Η "ιστορία" μιας φωτογραφίας
μετακομίζω στο παγκάκι....
Συχνά αναρωτιέμαι αν όντως αλλάζει πρόσωπο η κοινωνία, η απλώς μας τρομάζει η "αμακιγιάριστη" εικόνα της. Οι αριθμοί μου δίνουν μια σκληρή απάντηση, καθώς παρατηρείται αυξητική τάση σε όλους τους δείκτες που πίσω τους κρύβουν εκατοντάδες ψυχές (δείκτης ποσοστού αστέγων , ανέργων κτλ) . Παρόλα αυτά θα συνεχίσω να πιστεύω πως δεν τρομάζει κανείς τόσο στο άκουσμα ενός αριθμού, αλλά στην εικόνα ενός ανθρώπου να ψάχνει στα σκουπίδια. Για μια κοινωνία που "συγχωρούσε" τα λάθη και τις όποιες επιλογές, αυτή η εικόνα απλώς θύμιζε το παρελθόν και σε καμία περίπτωση δεν προμήνυε το μέλλον-το παρόν.
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που ο ψεύτικος καθησυχασμός της φράσης "δεν με αφορά" γίνεται ανησυχία, με την αλλαγή της άρνησης σε κατάφαση. Είναι αυτή η στιγμή που σε κυριεύει ο φόβος, πως όλα τα κάστρα σου πέφτουν αμαχητί ένα ένα και στέκεσαι ανήμπορος... η μήπως όχι; Μπορώ ακόμα να πιστεύω σε ιδανικά, στον πλούτο του μυαλού και της ψυχής, μα τι γίνεται αν δεν έχω κάτι να φάω και κάπου να κοιμηθώ; Αυτή την "σφαλιάρα" πρέπει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, πράγματα δεδομένα για τον ανεπτυγμένο κόσμο στον οποίο θέλουμε και υποτίθεται πως ζούμε, αμφισβητούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα για τα λάθη μιας "αχάριστης" ζωής του παρελθόντος...
Αν είσαι δυνατός με καθαρό το μυαλό και την ψυχή σου, θα καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου και μην αφήσεις κανέναν φόβο να σε κυριεύσει... Φεύγω τώρα γιατί μετακομίζω στο παγκάκι!
Μπορεί και σε αυτά τα λόγια, που μου είπε βιαστικά μαζεύοντας τα πράγματα του ένας άστεγος, να κρύβετε όλη η αλήθεια_
