Η βία έξω από τα γήπεδα
Με αφορμή το σημερινό ποδοσφαιρικό ντέρμπυ, ένα άρθρο για τη βία από τη SportDay.
Η αρθρογραφία και οι συζητήσεις που γίνονται για τα φαινόμενα βίας στους αθλητικούς χώρους επαναλαμβάνονται τόσο συχνά, που σπανίως κάποιος τις παρακολουθεί πλέον.
Δεν πρόκειται για φαινόμενα βίας που περιορίζονται μόνο στα γήπεδα ποδοσφαίρου, αλλά επεκτείνονται και σε γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και σε πισίνες. Ακόμα και σε παιχνίδια του γυναικείου βόλεϊ έχουν γίνει απίστευτα πράγματα και το σύμπτωμα, το γεγονός, έχει αναλυθεί εξαντλητικά για να γνωρίζουμε ότι τα αίτια βρίσκονται έξω από τα γήπεδα και ότι στις ομάδες των «οργανωμένων οπαδών» που προξενούν τα επεισόδια έχουν εισχωρήσει και άτομα που καμία σχέση δεν έχουν με τις ομάδες και τα γήπεδα.
Ατομα που διακρίνονται για τον καταστροφικό τους ζήλο και την αντικοινωνική τους συμπεριφορά –για να το γράψω ήπια– σε όλες τις διαδηλώσεις. Ο τρόπος αντιμετώπισης των φαινομένων της βίας από τη μεριά της πολιτείας έχει κατασταλτικό χαρακτήρα και μόνο, και συνίσταται αποκλειστικά σε μία πρακτική. Δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και ξύλο, ακόμα και χωρίς αφορμή (όπως είδαμε στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Πανιώνιο στη Ν. Σμύρνη), ακόμα και μέσα σε κλειστό γήπεδο (όπως πέρυσι στην Πάτρα). Η Αστυνομία λειτουργεί με μία αυτοτέλεια που τις επιτρέπει να μη δίνει λογαριασμό για τίποτε. Το «ντου» των ειδικών δυνάμεων σε σύνδεσμο οπαδών του ΠΑΟ μετά το ντέρμπι δεν εμφανίστηκε στις «ειδήσεις», και η ΓΑΔΑ φρόντισε να υποβαθμίσει το γεγονός, ενώ υπάρχουν καταγγελίες για υπερβολική και αναίτια βία από τις δυνάμεις αν-ασφάλειας. Η κατάσταση αυτή δείχνει την απροθυμία της πολιτείας να καταπολεμήσει τις αιτίες που γεννούν τη βία, γι' αυτό και το βάρος δίνεται στην καταστολή. Αλλωστε, πολλές από τις αιτίες της βίας τις δίνει η ίδια η πολιτεία.
Και έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κάποιος, γιατί σε μία εποχή που ο τηλεοπτικός προπαγανδιστικός μηχανισμός των 20:00 δίνει βάρος στα φαινόμενα αποδοκιμασίας πολιτικών και άλλων προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου, δεν γίνεται λόγος για την κρατική-κυβερνητική βία και τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται. Ναι, είναι βίαιη η αποδοκιμασία του τραγουδιστή με νεράτζια, γιαούρτια και αυγά στις συναυλίες «αλληλεγγύης» που διοργανώνει στις γειτονιές (εδώ νομίζω ότι αποδοκιμάζεται η ειρωνεία του ο τραγουδιστής, ο οποίος έχει ταχθεί υπέρ του μνημονίου, την ίδια στιγμή να τάσσεται «αλληλέγγυος» σε όσους δοκιμάζονται από τις συνέπειες που η πολιτική του μνημονίου προκαλεί). Ναι, είναι βίαιη η αποδοκιμασία των πολιτικών με αυγά και γιαούρτια.
Οι αιτίες των αντιδράσεων
Βίαιη μπορεί να χαρακτηρισθεί και η αποδοκιμασία των επισήμων στις παρελάσεις. Ομως, όλα αυτά τα φαινόμενα αποδοκιμασίας έχουν κάποιες αιτίες. Δεν μπορεί όλα αυτά να τα οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε παιδάκι δεν το τρώει το παραμύθι αυτό. Αυτές τις αιτίες των πολλαπλών φαινομένων αποδοκιμασίας οι τρομοκράτες της ενημέρωσης των δελτίων ειδήσεων δεν τις αναζητούν, επειδή υπάρχει λόγος. Και ο λόγος είναι πολύ απλός.
