Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση... Ελπίδας.

Στην αρχή μπουσουλώντας. Στη συνέχεια τρικλίζοντας. Στο τέλος αγέρωχα.

της Μαρίνας Πηγασίου

"Θρύψαλα και αίμα με κάμποση δόση απόγνωσης

Η φρίκη χάραξε με μανία αδρές πινελιές στα μάτια

Θεέ μου, πόσα προσωπεία φορά ο φόβος! 

Σίδερα και κορμιά σε κοινό κοιτώνα

Πίκρα και οργή ένα θλιβερό χαρμάνι

Πώς να οικοδομήσεις τον κόσμο πάνω σε ράκη;

Πώς να κάνεις το σταυρό σου χωρίς χέρια;

Πώς να σχεδιάσεις το αύριο με πληγωμένο το χθες;

Πού να βρεις τη δύναμη να απεγκλωβιστείς απ' τα πάθη;

Χάθηκε ο μίτος της ελπίδας μες στο λαβύρινθο του μίσους;

Σφίγγεις τα δόντια για να μη φρενιάσεις λυσσασμένος

Προσφέρεις ακούσια την ανάσα σου σε ένα "Ιερό Τίποτα"

Αναζητάς μια και μόνο πνοή χωμένη στη σκόνη μιας...
έκρηξης

Ψαχουλεύεις γύρω σου ζητώντας τον Άνθρωπο μάταια

Κολυμπάς στο πέλαγος της βαρβαρότητας τσακισμένος Οδυσσέας

Ως πότε πηγή μιας έμπνευσης θα έχω το Χάος;

Πότε θα ξεκολλήσει το ρημαγμένο σκάφος του Νου από τη λάσπη

και θα γυρίσει μεσοπέλαγα το πηδάλιο της Ελπίδας;

Πότε;

Κάποτε;

Ποτέ;"


Για "ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΑΘΗ" γράφει ο συγγραφέας - φιλόλογος, Διονύσης Λεϊμονής. 

Μέσα από τους παραπάνω στίχους, ξεχειλίζει όλη η απελπισία του σημερινού ανθρώπου.  Οι σκέψεις μας είναι ένα συνονθύλευμα πόνου, φόβου, οργής. Για όλα αυτά που δεν είχαμε ποτέ, για εκείνα που πιστεύουμε ότι τόσο άδικα μας άρπαξαν. Είναι στιγμές που νιώθουμε πως έχουμε χαθεί στην άβυσσο, δέσμιοι της τρέλας μας. Άλλες στιγμές πάλι, όταν επανερχόμαστε, το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να το βάλουμε στα πόδια για να γλιτώσουμε απ΄τη μιζέρια που μας στοιχειώνει. Να αλλάξουμε πόλη, χώρα, ζωή για μερικά ψίχουλα ευτυχίας. Μα "η πόλις θα σε ακολουθεί", ("Η Πόλις, Κ. Π. Καβάφης). Η "πόλις'' βρίσκεται μέσα μας. Είναι όλα τα βιώματα και οι εμπειρίες που μας συντροφεύουν στο ταξίδι μας. Είμαστε εμείς. Βαυκαλιζόμαστε αν πιστεύουμε πως μπορούμε να γλιτώσουμε από την "πόλη" μας. Όπου και να πάμε, όσο μακριά κι αν φύγουμε απ΄τον τόπο μας, δε θα ξεχάσουμε. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώνουμε για τη Ζωή που μας χαρίστηκε.


Το bloggers-tv είναι αποφασισμένο να μην εγκαταλείψει. Είμαστε εδώ, για να ανακαλύψουμε μαζί σας την αλήθεια. Για να πολεμήσουμε για όσα μας ανήκουν, εδώ, στη γη μας. 


Θα βγούμε μέσα από τις λάσπες ουρλιάζοντας. Θα είμαστε βρώμικοι από πάνω μέχρι κάτω, όμως πιο λαμπεροί από ποτέ. Γιατί θα έχουμε πάρει μια απόφαση μετά από πολλά "λασπωμένα" μερόνυχτα. Την απόφαση να προχωρήσουμε, διώχνοντας σιγά-σιγά τη μαυρίλα από πάνω μας. Στην αρχή μπουσουλώντας. Στη συνέχεια τρικλίζοντας, καθώς θα αναρωτιόμαστε αν κάναμε καλά που απομακρυνθήκαμε απ'τη σιγουριά της λάσπης. Στο τέλος όμως, το βήμα μας θα γίνει σταθερό, περήφανο. Και μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μια αληθινή, μια βαθιά ανάσα ζωής.