώσει τη φωνή της με τις δυνάμεις που έστω και συγκυριακά τάσσονται εν μέρει μαζί της. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο εξάλλου ότι καμία ξένη δύναμη δεν πρόκειται να μας υπερασπιστεί καλύτερα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