Τα φαινόμενα αποδοκιμασίας είναι η αντίδραση εκείνων που μένουν άνεργοι και δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν δουλειά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι η αντίδραση εκείνων που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται και από την άλλη να δέχονται κατακέφαλα τα κάθε λογής χαράτσια. Είναι η αντίδραση εκείνων που βλέπουν ο βασικός μισθός να διαμορφώνεται στα 470 ευρώ, εκείνων που τους μειώνεται η σύνταξη, η οποία θα μειωθεί ακόμα περισσότερο από το βίαιο κούρεμα των ομολόγων των ταμείων.
Είναι η αντίδραση των νέων στους οποίους η ανεργία φτάνει το 50%. Είναι η αντίδραση των ανθρώπων που έχουν στην οικογένειά τους ένα ΑΜΕΑ και βιώνουν τον απάνθρωπο περιορισμό της πενιχρής –έτσι κι αλλιώς– κοινωνικής βοήθειας. Είναι η αντίδραση όλων εκείνων που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα υγείας και διαπιστώνουν ότι οι περικοπές στις δαπάνες υγείας τους αναγκάζουν να πληρώσουν για να γίνουν καλά την ώρα που δεν έχουν. Είναι η αντίδραση εκείνων που δεν έχουν να πάρουν το φάρμακο που χρειάζονται. Είναι η αντίδραση εκείνων που δεν έχουν χρήματα και βλέπουν ότι τα παιδιά τους δεν θα έχουν ευκαιρίες να σπουδάσουν, γιατί η παιδεία ΔΕΝ είναι δωρεάν.
Είναι η αντίδραση των νέων στους οποίους η ανεργία φτάνει το 50%. Είναι η αντίδραση των ανθρώπων που έχουν στην οικογένειά τους ένα ΑΜΕΑ και βιώνουν τον απάνθρωπο περιορισμό της πενιχρής –έτσι κι αλλιώς– κοινωνικής βοήθειας. Είναι η αντίδραση όλων εκείνων που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα υγείας και διαπιστώνουν ότι οι περικοπές στις δαπάνες υγείας τους αναγκάζουν να πληρώσουν για να γίνουν καλά την ώρα που δεν έχουν. Είναι η αντίδραση εκείνων που δεν έχουν να πάρουν το φάρμακο που χρειάζονται. Είναι η αντίδραση εκείνων που δεν έχουν χρήματα και βλέπουν ότι τα παιδιά τους δεν θα έχουν ευκαιρίες να σπουδάσουν, γιατί η παιδεία ΔΕΝ είναι δωρεάν.
Οι υπεύθυνοι
Είναι οι αντιδράσεις όλων εκείνων που βλέπουν όσους παρανομούν και πλουτίζουν εις βάρος του κράτους να μην τιμωρούνται. Εκείνων που βλέπουν τους πολιτικούς που πήραν τις κρίσιμες αποφάσεις να έχουν ασυλία. Είναι όλοι εκείνοι που είδαν την κοινή υπουργική απόφαση με αρ. 2/16306/0022/23.02.2012, που υπογράφουν ο υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Ντίνος Ρόβλιας κι ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, σύμφωνα με την οποία αυξάνονται οι αποδοχές «μετακλητών υπαλλήλων, ειδικών συμβούλων και συνεργατών των πολιτικών γραφείων μελών της κυβέρνησης, υφυπουργών και γενικών γραμματέων».
Ας πούμε, ότι οι αποδοχές των διευθυντών των πολιτικών γραφείων αυξάνονται κατά 605 ευρώ. Αν αυτό δεν είναι αιτία αποδοκιμασίας, τι ακριβώς είναι; Μήπως η προσπάθεια ενός αισχρού κατεστημένου μιας χούφτας ανθρώπων που «αποφασίζει και διατάσσει», όπως στη χούντα;
