Οι πέντε καλύτερες ταινίες του 2011
Τα φιλμ που θα μείνουν και μετά το 2012
Ποιος περίμενε ότι ένα τζακ ράσελ, μία υπηρέτρια, μία τρανσέξουαλ, ένας μαθηματικός κι ο Νταλί θα ήταν η καλύτερη παρέα; Άσχετο, αλλά ανέκαθεν ήθελα στην παρέα μου τρελούς, αληθινούς τρελούς.
Είδα πολλές ταινίες αυτό το χρόνο. Μες το μυαλό μου, όμως, κόγχη να προβάλλονται βρήκαν μόνο πέντε. Μου άρεσε πολύ ο Πλανήτης των πιθήκων και περιμένω με αγωνία τα επόμενα μέρη της τριλογίας. Με γοήτευσε ο Γκόσλινγκ στο ρόλο του στο Drive, όπως πρωτοτύπησε και με τη ρεαλιστική κωμωδία Crazy, stupid love. Γέλασα με την ψυχή μου στο Hang over II και η ψυχή μου γέμισε με τον πελεκάνο το Νικόστρατο. Και ως Μιχάλης βρήκα ίντριγγα στις Ειδούς του Μαρτίου Όμως, οι ταινίες που με κέρδισαν ήταν άλλες και θα τις θυμάμαι. Μ' αυτές ένιωσα όμορφα, με τις πέντε που επέλεξα, όμως, πέρασα περίεργα όμορφα.
Δυστυχώς, δεν είδα στις αίθουσες τη Μία επικίνδυνη μέθοδο του Κρόνεμπεργκ. Ούτε πρόλαβα να δω το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν. Κι όσο κι αν η Τζέσικα Τσαστέιν (αριστερά στη φώτο) με κέρδισε (διαδοχικά στο Χρέος, τις Υπηρέτριες και το Δέντρο της ζωής ), δεν πήγα να δω το Καταφύγιο.
Στον πρόλογο είπα ποιες ταινίες είναι "ναι μεν εγώ, αλλά αυτές όχι". Στη δεύτερη παράγραφο είπα ποιες "ίσως αυτές ναι, αλλά εγώ δεν (τις είδα)". Ε, ήρθε η ώρα να παρουσιάσω τις πέντε καλύτερες ταινίες του 2011.
5. Μεσάνυχτα στο Παρίσι
Μία βόλτα στη νοσταλγία, μία βόλτα στο όνειρο. Μία γυναίκα που τη μυρίζεις, μα δεν την έχεις. Ο δρόμος της έμπνευσης μέσω μίας μούσας ετεροχρονισμένης που σε μεθάει σα σειρήνα με νερό, έρωτα και θάνατο. Κι ένας Γούντι Άλλεν να θυμίζει Πλούταρχο σκιαγραφώντας βίους προσώπων επιφανών, των τεχνών και των γραμμάτων (Γουίλσον, Κοτιγιάρ, ΜακΆνταμς)
4. Moneyball
Ένας μικρόκοσμος, ένα παραμύθι με δύο ζωές: ο άνθρωπος κι ο αθλητής. Η δόξα και το χρήμα όχι ως σκοποί, αλλά ως μέσα. Και μία ενός ανδρός αρχή που θα μείνει ξεχωριστή στη μεγάλη καριέρα του Μπραντ Πιτ. Ο αθλητισμός ως καθρέφτης, όχι του πολιτισμού, αλλά της παγκόσμιας - ανελαστικής - οικονομίας (Πιτ, Χιλ, Ράιτ). Για περισσότερα εδώ
3. The Artist
Ο έρωτας δε χρειάζεται λόγια. Ακόμα κι όταν αλλάζουν όλα, όταν εξελίσσονται, ο έρωτας παραμένει ίδιος και παντοδύναμος. Ένας εγωισμός μπερδεμένος με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης για έναν Νάρκισσο που βαριέται να αυτο-ικανοποιείται. Μία νοσταλγία, ένα πάθος παιδικό και μία αισιοδοξία μέσω ενός happy end λογικού, έμμετρου και συνεπούς. Η παράδοση και η τεχνολογία, το ανοιχτό μυαλό και το μπουντρούμι. Και στο τέλος κερδίζει όποιος μπορέσει να τα συγκεράσει (Ντιζαρντέν, Μπεζό, Γκούντμαν). Για περισσότερα εδώ
2. Το δέρμα που κατοικώ
Αντί οδόντος οδόντα για μία εκδίκηση χαμένη. Ένα δίκαιο που χάνεται εκ προοιμίου, όταν ο πόνος γίνεται δίψα. Και τριγύρω κηφήνες μπόλικοι να φάνε το μεταλλαγμένο μέλι. Μια ομορφιά που πάει τσάμπα, για μια σεξουαλικότητα που δεν την υπολογίζεις καν. Τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από οποιαδήποτε απόλαυση και ηδονή (Μπαντέρας, Ανάγια, Κορνέ).
1. Οι υπηρέτριες
Το δεδομένο του σήμερα ως δυνητικά ανατρέψιμο. Ένας ρατσισμός ανύποπτος για ένα έθος ικανοποιητικό, εικονικό και ρηχό. Ένα γέλιο που ακούγεται δυνατά σε μία κηδεία. Μία επανάσταση με τον καθωσπρεπισμό όμηρο και μανιφέστο μία φάρσα. Η εκδίκηση του μαύρου, η εκδίκηση του τρελού, η εκδίκηση του αύριο, η εκδίκηση του καλού (Τσαστέιν, Στόουν, Ντέηβις)
