Η Berlinale τίμησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο
Παρόντες στην αίθουσα η σύζυγος του σκηνοθέτη, Φοίβη και οι δυο κόρες του, Ειρήνη και Κατερίνα, καθώς και ο συγγραφέας και τακτικός συνεργάτης στα σενάρια του Αγγελόπουλου, Πέτρος Μάρκαρης.
Μιλώντας για την πρώτη του γνωριμία με τον Αγγελόπουλο, ο διευθυντής του φεστιβάλ, Κόσλικ, αναφέρθηκε στη συζήτηση που είχε με τον Ελληνα σκηνοθέτη, στο Αμβούργο, στα μέσα της δεκαετίας του '80, με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Τοπίο στην ομίχλη», όπου τόνισαν «την ανάγκη του αγώνα για την υποστήριξη της εθνικής ταυτότητας των κινηματογραφιών της Ευρώπης όχι ενάντια στον αμερικανικό κινηματοτγράφο αλλά ενάντια στην κυριαρχία του αμερικανικού προϊόντος στις ευρωπαϊκές αίθουσες...»
«Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε στην Ευρώπη φαίνεται να χάνονται. Γι' αυτό δεν φταίει ο κόσμος αλλά το χρήμα. Εχει αλλάξει ο τρόπος ζωής σήμερα και φτάσαμε στο σημείο οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι... Το μόνο που μπορεί να μας σώσει σήμερα από την κατάσταση που βρισκόμαστε είναι η κουλτούρα, η κινηματογραφική αλλά και η γενικότερη. Σ' αυτή την κουλτούρα ανήκουν και οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου».
«Ηταν ένας μοναδικός σκηνοθέτης, που ενδιαφερόταν για την πολιτική και την ιστορία της πατρίδας του», ανάφερε στη δική του ομιλία ο Πέτρος Μάρκαρης. «Ενδιαφερόταν πάντα για τις τριλογίες και ύστερα από την πρώτη θέλησε να ξεκινήσει την τρίτη που δυστυχώς με την "Αλλη θάλασσα", δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει. Πίστευε πως ένα σημαντικό τμήμα της ιστορίας της Ευρώπης είχε σχέση με τα Βαλκάνια. Γι' αυτό και αποφάσισε να πάει στο Σαράγεβο για να γυρίσει μιαν από τις ταινίες του, σε μια εποχή που εκεί ακόμη μαινόταν ο πόλεμος, παρ' όλο που δεν ήταν εύκολο. Ο Θόδωρος όμως επέμενε και όλοι μας, μαζί και η οικογένειά του, σοκαριστήκαμε με την επιμονή του. Και τους έπεισε όλους και πήγε και γύρισε την ταινία... Εκείνο που μου έκανε εντύπωψση είναι πως ο Αγγελόπουλος είναι ο μόνος, πιστεύω σκηνοθέτης στον κόσμο που άφησε δυο έργα ανολοκλήρωτα: την πρώτη ταινία του (για τους Φόρμιξ) και την τελευταία του (την "Αλλη θάλασσα")».
