Ο Καμμένος και η πολιτική επιστήμη

 

Με ενδιαφέρον  αναμένεται η ανακοίνωση του «κόμματος Καμμένου», ενός ακόμα μορφώματος που φιλοδοξεί να επιπλεύσει στο ρευστό πολιτικό σκηνικό και να πάρει θέση στο μεταμνημονιακό τοπίο.

Ακούγεται ότι θα συμμετέχει και πρόσωπο με μακρά «θητεία» στην Αριστερά, αλλά, κατά τα λοιπά, τα υλικά θα είναι φθαρμένα: πρώην στελέχη της ΝΔ που ποντάρουν στον αντιμνημονιακό, «υπερκομματικό» και καταγγελτικό λόγο του Καμμένου για να διασωθούν πολιτικά μετά την κατάρρευση του δικομματισμού.

Ο  Πάνος Καμμένος, όπως και άλλα πρόσωπα και τμήματα του κυρίαρχου επί 40 χρόνια πολιτικού συστήματος, θέλει να συμβάλλει στην επιβίωση (δια της ανασυγκρότησης και του "ξεκαθαρίσματος") του συστήματος που διατείνεται πως καταγγέλλει. Παρά τις πατριωτικές κορώνες και τις καταγγελίες εναντίον προσώπων της πολιτικής ελίτ (πρόσωπα της οικογένειας Παπανδρέου κ.α), η «αφήγηση» που προτείνει μόνο «αντισυστημική» δεν είναι: θα τη βρει κανείς εύκολα στις αντιλήψεις της ελληνικής Δεξιάς και του ίδιου του Σαμαρά, για τον οποίο ο Καμμένος,  ακόμα και μετά τη φυγή του από τη ΝΔ,  εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια.

Είναι ίδιας κοπής με τις αντιλήψεις των κυρίαρχων κύκλων της Ευρώπης («Μερκοζί»), που προτάσσουν ως λύση τον οικονομικό εθνικισμό, τον ανταγωνισμό δηλαδή των «εθνικών οικονομιών» σε ένα φαύλο κύκλο που βυθίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς στη φτώχεια. Με την αντίληψη ότι για την κρίση «φταίνε» ορισμένα έθνη (για τη Δεξιά της Γερμανίας οι «τεμπέληδες» έλληνες, για τον Καμμένο το γερμανικό «τέταρτο Ραϊχ» κ.ο.κ) και όχι συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές που τα εξυπηρετούσαν.

Προτάσσει το ιδεολόγημα της «εθνικής ανάπτυξης» που θα συνεχίζει να ευνοεί τις κοινωνικές ομάδες που και πριν συναποτελούσαν την εγχώρια οικονομική ελίτ, με μόνη προϋπόθεση να είναι… έλληνες του «παραγωγικού τομέα». Γι’ αυτό και η αποσάρθρωση στα εργασιακά  (κύριος στόχος των Μνημονίων) δεν έχει καυτηριαστεί με την ίδια θέρμη από τον Καμμένο, μάλλον γιατί συμβάλλει στην «πολυπόθητη» αύξηση της παραγωγικότητας. Αναπαράγει το επικίνδυνο και απλουστευτικό «όραμα» της πετρελαιοπαραγωγού Ελλάδος (και όλη την επιχειρηματολογία της εγχώριας συνομωσιολογικής «χαρδαβελικής» δεξιάς για τα κοιτάσματα στο Αιγαίο), που πετάει την μπάλα στην εξέδρα σχετικά με το κύριο πρόβλημα της χώρας: την όξυνση της κοινωνικής αδικίας και την αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω που συντελείται με αφορμή την κρίση χρέους. Και βέβαια την (πατριωτική;) πρόταση για εξάρτηση, αντί των «κακών» δυτικών, από τους «φίλους» ρώσους ή τους κινέζους (οι τελευταίοι ήδη εφαρμόζουν το δόγμα αυτό στο λιμάνι του Πειραιά με τις ιδιαίτερα «φιλικές» εργασιακές σχέσεις), που θα λύσει όλα μας τα προβλήματα.

Αν μια αρνητική πτυχή του «λαϊκισμού» (έννοια που από την κακή της χρήση στην ελληνική δημόσια σφαίρα έχει χάσει την αναλυτική της ισχύ) είναι οι εύκολες απαντήσεις σε σύνθετα ζητήματα, ο Καμμένος μπορεί, με όρους πολιτικής θεωρίας, να καταγραφεί ως ο κύριος εκφραστής της μεταμνημονιακής λαϊκιστικής δεξιάς. Χωρίς τα στρογγυλέματα της ΝΔ του Σαμαρά (η οποία οφείλει να πλασαριστεί ως στιβαρή αστική δύναμη έτοιμη να κυβερνήσει), χωρίς τον μνημονιακό αυτοχειριασμό του Καρατζαφέρη (με τον οποίο παρ' όλα αυτά συμπλέουν στα περισσότερα ζητήματα) και χωρίς την αρνητική συνυποδήλωση της Χρυσής Αυγής (νέο-ναζισμός), το νέο κόμμα θα ψαρέψει στα θολά νερά του συντηρητισμού πασπαλισμένου με «αντικατοχικές» και «αντικαθεστωτικές» διακηρύξεις. Παλιά συνταγή και με σίγουρη επιτυχία σε εποχές πολιτικής σταθερότητας, όταν κάποιος ήθελε να στείλει ένα προειδοποιητικό μήνυμα στα κόμματα εξουσίας (σάρκα εκ των οποίων αποτέλεσαν όλα τα κόμματα και κομματίδια που είδαμε στην ελληνική πολιτκή ζωή). Μπορεί όμως γρήγορα να καεί σε καιρούς που η πολιτική συνειδητοποίηση και ο γνήσιος ριζοσπαστισμός επανέρχονται στο προσκήνιο παράλληλα με την απαξίωση του φαύλου πολιτικού συστήματος. Ίδωμεν…