Ακροδεξιά ατζέντα και ναζιστικά σκιάχτρα

Ο όψιμος αντιφασισμός του ελληνικού Tea Party 

Το τελευταίο διάστημα, μετά τη δημοσκοπική άνοδο της νεοναζιστικής συμμορίας, οι δεξαμενές ψήφων της Χρυσής Αυγής (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ακόμα και ΠΑΣΟΚ) έγιναν όψιμοι εχθροί του φασισμού και των δωσίλογων της κατοχής.

Παρακολουθούμε λοιπόν εκπροσώπους ακόμα και του Καρατζαφέρη (ο οποίος συνεργαζόταν με τον ιδεολογικό πατέρα του εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα, τον πατέρα του νυν βουλευτή Πλεύρη) να επισείει το μπαμπούλα του ναζισμού μπας και ξανακοσμίσει με τη γραφική φιγούρα του το ελληνικό κοινοβούλίο.

Βλέπουμε τον Αντώνη Σαμαρά, που διεκδικεί ψήφους με τα πρώην  πρωτοπαλίκαρα της ελληνικής ακροδεξιάς (Βορίδη, γεωργιάδη), να κατηγορεί ως «μη έλληνες» τους ροπαλοφόρους της Χρυσής Αυγής.

Θα μπορούσαμε να δεχθούμε τις αντιδράσεις τους ως θετική συνεισφορά σε ένα μέτωπο δημοκρατικών δυνάμεων (αν και το ΛΑΟΣ παρά το «πλυντήριο» της πρόσφατης συγκυβέρνησης  δύσκολα μπορεί πολιτικά και ιδεολογικά να βρεθεί εντός δημοκρατικού φάσματος) κατά της ανόδου του φασιστικού μορφώματος.

Όμως οι καθυστερημένες και ψηφοθηρικές κραυγές τους είναι υποκριτικές. Γιατί η ίδια η πολιτική «ατζέντα» που προωθούν τα κόμματα της Δεξιάς ευνοεί την ορίτζιναλ ακροδεξιά, την «αντισυστημική» καλύτερα εκδοχή της. Η υιοθέτηση της αντιμεταναστευτικής ρητορείας, ο «νόμος και η τάξη» (την οποία «προσφέρουν» κάτω από τα μάτια της Πολιτείας οι χρυσαυγίτες στον Άγιο Παντελεήμονα) και ο φόβος, δε θα μπορούσαν (όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη Ευρώπη) παρά να ενισχύσουν τη «φωνή» των ναζιστών που πρώτοι έκαναν σημαία τους τα θέματα αυτά.

Προφανώς οι αιτίες επιστροφής του φαιού εθνικισμού δεν περιορίζονται στην «ατζέντα» των κομμάτων ή των media (τα οποία επίσης, ενώ αναγνωρίζουν τον «ακροδεξιό κίνδυνο» της Λεπέν στη Γαλλία, αντιμετωπίζουν ως προνομιακούς συνομιλητές του ομόλογούς της όπως ο Βορίδης και τα υπόλοιπα «μπουμπούκια» του ΛΑΟΣ ή της ΝΔ). Άλλωστε μοιάζει η οργάνωση αυτή να ακούγεται σαν «τιμωρητική για το σύστημα» μόδα που εξαπλώνεται ακόμα και στην επαρχία (ευτυχώς όχι σε όλη) όπου οι μετανάστες όχι μόνο δεν είναι «πρόβλημα» αλλά υπό συνθήκες  συνήθως εκμετάλλευσης προσφέρουν τα μέγιστα στην τοπική οικονομία.

Όμως όσοι ανέδειξαν το ρατσιστικό λόγο σε κυρίαρχο, την ίδια στιγμή που στα «σοβαρά» έντυπα γράφονταν «εμβριθείς» αναλύσεις για τον «κίνδυνο των άκρων» (λες και η Αριστερά μπορεί να εξισωθεί με τους νεοναζί) και τις «αναλογίες με τη Βαϊμάρη»  (ξεχνώντας βεβαίως ότι οι γερμανικές ελίτ είχαν ευνοήσει το Χίτλερ) δεν δικαιούνται να υποκρίνονται τους ανήσυχους για την επιστροφή των γερμανοτσολιάδων με ενδυμασία βουλευτή.  Πόσο μάλλον που οι σκοποί της ανάδειξης της σκοτεινής πλευράς της Χρυσής Αυγής γίνεται στο παρά πέντε των εκλογών...