Ένας μεγάλος ηθοποιός
του Δημήτρη Κωνσταντάκου
Η ανησυχία, το ξάφνιασμα, η διαφοροποίηση, η ανομοιογένεια, οι διαφορετικές αρχικές συνθήκες, ο μηχανισμός συνταιριασμού, η σύνθεση των μερών ενός συμπαγούς συνόλου. Έτσι θα περιέγραφε ο συγγραφέας τα διαφορετικά κομμάτια ενός δύσκολου παζλ και τη διαδικασία ένωσης τους. Θα κατέγραφε τα συναισθήματα του, ως αίτια και συνέπειες της δημιουργίας του. Γιατί έτσι έχει μάθει να τα διαχειρίζεται και να τα χαλιναγωγεί. Τα προσφέρει μέσα από φόρμες μελέτης, ενώ σέβεται την ιστορία τους, καταλήγοντας σε μια παράσταση διακριτή, διαφορετική και εγκεφαλική.
Ναι, καταφατικό και υποκλητικό ως προς το κοινό που συνδιαλέγεται , ισάξιο με το θαυμασμό που τον περιβάλλει, ισοδύναμο με την υποκριτική του ικανότητα. Ο άνθρωπος που μεταλαμπαδεύει την γνώση και μοιράζεται το φως της ξεπερνάει τα στενά όρια του χώρου και αντιλαλεί η φωνή του μέσα στον χρόνο.
Έτσι αντιμετωπίζεται μια παράσταση στα πλαίσια μια συνεχούς διαδικασίας αναδιαμόρφωσης και αναγέννησης. Αποκτά φυσική υπόσταση, λογαριάζοντας τον ανθρώπινο της χαρακτήρα, οδηγεί τους θεατές της σε κάθαρση, σε ηχηρούς και δυνατούς κρότους από παλαμάκια, που ολοκληρώνουν τη μέθεξη και τη συμμετοχή του σε αυτή την οπτική και ακουστική πανδαισία.
Για τον Γιώργο Κιμούλη, Κατράκειο Θέατρο, 2013, Μήδεια
