Στους κινηματογράφους η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

Ο υποψήφιος για όσκαρ έλληνας σκηνοθέτης επιστρέφει με τη νέα ταινία " Άλπεις " που αναμένεται να προκαλέσει και πάλι το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού εξαιτίας της αντισυμβατικότητάς της.

Όπως επισημαίνουν οι κριτικοί, πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία με έξυπνη συρραφή πλάνων από την οποία λείπει όμως επιτηδευμένα το συναίσθημα.


Η πλοκή : Μια νοσοκόμα, ένας τραυματιοφορέας, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και ο προπονητής της έχουν δημιουργήσει μια ομάδα. Αντικαθιστούν νεκρούς ανθρώπους. Προσλαμβάνονται απ’ τους φίλους και τους συγγενείς των νεκρών.

Η ομάδα ονομάζεται «Άλπεις» και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc. Τα μέλη της ομάδας είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες που έχει ορίσει ο αρχηγός. Η νοσοκόμα δεν υπακούει αυτούς τους κανόνες. Η Αγγελική Παπούλια (καταπληκτική και πάλι), η οποία την υποδύεται, είναι αυτή που θέλει ν’ αποσπαστεί. Έτσι κι αλλιώς, η ενότητα της ομάδας είναι εύθραυστη. Η νοσοκόμα, ο πιο πλήρης χαρακτήρας της ταινίας, δεν αρκείται στον ρόλο της και ρισκάρει. Εκπαιδευμένη στη φροντίδα και την απόσταση απ’ τον ασθενή, ψάχνει άτσαλα την ουσιαστική υπαγωγή της σε μια πραγματική οικογένεια.

Η κριτική Κουτσογιαννόπουλου για τη Lifo  : Στις ταινίες του Λάνθιμου, ο τόπος της συγκίνησης δεν είναι ακριβώς μια άφθαστη ουτοπία, αλλά το καλά κρυμμένο Shangri-Las που κατακτάται με κόπο και αίμα. Αν η γυμνάστρια μεθοδεύει την επιβίωσή της μέσα απ’ τα προπονητικά βήματα της επανάληψης και της πονηριάς ενός αθλητή που πάει να καλοπιάσει τον προπονητή του και ο τραυματιοφορέας αρκείται σε μια επιδερμική, αφασική εφαρμογή των κανόνων, η νοσοκόμα είναι η μόνη που θέλει να ζήσει, κι ας πεθάνει. Οι Άλπεις είναι ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό με μικρές εκρήξεις μέλανος και σουρεαλιστικού χιούμορ, αποσπασματικές εικόνες που ψάχνουν τα πρόσωπα πίσω απ’ την υποκριτική τους ικανότητα και, πάνω απ’ όλα, μια σπουδή για τη συμπόνια και την απώλεια, ανήσυχη και πρωτότυπη. Χιονισμένη και δύσβατη οροσειρά, οι Άλπεις είναι μια ομάδα που υποκαθιστά, καλύπτει ένα σημαντικό κενό, αλλά δεν ζεσταίνει την παγωνιά – συνεπώς, καλά κάνει ο Λάνθιμος και αντιλαμβάνεται το «παίξιμο» των ηθοποιών του ως μια μηχανική ανταλλαγή διαλόγου, με απουσία της συνηθισμένης ανάκλησης συναισθήματος. Αντίθετα απ’ τον Κυνόδοντα, δεν είναι έγκλειστοι, αλλά μια συμμορία από σωσίες, απρόθυμοι κομπάρσοι σ’ ένα πονηρά μακάβριο, υπαρξιακό θρίλερ. Δεν υπάρχει οικειότητα, ακόμη και στις πιο προσωπικές συνευρέσεις. Για πρώτη φορά κοντά σ’ ένα σχετικά αναγνωρίσιμο αλλά απροσδιόριστο ελληνικό αστικό τοπίο, μετά την απόκοσμη Κινέττα και τον απομονωμένο Κυνόδοντα, οι Άλπεις πάνε ένα βήμα πιο πέρα, πετάνε το ρούχο της περίστασης, ακόμη και τη στενή δέσμευση της ελληνικότητας, αντιστέκονται σθεναρά στις προφανείς απαντήσεις, αναρωτιούνται για την ασθενή κι απρόβλεπτη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Διαστροφή; Δεν νομίζω. Καλύτερα human wasteland. Ο Λάνθιμος ανταλλάσσει τη δραματική σάτιρα μ’ ένα ψυχρό γκανγκστερικό ιδίωμα, όπου η «αναντικατάστατη» ομάδα με τους υποκατάστατους εκμεταλλεύεται τον πόνο, προσφέροντας το ξεροκόμματο της συντροφιάς με μεθοδικό επαγγελματισμό. Ό,τι ζητάς παίρνεις. Η έκκληση για παρέα είναι πραγματικό περιστατικό, ένα ακόμη αποδεικτικό απόγνωσης μεταφυσικής ερημιάς. Οι Άλπεις είναι μια τολμηρή ταινία, έμμεσα πολιτική, βαθιά ανθρώπινη.