Δεν κλείνουμε τα μάτια στη βία κατά των γυναικών.
της Μαρίνας Πηγασίου
Κραυγές βασανισμένων γυναικών, έκαναν το κτίριο της Ταινιοθήκης να σείεται. Σαν να "έσκιζαν" οι φωνές αυτές τους "χάρτινους" τοίχους των αιθουσών και "αναρριχούνταν" σε όλο το χώρο με κύρια κατεύθυνση τα σώματα των θεατών... Ήταν ένα απεγνωσμένο κάλεσμα...
στον κόσμο τους. Μια ύστατη προσπάθεια να μας κάνουν να τις ακούσουμε. Να τις δούμε. Να τις προσέξουμε. Να αφουγκραστούμε τον πόνο και τα βασανιστήρια που υπομένουν όλες αυτές οι γυναίκες που βιάζονται καθημερινά -σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά.
Παρακολουθώντας τις ταινίες του πανοράματος, ξεχωρίσαμε μια ταινία ισπανικής παραγωγής 2003 με τίτλο: "Μέσα από τα μάτια σου" (Te doy mis ojos). Η ταινία αυτή παρουσιάζει μια ιστορία συζυγικής βίας, προσεγγίζοντας το πρόβλημα όχι μόνο από την πλευρά του θύματος (Πιλάρ), αλλά και του θύτη (Αντόνιο). Την προσπάθεια που κατέβαλλαν και οι δύο για να σταθούν στα πόδια τους και να αφήσουν μια για πάντα πίσω τους την κτηνωδία του παρελθόντος. Να ξεκινήσουν από μηδενική βάση. Παρά τις επίμονες προσπάθειες, ο Αντόνιο δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί απ΄τη βίαιη φύση του και η ιστορία καταλήγει στον άδοξο χωρισμό τους.
στον κόσμο τους. Μια ύστατη προσπάθεια να μας κάνουν να τις ακούσουμε. Να τις δούμε. Να τις προσέξουμε. Να αφουγκραστούμε τον πόνο και τα βασανιστήρια που υπομένουν όλες αυτές οι γυναίκες που βιάζονται καθημερινά -σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά.
Παρακολουθώντας τις ταινίες του πανοράματος, ξεχωρίσαμε μια ταινία ισπανικής παραγωγής 2003 με τίτλο: "Μέσα από τα μάτια σου" (Te doy mis ojos). Η ταινία αυτή παρουσιάζει μια ιστορία συζυγικής βίας, προσεγγίζοντας το πρόβλημα όχι μόνο από την πλευρά του θύματος (Πιλάρ), αλλά και του θύτη (Αντόνιο). Την προσπάθεια που κατέβαλλαν και οι δύο για να σταθούν στα πόδια τους και να αφήσουν μια για πάντα πίσω τους την κτηνωδία του παρελθόντος. Να ξεκινήσουν από μηδενική βάση. Παρά τις επίμονες προσπάθειες, ο Αντόνιο δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί απ΄τη βίαιη φύση του και η ιστορία καταλήγει στον άδοξο χωρισμό τους.
Διάφορες φράσεις του τύπου: " 'Ισως προκάλεσα τον εαυτό μου", "Θ' αλλάξω, στο ορκίζομαι", χρησιμοποιήθηκαν από τον Αντόνιο. Τελικά όμως, υπέκυψε στη σκοτεινή πλευρά του. Και έρχεται η στιγμή που λες: " 'Ασε, το 'χω δει το έργο." Πόσοι άντρες δεν πείθουν με ψευδείς υποσχέσεις τα θύματά τους για να τα φυλακίσουν σ΄ ένα ανήλιαγο, αθέατο κελί, ξεχασμένο απ΄όλους και απ'όλα...
Το πιο βασανιστικό για το θεατή, ήταν αυτός ο τρόμος στα μάτια της γυναίκας. Αν και μουδιασμένη από το θέαμα, επιχείρησα να πάρω για λίγες μόνο στιγμές τη θέση της. Και μόνο στην ιδέα αυτή, ένιωσα τα άκρα μου να παραλύουν... Πώς αντέχουν όλες αυτές οι γυναίκες να υφίστανται την απάνθρωπη βαρβαρότητα; Πώς αντέχουν να βιάζεται δίχως σταματημό η ψυχή τους? Ο τρόμος... Αυτός ο τρόμος που γίνεται πιστός σύντροφος...
Μερικές μέρες μετά, και συνεχίζω να θυμάμαι με δέος το βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Τόσο πονεμένο.. Τόσο χαμένο... "Πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ποια είμαι. Έχασα τον εαυτό μου πριν από πολύ καιρό". ομολόγησε η Πιλάρ. Η ηρωίδα αυτή (το πραγματικό της όνομα Laia Marull), που με την καταπληκτική ερμηνεία της σε στέλνει στην κόλαση όλων εκείνων των πονεμένων γυναικών που έχουν χάσει τον εαυτό τους -ή που δεν τον βρήκαν ποτέ. Μ' ένα και μόνο της βλέμμα σου ταράζει ολόκληρο το νευρικό σύστημα... Και σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι κακοτράχαλο, ζοφερό, μα τόσο αληθινό...
Κορυφαία στιγμή του έργου, η σκηνή κατά την οποία ο σύζυγος, ξεγυμνώνει τη σύζυγο με έναν ξεδιάντροπο τρόπο, αφού πρώτα τη "στολίζει" με διάφορους χαρακτηρισμούς, εκτοξεύοντας απειλές και την κλείνει στο μπαλκόνι για να την "καμαρώσουν" οι γείτονες. Όταν αποφασίζει να τη βάλει και πάλι μέσα, η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να ελέγξει τις φυσικές λειτουργίες της και ουρεί από τρόμο. Στο σημείο εκείνο, η συνειδητοποίηση ήταν φοβερή. Η γυναίκα αυτή είχε πλέον χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειάς της. Ήταν τόσο σοκαριστικό, που η αίθουσα πάγωσε.
