Η Δημ. Αρ. χωρίς αριστερούς...
Έχει γίνει φανερό ότι η Δημοκρατική Αριστερά χαρακτηρίζεται από κραυγαλέες αντιφάσεις.
Από τη μία κατά των κοινωνικών συνεπειών των Μνημονίων, από την άλλη χωρίς διαφωνίες με το δομικό πλαίσιο εντός του οποίου καθορίζονται τα Μνημόνια. Εναντίον της εξάρθρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά υπέρ των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Η προσπάθεια του προσωποπαγούς κόμματος περιορίζεται, ως εκ τούτου, στην απόκρυψη των αντιφάσεών του μέσω της προβολής ενός «ήπιου» και στρογγυλεμένου προσωπείου που θα προσελκύσει τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς λόγω κάποιου νεφελώδους «ηθικού πλεονεκτήματος» της Δημ.Αρ έναντι ενός φθαρμένου από τα 38 χρόνια εξουσίας ΠΑΣΟΚ.
Δεν επιδιώκει την προσέγγιση αυτών των ψηφοφόρων στη βάση ενός προγραμματικού (πόσο μάλλον αντιπαραθετικού με αυτόν του ΠΑΣΟΚ) λόγου, αλλά περιμένει την αναγκαστική «μετακίνησή» τους στον συγγενικό χώρο με τη λογική του «ώριμου φρούτου». Δεν αποσκοπεί στην εκφώνηση νέων προταγμάτων που έστω θα «διόρθωναν» τις αρνητικές πλευρές του πασοκικού "εκσυγχρονισμού", αλλά απλώς αφήνει να εννοηθεί πώς αποτελεί το μοναδικό διάδοχο του καταρρέοντος κόμματος – εξουσίας. Ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς το μνημόνιο, ένας (αποτυχημένος;) "μεταρρυθμισμός" χωρίς τους εμπνευστές του.
Συνέπεια αυτής της τακτικής είναι η μη τήρηση των προσχημάτων: εν όψει εκλογών, η Δημ. Αρ συγκρότησε κοινοβουλευτική ομάδα που κατά 60% (!) αποτελείται από πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, παρά τις πρόσφατες διαβεβαιώσεις Κουβέλη ότι το κόμμα του δε θα καταστεί «κολυμβήθρα» για τέτοιου είδους πρόσωπα ή ομάδες. Μάλιστα, η συμπόρευση αυτή, δε γίνεται στη βάση κάποιας πολιτικής συμφωνίας, αλλά ως προσθήκη στην εκλογική φαρέτρα της Δημ. Αρ. της προσωπικής επιρροής (= πελατείας) των στελεχών (τα οποία δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαφοροποιηθούν από το πρόσφατο παρελθόν τους).
Όσοι και όσες έχουν γαλουχηθεί με άλλες αντιλήψεις για την πολιτική, διαφορετικές από αυτές του καριερίστα πολιτικού που μπορεί να αλλάζει τις ιδεολογικές του προσεγγίσεις κατά περίπτωση αδιαφορώντας για της συμμετοχικές διαδικασίες που έχουν τα κόμματα, είτε θα παραμείνουν στο περιθώριο είτε θα απομακρυνθούν (ήδη το κάνουν!) από ένα κόμμα (-στελεχών) που πολύ γρήγορα τους απογοήτευσε.
Η τακτική αυτή -να βάζεις το κάρο μπροστά απ’ το άλογο, δηλαδή τις εκλογι(κίστι)κες συνεργασίες πριν τη συγκρότηση ενός διακριτού και βασισμένου σε κάποιες θεμελιώδεις αρχές πολιτικού προγράμματος- δε μοιάζει να είναι συγκυριακή. Είναι, πιθανότερα, απόρροια της στρατηγικής για την ανασυγκρότηση του εκσυγχρονιστικού ρεύματος ("σημιτισμός") από πιο μετριοπαθή (και όχι τόσο κοινωνικά ανάλγητη όπως λ.χ η πλατφόρμα Διαμαντοπούλου) σκοπιά.
Θεμιτή (ως στρατηγική) αλλά ας μην ντύνεται με το μανδύα της «δημοκρατικής αριστεράς». Γιατί η παράδοση του εκσυγχρονισμού ούτε σχέση με οποιαδήποτε εκδοχή της αριστεράς είχε (αντίθετα, απογύμνωσε ακόμα και τη σοσιαλδημοκρατία από τις όποιες ταξικές της αναφορές), ούτε φημίζεται για τις δημοκρατικές της ευαισθησίες (μάλλον για φραξιονισμό, καριερισμό και διαπλοκή μπορεί κανείς να την «επαινέσει»).
