Valla adentro (Ο φράχτης μέσα μου)
της Αντιγόνης Ευστρατόγλου
Τα περισσότερα μέσα αναπαράγουν σήμερα την είδηση ότι ως τα μέσα του 2012 ο φράχτης στον Έβρο θα έχει ολοκληρωθεί, προστατεύοντας τη χώρα μας και ολόκληρη την Ευρώπη από την εισροή και άλλων λαθραία εισερχομένων μεταναστών.
Οι θεσμικά υπεύθυνοι τονίζουν τον ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό των χώρων υποδοχής καθώς και την ευρωπαϊκή διάσταση του ζητήματος- ότι η Ελλάδα καλείται να τα βγάλει πέρα με ένα πρόβλημα που αφορά όλη την ήπειρο. Στις αρχές του χρόνου, βέβαια, όταν η κυβέρνηση είχε αναγκαστεί να υπαναχωρήσει, λόγω των πιέσεων που είχαν εκφραστεί, ο καθ’ ύλην υπεύθυνος επίτροπος είχε ξεκαθαρίσει ότι η Ευρώπη "θέλει να δει την Ελλάδα να βελτιώνει το σύστημα παροχής ασύλου αντί να χτίζει τείχη"..
Τα μέσα δεν είχαν δείξει αντίστοιχα γρήγορα αντανακλαστικά και δεν αναμετέδωσαν.
Αρχές Φλεβάρη. Ο θόρυβος από την κατάληψη της Νομικής δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει όταν το Δ΄ Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας αποφασίζει ότι η συμμετοχή αλλοδαπών στις αυτοδιοικητικές εκλογές που είχαν προηγηθεί, ήταν παράνομη, επικαλούμενο ότι “ο συνταγματικός νομοθέτης εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων και διά της θεσπίσεως δικαίου ιθαγένειας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του «δικαίου του αίματος» (jus sanguinis), δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς”.
Καταρχήν εβασίζοντο, σωστά το λέει η απόφαση. Στην πορεία το κριτήριο μοιράστηκε σε διεθνές επίπεδο ανάμεσα στο δίκαιο του αίματος και το δίκαιο του εδάφους. Συνεπεία του οποίου κάθε άνθρωπος είχε δικαιώματα κάπου. Ήταν αναγνωρισμένος κάπου ως άνθρωπος. Γιατί με τον τρόπο που είναι θεμελιωμένο το νομικό σύστημα, τα δικαιώματα αναγνωρίζονται σε κάποιον εφόσον ανήκει σε ένα έθνος. «Κανείς είναι άνθρωπος στο βαθμό που είναι πολίτης», γράφει η Kristeva στο «Ξένοι μέσα στον εαυτό μας».
Τα μέσα ούτε τότε πολυασχολήθηκαν. Αν και δυο τρεις τίτλοι φάνηκαν να παίζουν τολμηρά με την εθνική μας υπερηφάνεια: “Θεμιστοκλής, Διγενής Ακρίτας, Διονύσιος Σολωμός, Μάρκος Μπότσαρης θα κόβονταν σήμερα από την «επιτροπή ιθαγένειας”, έγραφε λίγες μέρες μετά ο Γεωργουσόπουλος.
Και κάπως έτσι πέρασε όλος ο χρόνος. Το ζήτημα της μετανάστευσης βασικά διυλίστηκε μέσα από το ζήτημα της κατασκευής του φράκτη. Πόσα μέτρα θα είναι, σε ποιο ακριβώς σημείο θα υψωθεί και ποιος θα είναι ο ανάδοχος.
Ώσπου μία ενοχλητική πληροφορία βρήκε το δρόμο της σήμερα το πρωί ως τον τοίχο του Facebook μου.
Την ερχόμενη Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου μαζί με τη συζήτηση των προσφυγών των Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών και Καλαμάτας κατά του Ειδικού Τέλους Ακίνητης Περιουσίας που επιβάλλεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, η οποία έχει επαρκώς καλυφθεί από τα μέσα, κρίνεται στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η προσφυγή κατά των υπουργικών αποφάσεων που ρυθμίζουν την εφαρμογή του νέου κώδικα περί ιθαγένειας και τη συμμετοχή μη κοινοτικών αλλοδαπών στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Με το σκεπτικό της προηγούμενης απόφασης, διαβάζω σήμερα, δεν αμφισβητήθηκε απλώς το δικαίωμα των μεταναστών εφόσον είναι νόμιμοι να ψηφίζουν αλλά η ίδια η πράξη της νομιμοποίησής τους. Αναδρομικά.
Η απόφαση το δικαιολογεί ως εξής:
“Όσον αφορά τη διαμονή και την εργασία, ο νομοθέτης, ναι μεν προέβλεψε σύστημα χορηγήσεως αδειών βάσει συγκεκριμένων προϋποθέσεων και διαδικασίας [...] το οποίο, όμως, κατά κανόνα, παραβιάσθηκε στην πράξη λόγω της παράνομης εισόδου μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα, και είχε ως περαιτέρω συνέπεια την θέσπιση αλλεπαλλήλων διατάξεων, οι οποίες «νομιμοποιούσαν» την παράνομη είσοδο, διαμονή και εργασία των αλλοδαπών”.
"Με δυο λόγια, το ΣτΕ αμφισβητεί αίφνης, με αυτά τα εύγλωττα εισαγωγικά!", γράφει ο Βασίλης Παπαστεργίου στην Αυγή, "τη διαδικασία νομιμοποίησης που θεσπίστηκε με τους νόμους 1975/91 και 2910/2001, και διατυπώνει ευθέως την άποψη ότι οι σημερινοί νόμιμοι μετανάστες νομιμοποιήθηκαν καταχρηστικά από την ελληνική διοίκηση".
Αύριο, στην ΕΣΗΕΑ η ομάδα δικηγόρων για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών οργανώνει συζήτηση για το θέμα. Η αφίσα έχει τον εύγλωττο τίτλο «Όπισθεν Ολοταχώς!». Σήμερα πρόσθεσα μία ακόμα πηγή στους σελιδοδείκτες μου.
Όποια κι αν είναι η άποψή μας για το μεταναστευτικό, το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση εξαντλείται ακόμα στο θέμα του φράκτη δείχνει, νομίζω, τα στενά όρια της πολιτικής μας ευαισθησίας. Τα μέσα τη δουλειά τους κάνουν. Άλλωστε κι εγώ τον φράχτη έβαλα για να με διαβάσετε.
