«Δημιουργία ξανά»: αφόρητη (συστημική) κοινοτυπία…

Κόμματα, κινήσεις, «κινήματα» και πρωτοβουλίες ξεπηδούν στο κατακερματισμένο τοπίο της μνημονιακής θύελλας.  

Από αυτόκλητους μεσσίες, κομματικούς παράγοντες που θέλουν να διασωθούν, "προσωπικότητες" που αναζητούν ευκαιρίες να πλασαριστούν στο ρευστό (και γι’ αυτό ευνοϊκό για πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς και συγκυριακές επιτυχίες) σκηνικό. Από το "one man, one vote", θα περάσουμε στο «ο καθένας και το κόμμα του".

Ένα νέο κόμμα, η «δημιουργία ξανά», θα διεκδικήσει τους λίγους μήνες δημοσιότητας που του αναλογούν, για να παραφράσουμε τον Warhol. Θα παίξει το χαρτί του "πετυχημένου" marketing (διευρυμένη χρήση των νέων μέσων, ελκυστική ιστοσελίδα, "φρέσκος" και "δυναμικός" εκπρόσωπος, εφευρετικά συνθήματα αντί του «ξύλινου λόγου» και βεβαίως αφορισμός των "διεφθαρμένων πολιτικών") προκειμένου να επιπλεύσει ανάμεσα στα υπόλοιπα παρόμοιου ύφους κόμματα και κομματίδια. Βοηθούσης και της mediaκής υποστήριξης, το νεοσύστατο κόμμα ίσως αντέξει μέχρι τις εκλογές.

Πέρα από τις επιταγές του πολιτικού marketing, η ιδεολογική τοποθέτηση (παρά το "απολιτίκ" προφίλ) της "δημιουργίας ξανά" δεν απέχει παρά ελάχιστα από αυτή του "εκσυγχρονιστικού" μπλοκ (το οποίο διαπερνά οριζόντια "κεντρο-Δεξιά" και "κεντρο-Αριστερά"), δε διαφέρει (ούτε καν ως προς τη… χρωματική -ανοιχτό πορτοκαλί- επιλογή) από τα άλλα εξωκοινοβουλευτικά υποστυλώματα του μπλοκ αυτού (Δημοκρατική Συμμαχία, ΔΡΑΣΗ) τα οποία όμως λόγω της αρνητικής εικόνας ηγετικών προσώπων τους (Μπακογιάννη, Μάνος) δεν μπορούν να αποτινάξουν τη ρετσινιά του φθαρμένου απομειναριού του συστήματος εξουσίας. 

Η "δημιουργία ξανά", από την πλευρά της, εκπέμπει ένα δήθεν "ακομμάτιστο" στίγμα, "χωρίς μεσάζοντες επαγγελματίες πολιτικούς", ένα κόμμα κατά των κομμάτων όπως επιβάλλει η "μόδα" (στη διακήρυξη υπογραμμίζουν πως τους προκαλεί ναυτία ο όρος "επίσημο κόμμα"!), το οποίο διατείνεται πως αφουγκράζεται την ανάγκη των πολιτών για συμμετοχή. Οι ιδρυτές του πάντως, δεν είναι γενικώς και αόριστα "πολίτες" αλλά τεχνοκράτες, επιχειρηματίες ή διευθυντικά στελέχη, ιδιότητες που αποτελούν για αυτούς εχέγγυο αριστείας  (όπως δήλωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξη ο Θάνος Τζήμερος, το βασικό του προσόν συνιστά το ότι είναι "αυτοδημιούργητος").

Στο τεχνοκρατικό - ελιτίστικο χαρακτήρα μπορούμε να αποδώσουμε τις βασικές τους διακηρύξεις, οι οποίες αφορούν σε τεχνικά ζητήματα ("θέσπιση μονοεδρικών περιοχών με σύνολο 200 βουλευτών", "κατάργηση της αμοιβής των βουλευτών για συμμετοχή σε επιτροπές") και όχι στα θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά επίδικα της συγκυρίας (μνημόνια, εργασιακός μεσαίωνας, διάλυση κοινωνικού κράτους).  Για τα τελευταία ζητήματα, βρίσκουμε, ψάχνοντας τις θέσεις τους, την υποστήριξη των ατομικών συμβάσεων, την ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών και την φοροαπαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων (μνημονιακότεροι του Παπαδήμου!).

Μάλιστα, αν και "αντικρατιστές" (τι πρωτότυπο!) συνδέουν τον εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμισμό με περισσότερο αυταρχισμό αφού στις θέσεις τους, για παράδειγμα, για τη "Δημόσια Τάξη" προτείνουν: α) οι καταληψίες (όποιοι και να είναι : εργαζόμενοι, αγρότες, περίοικοι, φοιτητές, μαθητές) να αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του αυτόφωρου, β) η αστυνομία να εκπαιδευθεί κατά τα πρότυπα της Αστυνομίας των ΗΠΑ (!), γ) να δημιουργηθούν οι «ποινικές φυλακές» (πέραν των «σοφρωνιστικών») όπου θα φυλακίζονται όσοι παρανομούν για περισσότερες από μία φορές και θα εργάζονται ώστε μέσω των κερδών της εργασίας τους να καλύψουν μέρος της ζημίας που προκάλεσαν («εάν αρνηθούν την εργασία, οι συνθήκες κράτησής τους θα είναι ανάλογες» ενώ «τα ισόβια δεν θα μπορούν να μετατραπούν σε μικρότερη ποινή»).

Ακόμη, ζητούν να «απαγορεύονται οι πορείες στο οδόστρωμα» (καλά ο Παπαχελάς συνέταξε τις θέσεις;) προκειμένου να συνδεθούν με το ρεύμα  των "αντιλαϊκιστών".

Ως εκ τούτου, γίνονται συμπαθείς σε ακραίους τύπους όπως ο Τάκης Μίχας ο οποίος πρόσφατα, σιγοντάροντας τον Καρατζαφέρη, εξύμνησε τις ευεργετικές  συνέπειες της γενικευμένης οπλοχρησίας και είναι συνεπής υποστηρικτής της κοινωνικής διάλυσης.

Τέτοιου είδους μορφώματα εντάσσονται σε μια ατμόσφαιρα ηθικοποίησης της πολιτικής, που έχει ως αποτέλεσμα να δοθεί το άλλοθι της «κάθαρσης» προκειμένου να συνεχιστεί το μνημονιακό εγχείρημα παρά τη διασάλευση του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης και τη συνακόλουθη απόσταση κυβερνώντων και κυβερνωμένων.  Εφεύρημα του ιδεολογικά συμπαγούς (παρά τον κομματικό κατακερματισμό) μνημονιακού (νεοφιλελεύθερου, εκσυγχρονιστικού, κεντρώου και όπως αλλιώς θέλετε) χώρου, εν όψει των εκλογών, είναι το (ψευτο)δίλημμα εντός ή εκτός ευρώ, που με λίγο ακόμα τρομοκράτηση μετατρέπεται σε "Ευρώπη ή Χάος". Και τα μέλη βέβαια της "δημιουργίας ξανά" θεωρούν πώς "ανήκομεν εις την Δύσην", το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε, χωρίς καμία κριτική στο περιεχόμενο που έχουν αυτοί οι θεσμοί και στα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Αυτό θα πει καινοτόμο όραμα!