Νεροκουβαλήτρα η μικρή Αννιώ
Καλώς φύγατε, κυρία Υπουργέ
Δεν ξέρω από ειδικές δυνάμεις. Ούτε φαντάρος έχω πάει. Και δε θέλω να πάω. Όμως, η λέξη "κομάντο" δε μου φαίνεται ειρηνική.
Η Άννα Διαμαντοπούλου υπήρξε Υπουργός Παιδείας. Ανέλαβε το ομολογουμένως δύσκολο έργο να μεταβάλει το εκπαιδευτικό σύστημα, θεσπίζοντας κάτι φρέσκο, καινοτόμο και πρακτικό. Έκανε τις προτάσεις της. Έστω και σε θερινή Βουλή, έφτιαξε ένα πρόγραμμα. Κι αυτό της το αναγνωρίζω, γιατί τουλάχιστον είχε βούληση και τη μετουσίωσε σε πράξη σε καιρούς που η ευθύνη βαραίνει διπλά και τριπλά.
Το νομοσχέδιο δίχασε. Προσωπικά, το έκρινα πολύ κακό για το τίποτα. Επουσιώδες. Για μένα η αλλαγή δεν ήταν καμία. Η παιδεία έχει συγκεκριμένα προβλήματα. Σοβαρά προβλήματα. Το άσυλο, ο τρόπος εκλογής των πρυτάνεων και τα συμφέροντά τους για μένα ποτέ δε θα είναι πρώτιστης σημασίας. Δεν ήταν αυτά τα προβλήματα των πανεπιστημίων.
Τα προβλήματα των πανεπιστημίων είναι τα κενά αμφιθέατρα, οι πολιτικές παρατάξεις (που συνδικαλίζουν με στρεβλό τρόπο μπουζουκτσήδες φοιτητές), τα βιβλία που η κυβέρνηση Καραμανλή και μετά η του Παπανδρέου μείωσαν στο ελάχιστο (δηλαδή μόλις ένα εγχειρίδιο ανά μάθημα), οι συχνά κακές εγκαταστάσεις (που χωρίς λεφτά δε φτιάχνονται, όσα νομοσχέδια κι αν προταθούν), η παραγωγή ανέργων (αφού κάθε πανεπιστήμιο δέχεται τουλάχιστον 150 άτομα ετησίως) και τα τριήμερα που γίνονται τετραήμερα.
Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ξέρω καν αν άγγιξε τα προβλήματα του μέσου φοιτητή. Κι όμως, έχει "ύφος". Αυτοαποκαλείται "κομάντο". Από το "σωτήρας", βέβαια, είναι προτιμότερο.
Πάντως, και στα δύο παρατσούκλια η εθνικιστική ρητορική κραυγάζει. Εθνικός σωτήρας ο Γιώργος Παπανδρέου: δηλαδή έσωσε το έθνος, άρα πατριώτης, και είναι και σωτήρας, μία λέξη με σαφείς χριστιανικές προεκτάσεις. Η δε κυρία Διαμαντοπούλου είναι "κομάντο". Η λέξη μεταφράζεται ως καταδρομέας. Δηλαδή, σώμα του ελληνικού στρατού που προετοιμάζεται για τον πόλεμο ή τους (ποιους;) εθνικούς κινδύνους.
Η κυρία Διαμαντοπούλου συγκέντρωσε τα εύσημα των δεξιών media για την - οικονομική - πολιτική της στην παιδεία. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί και το μοναδικό κριτήριο που την επέλεξαν για να ηγηθεί στο δεύτερο υπουργείο Οικονομικών, διαδεχόμενη το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Πριν από λίγους μήνες δάκρυζε μιλώντας στη Βουλή. Δάκρυζε, σύμφωνα πάντα με την ίδια, για τη μάχη που δίνει με τη συνείδησή της και λέει "ναι" σε ασύμφορα και αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης νομοσχέδια. Σήμερα, λίγους μήνες μετά, αυτοαποκαλείται "κομάντο". Κομάντο συνειδήσεων, προσθέτω εγώ.
