Δώρο... άδωρο
Τι νόημα έχει να σου δίνουν δώρο, όταν δε σου δίνουν μισθο;
Οι μέρες που έρχονται θα είναι σαφώς πιο δύσκολες. Και δύσκολες όχι στις σχέσεις, όπως έλεγαν οι συντηρητικοί τόσα χρόνια. Οι δυσκολίες θα σχετίζονται άμεσα με την επιβίωση.
Τα Χριστούγεννα αυτά είναι αλλιώτικα από τ' άλλα. Για την ακρίβεια είναι τα πιο μελαγχολικά από τα 24 που έχω ζήσει. Θα έλεγα 25, αλλά τα πρώτα, γαμώ το, δεν τα θυμάμαι. Τα μαγαζιά είναι άδεια. Εντάξει, δε μιλάω για τα τεράστια, αλλά κι εκεί η κίνηση είναι περιορισμένη. Όσο για τα τραπέζια, κατά τι πιο λιτά τουλάχιστον. Τα μπουζούκια για λίγους. Μπα, μάλλον για ελαχίστους. Ταξιδάκια στο εξωτερικό δε νομίζω. Ειδικά τώρα, αφού έτσι κι αλλιώς σπάνιζαν για τη μέση ελληνική οικογένεια.
Για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους το 2011 έχει μήνες που δεν τους έχουν πληρωθεί ακόμα. Ή τους πληρώνονται σε δόσεις. Αυτό που λέμε "έναντι". Άσχετα που παίζουμε σε ένα σύστημα όπου επί χρόνια ο εργάτης έπρεπε να είναι "απίκο" σε όλα του, αλλιώς κινδύνευε, μα τώρα το "αφεντικό" τον "βάζει μέσα" κανά τρίμηνο και δεν "τρέχει κάστανο". Ίσα - ίσα που τα "αφεντικά" αυτά κορδώνονται και καμαρώνουν που δεν απολύουν υπαλλήλους εν μέσω κρίσης. Βέβαια, που θα έβρισκαν χρήματα για αποζημειώσεις κτλ. δε γνωρίζω, αλλά τέλος πάντων.
Και τελικά, δίνεται το δώρο των Χριστουγέννων (για όσους υπαλλήλους βέβαια απασχολούνται σε θέσεις deluxe, δηλαδή απολαμβάνουν κοινωνική ασφάλιση). Κάτι είναι κι αυτό.
