Το υπαρξιακό πρόβλημα των κομμάτων

 του Παντελή Μπουκάλα

Πρώτα βγαίνει η ψυχή, μετά το χούι

Είναι προφανές ότι η τωρινή εκλογική αναμέτρηση συγκεντρώνει γνωρίσματα και ιδιοτυπίες που την καθιστούν ξεχωριστή.

Αν την καθιστούν και την «κρισιμότερη των μεταπολιτευτικών χρόνων», όπως μελοδραματικά διατείνονται τα κόμματα, ή αυτό αποτελεί ένα δελεαστικό ή απειλητικό ρητόρευμα με στόχο να μειωθεί η δημοσκοπικά εντοπισμένη αποχή, θα φανεί από την ανταπόκριση των πολιτών και το ποσοστό συμμετοχής τους στην όλη εκλογική διαδικασία.

Θα φανεί όμως και από τον βαθμό συμμόρφωσης των ίδιων των κομμάτων στις εκκλήσεις και τις διακηρύξεις τους: δεν νοείται να οδεύεις σε νέου τύπου αναμέτρηση, κρισιμότατη όπως εσύ ο ίδιος τη χαρακτηρίζεις, φορώντας τα τριμμένα ρούχα και χρησιμοποιώντας την επίσης τριμμένη γλώσσα του λαϊκισμού, της άκρατης υποσχεσιολογίας και των κρυφών τάχα αλλά προκλητικά φανερών ματιών προς την πελατεία σου, με ρουσφετολογικές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής υπέρ βυτιοφορέων λοιπών αναξιοπαθούντων (η μετεγγραφή του γενικώς ανενδοίαστου κ. Βορίδη άρχισε να αποδίδει καρπούς για τη Νέα Δημοκρατία). Δεν νοείται, πολιτικά και ηθικά, να λες ότι έχουν αλλάξει όλα και συ, ο ηγεμονεύων και παραδειγματίζων, να παραμένεις ίδιος, ένας πολιτικάντης που θα ήταν μια αστεία καρικατούρα αν από τη στάση του δεν κρίνονταν τόσο πολλά.

Το βασικότερο γνώρισμα των τωρινών εκλογών, εκείνο που τους δίνει την ταυτότητά τους, δεν είναι η πολιτική ρευστότητα και η παρουσία πολλών θυγατρικών ούτως ειπείν κομμάτων, που προέκυψαν από τις διασπάσεις των μητρικών λόγω του βίαιου Μνημονίου. Το κυριότερο χαρακτηριστικό είναι ότι τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας (ή συνεξουσίας, όπως αυτή που γνωρίσαμε, ή κάποιας άλλης μορφής, που ενδέχεται να σχηματοποιείται ήδη ερήμην του οποιουδήποτε εκλογικού αποτελέσματος) οφείλουν να αποδείξουν πως έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν αρκεί να πείσουν ότι διαθέτουν το αποτελεσματικότερο ή «φιλολαϊκότερο» πρόγραμμα, αλλά ότι θα τους επιτραπεί, αν κυβερνήσουν, να εφαρμόσουν έστω τη μία στις δέκα εξαγγελίες τους.

Το πρόβλημά τους, λοιπόν, είναι βαθύτατα υπαρξιακό. Και δεν σχετίζεται μόνο με την ιδεολογική τους πενία και την αδυναμία ή την άρνησή τους να απελευθερωθούν από το καβούκι του παλαιοκομματισμού και τη θαλπωρή του. Δεν σχετίζεται μόνο με την αποδεδειγμένη τεράστια ευθύνη τους, όσο κυβερνούσαν ή συγκυβερνούσαν, για την κατάντια της χώρας. Σχετίζεται και με την υπογραφή τους σε «συμβόλαια» και Μνημόνια, η οποία ουσιαστικά τα δεσμεύει, προκαθορίζει αυστηρά τον δρόμο τους και τα απειλεί με επιτίμια αν απιστήσουν στην υπογραφή τους ή αν διαφοροποιηθούν έστω και ελάχιστα. Και χάρη να σου δώσουν οι ψηφορόροι, παραγράφοντας προς στιγμήν τις βαρύτατες ευθύνες σου (τα εγκλήματα του ΠΑΣΟΚ κατά τη Νέα Δημοκρατία, τα εγκλήματα της Νέας Δημοκρατίας κατά το ΠΑΣΟΚ), τι να την κάνεις όταν έχεις συμφωνήσει, και διά της υπογραφής σου, να μην είναι πρώτος και τελικός κριτής ο κατά τα λοιπά κυρίαρχος λαός, αλλά η τρόικα;

πηγή: Η Καθημερινή, Τρίτη 3 Απριλίου 2012