Η αυτοκτονία ως πρόχειρη λύση

 του Πάσχου Μανδραβέλη

Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε να υπογράψει

Για να πούμε και του κ. Σαμαρά το δίκιο, το καλό θα ήταν να μη χρειαστεί να βάλει υπογραφές. Ακόμη καλύτερο θα ήταν να μη χρειαστεί να πάρει τα μέτρα που είναι πάνω από τις υπογραφές. Το άριστο θα ήταν να μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές όπως παλιά για να μπορέσει, εκτός από την αγροφυλακή, να επανασυστήσει και τα ΤΕΑ

.

Μόνο που τώρα δεν βρισκόμαστε σε ιδανικές καταστάσεις. Αντιθέτως, βρισκόμαστε στις χειρότερες δυνατές. Η Ελλάδα βρίσκεται εκτός αγορών και αν δεν υπήρχαν οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, θα έπρεπε (με τα spreads στις 3.200) να δανείζεται με επιτόκιο 33%, αν φυσικά υπήρχε κάποιος που πρακτικά θα ήθελε να δανείσει την Ελλάδα. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αν η Ελλάδα έπαιρνε τον ερχόμενο Μάρτιο τα 80 δισ. που χρειάζεται από τις αγορές, θα έπρεπε σε έναν χρόνο να δώσει 106,4 δισ. και σε δύο χρόνια 141 δισ., δηλαδή περίπου το 60% του ΑΕΠ. Επομένως τα «τοκογλυφικά» επιτόκια του 3,5%-4,5% αξίζουν τον κόπο μιας υπογραφής. Δεν θα μας λύσουν όλα τα προβλήματα της οικονομίας, αλλά θα κάνουν ευχερέστερη τη λύση, δεδομένων των συνθηκών. Κυρίως, θα μας λύσουν το άμεσο πρόβλημα που είναι η πιθανότητα μιας άτακτης χρεοκοπίας.

Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν αποθαρρυνθεί από την κατάσταση και προτείνουν την αυτοκτονία ως τη λύση στα «δεινά που επιφέρει το Μνημόνιο». Προτείνουν ή υπονοούν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή. Ακόμη χειρότερα: προωθούν με τα έργα τους αυτή τη λύση. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι περισσότεροι δεν θυμούνται τον «παλιό καλό καιρό» της νομισματικής μας ανεξαρτησίας. Δεν θυμούνται ότι τα στεγαστικά δάνεια είχαν επιτόκιο 24%-28% και ότι επιχειρηματικά δάνεια έπαιρναν μόνο οι «κολλητοί» και τα ΜΜΕ. Θα πρέπει να θυμούνται επίσης τον πληθωρισμό στο 20% και την απίστευτη ταλαιπωρία στα τελωνεία για να πάρουν ένα βιβλίο που τους ήρθε δώρο από το εξωτερικό. Μπορεί η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων σε πραγματικές τιμές να μειώθηκε από το 2009, αλλά παραμένει μεγαλύτερη από το 1999, πριν μπούμε στο ευρώ. Ακόμη και τα σημερινά πετσοκομμένα εισοδήματα αγοράζουν περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες από όσα αγόραζαν τα εισοδήματα προ δεκαπενταετίας.

Είναι άλλοι που νιώθουν ότι η απαίτηση των Ευρωπαίων για υπογραφές είναι «ωμός εκβιασμός». Αλλά πάλι είναι οι ίδιοι που μέχρι χθες επιχειρηματολογούσαν πως η Ελλάδα έπρεπε να εκβιάσει ότι θα ανατιναχθεί και θα πάρει μαζί της την Ευρωζώνη για να πετύχει καλύτερους όρους δανεισμού. Πώς γίνεται λοιπόν να είναι απαράδεκτος ο εκβιασμός για μια υπογραφή ενός ανθρώπου δίνοντας 240 δισ. και είναι αποδεκτός ο εκβιασμός της αυτανάφλεξης για να πάρεις περισσότερα; Στο κάτω κάτω της γραφής οι Ευρωπαίοι μια εγγύηση για τα λεφτά τους ζήτησαν, ενώ εμείς θέλουμε τα πραγματικά λεφτά τους.

Και εντάξει! Εμείς είμαστε έξυπνοι κι ωραίοι, κι επομένως έχουμε χρέη. Αφήστε δε ότι χτίζαμε Παρθενώνες όταν αυτοί... Τώρα όμως βρισκόμαστε στην ανάγκη των χαμηλών επιτοκίων τους. Να συμφωνήσουμε ότι αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει. Οτι η Ελλάδα δεν πρέπει να ξαναβρεθεί στη θέση να εκβιάζει με αυτοχειριασμό και οι Ευρωπαίοι να μην εκβιάζουν τους (έτσι κι αλλιώς αφερέγγυους και στα δικά μας μάτια) πολιτικούς αρχηγούς να υπογράψουν. Να συμφωνήσουμε. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να εφαρμόσουμε όσα υπογράψουμε.

πηγή: Καθημερινή της Κυριακής, 28/11/2011