Αυτό που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, είναι η γεύση αισιοδοξίας που άφησε στα χείλη μας η ταινία, μιας και στο τέλος, η Πιλάρ βρίσκει τη δύναμη να λύσει τα δεσμά της και να φύγει μακριά από τον τύραννο της ψυχής της. Ευελπιστούμε για πάντα.
Μια καταπληκτική ταινία που δικαίως απέσπασε επτά βραβεία Γκόγια στην Ισπανία, αλλά και πολλά διεθνή βραβεία. Απεικονίζει με απίστευτη ενάργεια την τρομοκρατημένη γυναικεία φύση που ζει υπό το καθεστώς της ενδοοικογενειακής βίας και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ασύλληπτες. Πραγματικά αξίζει να τη δείτε.
"Κάθε περίπτωση, μια διαφορετική ζωή. Τα νούμερα πολλά. Η φρίκη δεν περιγράφεται και το χειρότερο είναι ότι έχουμε συμφιλιωθεί με αυτή. Γινόμαστε οι προαγωγοί αυτής της φρίκης", έχει δηλώσει ο Κυριάκος Κατζουράκης, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας: "Ο δρόμος προς τη Δύση". Ήρθε λοιπόν η ώρα να πολεμήσουμε -ο καθένας με τα δικά του όπλα- για να κατακτήσουμε το αυτονόητο. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να δώσουμε το σεβασμό που αξίζει κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου. Μπορούμε όλοι μας να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε τη γυναικεία υποβάθμιση. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ.
Παρακολουθήστε ένα απόσπασμα της ταινίας. Περιλαμβάνεται και η κορυφαία σκηνή του έργου που περιγράφεται παραπάνω.
http://www.youtube.com/watch?v=E_7SOvcELjs
Το πιο βασανιστικό για το θεατή, ήταν αυτός ο τρόμος στα μάτια της γυναίκας. Αν και μουδιασμένη από το θέαμα, επιχείρησα να πάρω για λίγες μόνο στιγμές τη θέση της. Και μόνο στην ιδέα αυτή, ένιωσα τα άκρα μου να παραλύουν... Πώς αντέχουν όλες αυτές οι γυναίκες να υφίστανται την απάνθρωπη βαρβαρότητα; Πώς αντέχουν να βιάζεται δίχως σταματημό η ψυχή τους? Ο τρόμος... Αυτός ο τρόμος που γίνεται πιστός σύντροφος...
Μερικές μέρες μετά, και συνεχίζω να θυμάμαι με δέος το βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Τόσο πονεμένο.. Τόσο χαμένο... "Πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ποια είμαι. Έχασα τον εαυτό μου πριν από πολύ καιρό". ομολόγησε η Πιλάρ. Η ηρωίδα αυτή (το πραγματικό της όνομα Laia Marull), που με την καταπληκτική ερμηνεία της σε στέλνει στην κόλαση όλων εκείνων των πονεμένων γυναικών που έχουν χάσει τον εαυτό τους -ή που δεν τον βρήκαν ποτέ. Μ' ένα και μόνο της βλέμμα σου ταράζει ολόκληρο το νευρικό σύστημα... Και σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι κακοτράχαλο, ζοφερό, μα τόσο αληθινό...
Κορυφαία στιγμή του έργου, η σκηνή κατά την οποία ο σύζυγος, ξεγυμνώνει τη σύζυγο με έναν ξεδιάντροπο τρόπο, αφού πρώτα τη "στολίζει" με διάφορους χαρακτηρισμούς, εκτοξεύοντας απειλές και την κλείνει στο μπαλκόνι για να την "καμαρώσουν" οι γείτονες. Όταν αποφασίζει να τη βάλει και πάλι μέσα, η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να ελέγξει τις φυσικές λειτουργίες της και ουρεί από τρόμο. Στο σημείο εκείνο, η συνειδητοποίηση ήταν φοβερή. Η γυναίκα αυτή είχε πλέον χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειάς της. Ήταν τόσο σοκαριστικό, που η αίθουσα πάγωσε.
Μια καταπληκτική ταινία που δικαίως απέσπασε επτά βραβεία Γκόγια στην Ισπανία, αλλά και πολλά διεθνή βραβεία. Απεικονίζει με απίστευτη ενάργεια την τρομοκρατημένη γυναικεία φύση που ζει υπό το καθεστώς της ενδοοικογενειακής βίας και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ασύλληπτες. Πραγματικά αξίζει να τη δείτε.
"Κάθε περίπτωση, μια διαφορετική ζωή. Τα νούμερα πολλά. Η φρίκη δεν περιγράφεται και το χειρότερο είναι ότι έχουμε συμφιλιωθεί με αυτή. Γινόμαστε οι προαγωγοί αυτής της φρίκης", έχει δηλώσει ο Κυριάκος Κατζουράκης, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας: "Ο δρόμος προς τη Δύση". Ήρθε λοιπόν η ώρα να πολεμήσουμε -ο καθένας με τα δικά του όπλα- για να κατακτήσουμε το αυτονόητο. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να δώσουμε το σεβασμό που αξίζει κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου. Μπορούμε όλοι μας να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε τη γυναικεία υποβάθμιση. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ.
Παρακολουθήστε ένα απόσπασμα της ταινίας. Περιλαμβάνεται και η κορυφαία σκηνή του έργου που περιγράφεται παραπάνω.
http://www.youtube.com/watch?v=E_7SOvcELjs
.jpg)
