Αλλάξαμε, γιατί βουλιάξαμε;

 του Δήμήτρη Κωνσταντάκου από το Prism of Reality

Τι να πιστέψεις μικρέ; Αφού στο κόσμο που σε φέρανε άλλα περίμενες να δεις και άλλα  τελικά είδες. Αφού κουράστηκες να σπαταλάς δυνάμεις δεξιά και αριστερά ,σε πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Αφού βαρέθηκες να σου τοποθετούν ταμπέλες και να σε κατηγοριοποιούν. 

Τι να πιστέψεις μικρέ;Στους ανθρώπους που ήξεραν αλλά δεν έλεγαν ,και αν έλεγαν μάλλον δεν ήξεραν τι έλεγαν. Χωρίς όραμα,χωρίς κοινωνική ευθύνη διέλυσαν την συνοχή της κοινωνίας.Οι άνθρωποι ανεξαρτήτου πόστου και θέσης που ξέχασαν τις ρίζες τους,ξέχασαν από πού ξεκίνησαν,και αν λίγοι είχαν κάποια μνήμη αντιμετωπίζονταν σαν τους τρελούς του χωριού,σαν ανθρώπους από άλλον πλανήτη.

Τι να πιστέψεις μικρέ; Μικρέ που κάποια μέρα θα μεγάλωνες και θα είχες την κόμπλα μην γίνεις σαν και αυτούς.

Ο μικρός που ήλπιζε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, μεγάλωσε  και συνεχίζει να παλεύει. Παραδέχεται ότι κάθε αγώνας είναι δύσκολος και ότι ένα αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό. Στο τέλος θα κάνει τη σούμα,και μέχρι τότε θα πρέπει να κρατά χαμηλά την μπάλα αν θέλει να έχει ελπίδα,και κάποια μέρα ίσως έρθει κάτι που μπορεί να πιστεύει ή αυτό που πιστεύει.