Οι χρυσαυγίτες στην πόλη μου

Το μίσος θεριέυει απ' την αδιαφορία μας

Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στα Άνω Λιόσια. Μια περιοχή πλούσια στους δημοτικούς ισολογισμούς (και «Ολυμπιακός Δήμος» την εποχή της σύγχρονης Μεγάλης Ιδέας του σημιτικού εκσυγχρονισμού) αλλά εντελώς υποβαθμισμένη για τους κατοίκους της.

Η υποβάθμιση συνυπήρχε με  «ανάπτυξη των σκουπιδιών». Διεφθαρμένοι τοπικοί πολιτικάντηδες διαιώνιζαν ένα σύστημα μικροεξουσίας εξαγοράζοντας συνειδήσεις με τα άφθονα χρήματα που έρχονταν ως αντιστάθμισμα για την περίφημη χωματερή  (Χ.Υ.Τ.Α) των Άνω Λιοσίων (μια χωματερή που «οδήγησε» κάποτε ακόμα και τον τοπικό «Ακράτητο» στα «σαλόνια» της Α’ Εθνικής Ποδοσφαιρικής Κατηγορίας).

Λίγες οι φωνές που υπερασπίζονταν το μακροπρόθεσμο συμφέρον της πόλης, ξεκομμένο από την καταστροφική (για το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων) χωματερή.

Μια γκρίζα ατμόσφαιρα  όπου βασιλεύει η φτώχεια (την οποία οξύνει η κρίση) και  η εγκατάλειψη. Στο κάδρο μπαίνουν και οι αρκετοί μετανάστες που ζουν στα Άνω Λιόσια, κτυπημένοι ακόμη περισσότερο από τη γιγάντωση της ανεργίας. Αλλά και η μεγάλη κοινότητα, ασύντακτη και ανεπαρκώς ενσωματωμένη (τα διάφορα κονδύλια γίνονταν από τους προύχοντες τραπεζικές καταθέσεις στην Ελβετία) των Ρομά, πηγή πολλών συγκρούσεων εθνοτικής φύσεως. Όλα τα συστατικά που αποτελούν το ιδανικό λίπασμα για το «αυγό του φιδιού».

Το ήξερα, αλλά ευχόμουν πως θα αποφευχθεί. Ήλπιζα πώς οι τύποι με τα ξυρισμένα και τα άδεια μυαλά ήταν περισσότερο τηλεοπτική κατασκευή παρά υπαρκτό φαινόμενο που διογκώνεται μέρα με τη μέρα.

Και να που χτύπησε την πόρτα μου: «ρε, το άκουσες, έχει σήμερα η Χρυσή Αυγή συγκέντρωση στο κτίριο του ΚΑΠΗ. Μοίραζαν φυλλάδια 4 τύποι με φανέλες που έγραφαν Χρυσή Αυγή Άνω Λιοσίων».

Το αυγό επωάστηκε ταχύτατα. Ιστορικά αποδεδειγμένο πως θα γινόταν. Και οι αναλύσεις περί «δημοκρατικών αντανακλαστικών», «αριστερής παράδοσης», «αντιφασιστικού παρελθόντος»;  Ανήσυχος σκέφτηκα τι θα κάνουμε στο «και πέντε». Λιγοστοί θαρραλέοι οργάνωσαν αντι-συγκέντρωση: «Ποτέ ξανά φασισμός». Δεν μπορούσαν όμως να πλησιάσουν στον τόπο της συγκέντρωσης. Οι παρευρισκόμενοι στο ΚΑΠΗ πολύ περισσότεροι, πολύ αγριότεροι και κυρίως ετοιμοπόλεμοι. Άπειρα τα περιστατικά όπου η συμμορία έχει δράσει δολοφονικά.  Η αστυνομία με διακριτική παρουσία, άλλωστε η Χρυσή Αυγή «είναι νόμιμο πολιτικό κόμμα».

Πλησιάζω μόνος: «προτείνουμε την επανατοποθέτηση ναρκών κατά προσωπικού σε όλο το μήκος των ελληνικών συνόρων στον Έβρο», στεντόρια η φωνή, του γνωστού στις περιθωριακές τηλεοπτικές ζώνες Ηλία Κασιδιάρη. Φωνή μίσους και μισαλλοδοξίας. Σε λίγο ίσως την ακούμε στο Κοινοβούλιο. Οι πολλοί συνεχίζουν τις δουλειές τους, περνάνε μπροστά από τον χώρο κοιτάζοντας την «περιφρούρηση»: «χτιστοί» άντρες με ελληνικές σημαίες. Κάποιοι κορνάρουν: «να ξεβρωμίσει ο τόπος». Όχι βέβαια από τα σκουπίδια της χωματερής. Από ανθρώπους.   (από τους τσιγγάνους ξεκίνησε και ο παππούς των χρυσαυγιτών, ο Αδόλφος)…  

Μισάνθρωποι. Αυτό είναι ο φασισμός: μίσος για τον Άνθρωπο. Μισεί τον Άνθρωπο κι ας διακηρύσσει πως θέλει να «φτιάξει» ένα ανώτερο ον πιθηκίζοντας τη νιτσεϊκή φιλοσοφία.  Η φωνή συνέχιζε να μιλάει για «απελάσεις», «φυλακές» και «νάρκες». Ανατριχίλα. Μέσα στο πλήθος των ακροατών και νέοι σε ηλικία, παλιοί συμμαθητές, γνωστοί και πρώην φίλοι. Καλά, τι έπαθαν; Πώς αφήνουν να τους ποτίζουν με μίσος; Οι πολλοί, απαθείς, συνέχιζαν να περνάνε. Θυμάμαι τον Γκράμσι (θύμα και αυτός φασιστικών διώξεων): Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.